جوان آنلاین: آزمایش‌های موشکی ایران در همه سال‌های اخیر در نیروهای مسلح دنبال شده است و جزئی از سیاست‌های اصلی دفاعی کشور به شمار می‌رود، با این حال طی سال‌های ۱۳۹۲ تا ۱۴۰۰ که دولت حسن روحانی با محور «مذاکره» بر سر کار آمد، این آزمایش‌ها را حامیان دولت به عنوان یک عامل برهم زننده مذاکرات و برجام معرفی و تبلیغ می‌کردند. حال خاطراتی منتشر شده است که نشان می‌دهد از قضا شخص محمدجواد ظریف در مقطعی پیشنهاددهنده انجام آزمایش موشکی بوده و مصرانه آن را پیگیری کرده است.
حسن روحانی با اعتماد به نفس کاذب و همیشگی‌اش پشت تریبون رفت. نوبت به صحبت او در مناظرات انتخاباتی رسیده بود
(اردیبهشت سال ۹۶)، جملات او به شدت در رسانه‌های ضدایرانی وایرال شد: «دیدید چه کار کردند، آمدند چگونه شهر‌های زیرزمینی را نشان دادند تا برجام را به هم بزنند، روی موشک شعار نوشتند تا برجام را به هم بزنند تا ما نتوانیم از برجام استفاده صددرصدی بکنیم...».
همین جملات او حاوی دو ادعا بود؛ اول آنکه آزمایش‌های موشکی، نمایش شهر‌های زیرزمینی موشکی و شعارنویسی علیه اسرائیل روی موشک‌ها موجب برهم خوردن برجام و خلاف روال مذاکرات است و دوم که در بطن خود تهمتی سنگین و غیراخلاقی را هم دارد، اینکه چنین کاری تعمداً انجام شده است، یعنی اینگونه نبوده که نیروهای مسلح ایران دچار اشتباه تحلیلی و محاسباتی شده باشند و برنامه دفاعی را خلاف روال برجام پیش برده باشند بلکه طبق ادعای روحانی، چون می‌دانستند این برنامه دفاعی موجب تخریب برجام است، آن را انجام داده‌اند تا برجام به هم بخورد و دولت روحانی نتواند از برجام استفاده کند!
ادعای دوم که هیچ استناد و استدلالی نداشت و صرفاً تهمت بود. در فضای بی‌اخلاق رسانه‌های اصلاح‌طلب و حتی در رسانه‌های اصولگرا هم این سؤال پررنگ نشد که مبنای چنین ادعایی چیست. ادعای اول هم در بهترین حالت اشتباه تحلیلی بود که تحت تأثیر عملیات رسانه‌ای غربی‌ها طرح می‌شد و اختلافات داخلی را رقم می‌زد. روحانی و حامیانش به جای تخطئه غربی‌ها برای برهم زدن برجام یا عدم انجام تعهداتش، توپ را به زمین نیروهای مسلح و منتقدین داخلی می‌انداختند. این حجم از خوش‌بینی به دشمن خارجی عجیب می‌نمود، البته این مسئله را نباید از نظر دور داشت که حسن روحانی و حامیانش موقعیت خود را هم در نظر می‌گرفتند. وقتی همه توصیه‌ها و حتی عتاب‌ها برای غیرقابل اعتماد بودن غرب را در عمل و در مواضع رد کردند، حالا با هر بار عهدشکنی طرف‌های غربی برجام، خود هم زیر سؤال بودند، لذا تلاش کردند منتقدان داخلی خود را مقصر جلوه بدهند. علاوه بر این هدف، آن‌ها با این تیر، نشان دیگری را هم هدف می‌گرفتند؛ تخریب وجهه منتقدان خود و تبلیغ اینکه آن‌ها دلسوز ایران و مردم نیستند، به همین دلایل هم بود که آن‌ها هیچ وقت نخواستند فکر کنند که مگر برنامه دفاعی ایران یا شعار‌های ایران علیه اسرائیل جزئی از برجام یا مذاکرات ۱+۵ بود؟
این جملات روحانی صرفاً یک نمونه از ده‌ها مورد موضع‌گیری و بلکه عملیات رسانه‌ای هماهنگ دولتمردان و حامیان اصلاح‌طلب روحانی علیه برنامه موشکی کشور و نیروهای مسلح ایران بود. آن‌ها با سخنرانی‌ها و مصاحبه‌ها و اخبار و یادداشت متعدد از نیروهای مسلح کشور که پاسدار امنیت و عزت تک‌تک مردم ایران بودند، در اذهان برخی از مردم، نیرو‌هایی سیاست‌زده که برای منافع جناحی، سود مردم ایران را بر باد می‌دهند، ساختند و خود را از اتهام نابلدی در مذاکرات و خطا در نگارش برجام رهانیدند. با امثال چنین دروغ‌هایی، آن‌ها مردم را فریب دادند و در انتخابات سال ۹۶ هم توانستند رأی لازم را به دست بیاورند و برای چهار سال دیگر هم دولت را در دست گرفتند. حال خاطرات منتشر شده خود آنان نکاتی را میگوید که خلاف این ادعاهاست.
ظریف کدام طرف بود؟
چندی پیش محمدجواد ظریف، علی‌اکبر صالحی، سیدعباس عراقچی و مجید تخت‌روانچی، مسئولان ارشد وزارت امور خارجه سابق و اسبق کشورمان که نقش اصلی را در مذاکرات هسته‌ای منجر به برجام ایفا کرده بودند، کتابی با عنوان «راز سر به مهر» منتشر کردند. گویا شیوه تألیف کتاب اینگونه بوده که این افراد، تمام خاطرات و اسناد و مطالبشان را راجع به مذاکرات- از دوره مذاکرات محرمانه در مسقط عمان تا پایان دستیابی به برجام- نقل یا ارائه کرده‌اند و نهایتاً سیدعلی موجانی، مشاور ظریف آن‌ها را گردآوری و در شش جلد تألیف کرده است.
ظریف در این خاطرات برای دفاع از خود در برابر منتقدانش که می‌گفتند او به خاطر پیروزی در مذاکرات، برنامه دفاعی کشور را قربانی کرده است، توضیح می‌دهد که نه تنها برنامه دفاعی کشور را محدود نکرده بلکه چگونه خود پیگیر انجام آزمایشات موشکی بوده است!
حامیان برنامه موشکی ایران و نیز نیروهای مسلح همواره تأکید داشتند که قوت دفاعی و نظامی کشور علاوه بر قدرت‌بخشی به ایران و تضمین امنیت و عزت ایران شدن، می‌تواند ابزار پر شدن دست مذاکره‌کنندگان ایرانی و در کل بانی قدرتمندی ایران در سیاست خارجه باشد. طبعاً کشوری که نتواند در اوج تهدیدات نظامی، قدرت دفاع از خود داشته باشد، حرف و مذاکره‌اش خریداری ندارد.
مشاور ظریف و نویسنده کتاب راز سر به مهر در صفحات ۱۵۱ و ۱۵۲ کتاب می‌نویسد: «در آن گزارش (یکی از گزارش‌های ظریف به مسئولان کشورمان) به برخی از بی‌صداقتی‌ها از سوی بعضی آگاهان در نظام پرداخته شد، به عنوان نمونه به سؤال رئیس دانشگاه شریف پیرامون علت مخالفت وزارت امور خارجه با پرتاب ماهواره (در کنار آزمایش موشکی) اشاره شد. رئیس دانشگاه گفته بود آقای حسین شریعتمداری شخصاً به او گفته است که وزیر خارجه از این اقدام ممانعت کرده، این در حالی است که دکتر ظریف پرتاب ماهواره در زمان مقرر را درخواست کرده بود، ولی وزیر دفاع وقت جمهوری اسلامی ایران به‌دلیل مشکلات فنی امکان آن را منتفی دانسته و لذا صرفاً به آزمایش موشکی بسنده شده بود.»
در ادامه کتاب آمده است: «در همان روز‌ها انتشار دو شایعه همزمان؛ یکی مکالمه تلفنی وزرای خارجه ایران و امریکا با موضوع گفتگو درباره برنامه دفاع موشکی جمهوری اسلامی ایران و دیگری ممانعت وزارت خارجه از سفر هیئت موشکی کره‌شمالی به ایران که توسط جمعی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی شکل سؤال از وزیر خارجه گرفت، دیگر حکایت از یک اشتباه و تصادف نداشت، به نظر می‌رسید مسیری تازه در تقابل بر اساس اطلاعات گمراه‌کننده گشوده شده است.»
کتاب راز سر به مهر ادامه می‌دهد: «شرح مختصر ماجرا چنین بود: در تاریخ سه‌شنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۲ ش، خانم شرمن در ایمیلی به آقای عراقچی خبر داده بود که تحریم تعدادی شرکت ایرانی و غیرایرانی روز پنج‌شنبه ۱۷ بهمن انجام می‌شود، لذا دکتر ظریف در تماس تلفنی با وزیر دفاع به ایشان اطلاع می‌دهد که امریکایی‌ها تصمیم دارند تعدادی از افراد و شرکت‌ها را در روز یادشده تحریم کنند و به ایشان پیشنهاد می‌کند که به عنوان اقدام متقابل ضمن هماهنگی با ریاست‌جمهوری آمادگی لازم برای انجام آزمایش موشکی و پرتاب ماهواره برای روز پنج‌شنبه یا جمعه را ایجاد نماید. وزیر دفاع پس از پیگیری با متولیان صنعت هوا فضا در پاسخ بیان می‌دارند که برای پرتاب ماهواره مشکل فنی وجود دارد و آزمایش موشکی نیز نیاز به زمان و انجام مقدماتی دارد که ایشان هر دو مورد را پیگیری خواهد کرد. دکتر ظریف در جلسه روز بعد (چهارشنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۲) دولت و در تماس‌های مکرر تلفنی موضوع را با وزیر دفاع پیگیری می‌کند تا از انجام موضوع مطمئن شود.»
اینکه ظریف و دولت روحانی برنامه دفاعی ایران را محدود کردند یا حداقل تلاشی برای تحدید آن انجام دادند یا نتیجه سیاست‌هایشان این بوده یا نه، می‌توان به تفصیل و تحلیل بحث کرد، اما آنچه اکنون محل سؤال است، این دوگانگی موضع علنی و غیرعلنی ظریف و دولت روحانی در مورد رابطه برنامه موشکی ایران و مذاکرات هسته‌ای و برجام است.
