۱. دشمن بشر

اسرائیل آخرین پایگاه رسمی جغرافیایی نژادپرستی در این دنیا است. از ۱۹۹۴ که رژیم آپارتاید به طور کامل در آفریقای جنوبی برچیده شد، تا ۲۴ سال بعد در ۱۹ جولای ۲۰۱۸ که قانون اساسی دولت-ملت مردم یهود در کنست به تصویب رسید در جهان هیچ حاکمیتی نبود که اصل بنیادین قانون اساسیش مبتنی بر تبعیض و به طور خاص تبعیض نژادی باشد. انسان‌ها دشمنی تبعیض نژادی با حیات اجتماعی بشری را پذیرفته‌اند و آن را طرد کرده و می‌کنند.

به همین دلیل است که اسراییل هر چه بوده و هر پیشینه‌ای داشته به کنار، در ۱۹ جولای ۲۰۱۸ عملا (شما بگو دو فاکتو) به تمدن انسانی اعلان جنگ کرده است. آغاز این جنگ پنهان‌تر بوده اما از جانب آن حاکمیت است. این که بگوییم اسراییل یک کشور است و عرب‌ها، مسلمان‌ها، ایرانی‌ها، جمهوری اسلامی ایران یا هر نهاد یا ملت دیگر دشمن این کشور هستند حرف بی‌ربطی است. البته ایران چهل سال زودتر و به وضوح اسراییل را شناخته بوده و پایان کار را که جنگ اسراییل با بشریت است پیش‌بینی کرده بوده است. اگر در سال ۱۸۹۹ کشوری پیش‌بینی می‌کرد که هیتلر ظهور خواهد کرد و هرگز با حزب نازی توافق نمی‌کرد، شایسته‌ی جایزه و تشکر بود. ایران نیز ۴۰ سال پیش از تصویب این قانون به وضوح این عاقبت را پیش‌بینی کرده و لایق تقدیر است نه شماتت.

دقیقاً به همین دلیل این نازی‌های صیونیست ایران را نخستین دشمن خود می‌دانند. می‌دانند که ما در برابر آنان زانو نخواهیم زد و تنها راه مواجهه با ایران را نابودی ایران می‌دانند.

۲. متحد پهلوی

این تصویر که ایران زمان پهلوی متحد اسراییل بوده خطا نیست، بخش خطا آن سوی دیگر است. اسراییل زمان حاکمیت پهلوی در ایران متحد این حاکمیت نبوده و از همان زمان کاملا مستقل عمل می‌کرده و متوجه خطر کشوری با این موقعیت ژئوپلیتیک و نیروی انسانی و تنوع آب و هوایی و وسعت بوده است. شواهد این را می‌توانید با مطالعه درباره‌ی طرح تجهیز موشکی ایران توسط اسراییل به نام پروژه‌ی شکوفه (פרויקט פרח) و نیز مطالعه درباره‌ی سفر مخفیانه‌ی شارون با اسم مستعار به ایران ببینید.
برای مثال:
https://www.israeldefense.co.il/node/27769
و نیز اینجا:
Sharon, A., & Chanoff, D. (2002). Warrior: an autobiography. Simon and Schuster.
۳. جنگ نامحدود

جنگ نامحدود (unrestricted warfare) اصطلاحی است که این روزها برای مواجهه‌ی بین قدرت‌ها در عرصه‌ی جهانی به کار می‌رود. در این مواجهه‌ها نه زمان محدودیتی ایجاد می‌کند (به عبارتی جنگ پایان نمی‌پذیرد) و نه عرصه‌ی نظامی تنها محدوده‌ی جنگ است، از جنگ نظامی تا ترور تا جنگ اقتصادی، تا تحریم، تا آلوده‌سازی منابع، تا هک در اینترنت، تا پروپاگاندا و هر چیز دیگر که نتوانید حتی فکرش را بکنید می‌تواند ابزار و عرصه‌ی جنگ باشد و هست.

امروز ایران به عنوان یک کشور (نه این که فقط یک حاکمیت یا فقط یک ملت، بلکه هم‌تافت این دو که کشور را می‌سازد) هدف جنگ نامحدود اسراییل و متحدانش است. متحدان اسراییل رژیم‌های عقب‌افتاده‌ای مثل عربستان سعودی، امارات، حاکمیت اخراجی یمن، بحرین و امثال آن‌ها و ایالات متحده‌ی ترامپ یا هیلاری کلینتون هستند.

ما با کسانی مواجه هستیم که در دفاع از و اتحاد با حاکمیت‌های کودک‌کشی مثل عربستان سعودی و نیز حاکمیت تبعیض‌گرای اسراییل تردیدی ندارند. اگر اسراییل آخرین پایگاه جغرافیایی نژادپرستی است، این‌ها هم یک مشت زامبی هستند که برای او شرخری می‌کنند.

در این جنگ نامحدود، ایران هیچ راهی جز بردن ندارد. این‌ها دشمنان محدود و معقول نیستند که بتوانید با واگذار کردن چند امتیاز و دادن بخشی از تمامیت ارضی آن‌ها را از حمله به خود باز دارید. اسراییل دشمن بشریت است و شما اولین سنگر مقاومت هستید و اسراییل تا این سنگر را در هم نشکند آرام نخواهد گرفت.

ژنرال شما را دزدیده و در زندان ایالون کشته، شش نفر از سران صنایع هسته‌ای شما را در پایتخت کشورتان ترور کرده که پنج تا از این ترورها موفق بوده، هر روز در کشور شما جنگل و کارخانه و چیزهای دیگر را به آتش می‌کشد. و اکنون نیز متحد مرتجعش که نمی‌تواند تنبان و عقالش را جمع کند در تله‌کنفرانس سازمان ملل می‌گوید ایران دشمن جهان است. خیر. ایران دوست جهان است. دشمن جهان انسانی اسراییل و متحدان عقب‌افتاده‌اش مثل همین ملک سلمان و فرزند تازه به دوران رسیده‌اش هستند.

۴. استراتژی در جنگ

جنگ در طول تاریخ بشر همان‌قدر که بر توان جنگی (جنگ‌افزار، نیروی انسانی و...) متکی بوده، بر استراتژی نیز متکی بوده است. اگر جز این بود، آدم‌ها به جای جنگیدن نیروهای طرفین را ضرب و تقسیم می‌کردند و برنده را اعلام می‌کردند.

استراتژی به زبانی ساده توان حفظ یا بر هم زدن تعادل موجود به نفع نگه‌داری یا رسیدن به وضع مطلوب است.

به همین دلیل از جمله چیزهایی که به طور جدی در جنگ تعیین‌کننده است دو عنصر روحیه و آگاهی است. این که بدانیم در جنگ هستیم و از وسعت و محدودیت جنگ باخبر باشیم و این که ترس، تنبلی، خوش‌خیالی و چیزهایی از این دست بر ما غلبه نکند و از ما شاه سلطان حسین نسازد.

چنین است که دستگاه پروپاگاندای ضد ایرانی اسراییل طرح‌هایی را دنبال می‌کند که بتواند با آن‌ها توازن فعلی را به نفع خودش و برای نابود و قطعه قطعه کردن ایران به کار بگیرد.

یکی از این طرح‌ها بدن‌زدایی از شمای ایرانی در دو مرحله‌ی عینی و استعاری است. همه‌ی ما در قالب بدن خود زندگی می‌کنیم و به قول شاعر اسیر تخته‌بند تن هستیم. (می‌توانید embodiment را سرچ کنید و درباره‌اش بخوانید.) به همین دلیل نگاه من که ته کوچه زندگی می‌کنم به این کوچه نگاه جنوب به شمال است و نگاه همسایه‌ی سر کوچه، نگاه شمال به جنوب. به همین شکل ما در قالب منافع خود که بدن استعاری ما هستند به جهان نگاه می‌کنیم نه از ناکجا و به ناکجا. (باز می‌توانید درباره‌ی conceptual metaphor جست‌وجو کنید و بخوانید.)

اسراییل بسیار خوشحال می‌شود که شما اولا از تن خود به جهان نگاه نکنید. خیلی معنوی پشت پلکتان را نازک کنید و بگویید حالا من نباشم، کجای جهان عیب پیدا می‌کند. وقتی این همه مهیای نبودن باشید، این همه معنوی باشید، او هم با یک گلوله شما را می‌فرستد سراغ معنویت. مقاومتی هم که نخواهید کرد.

همین طور شما را از تن استعاریتان که منافع ملی شما است بیرون می‌کشد. آقا حالا قضیه را از چشم امارات هم ببین، خانم از سمت عربستان به موضوع نگاه کرده‌ای؟ اگر بریتانیایی بودی چه؟ و چرندیاتی از این دست. به شما یاد می‌دهند از چشم همه به منافع ملی خودتان بنگرید جز از چشم ایرانی.

فکر کرده‌اید بریتانیایی و سعودی و اماراتی و تروریست اسراییلی و داعشی این قدر نرم و لطیف هستند که از چشم شما هم نگاه کنند؟

بیژن گرد را که کشت؟ سفارت ایران در لندن چند سال پیش از سفارت بریتانیا در تهران اشغال شد؟ علیرضا عسگری را که کشت؟ قاسم سلیمانی را که کشت؟ مردم یمن را که هر روز بمباران می‌کند؟ غضنفر رکن آبادی را که از ما گرفت؟ 

آدم وقتی از چشم دیگری نگاه می‌کند که آن دیگری هم رفتاری انسانی و آدمی‌زادوار داشته باشد. دشمن رفتار انسانی ندارد. با شما تضاد عمیق منافع دارد و بابت آن منافع سر شما را خواهد برید. خصوصا که به توجیه ایدیولوژیک و فرهنگ رفتاری «השכם להורגו» (اول تو برخیز و بکش) هم مجهز باشد.

دشمن دیگر چه می‌کند؟ شما را ناامید و دلزده می‌کند. هشتگ زندگی نرمال را دنبال کرده‌اید؟ زندگی نرمال چیزی است که این طور برای ما تصویر می‌کنند؟ در دویست کشور دنیا نزدیک نه میلیارد آدم زندگی می‌کنند، چند تا از آن‌ها درآمدی دارند که با آن سه ساله در ایالات متحده خانه‌ی ویلایی پنج اتاق‌خوابه بخرند؟ ۲.۵ میلیارد آدم حتی آب آشامیدنی ندارند و ۴.۵ میلیارد نفر توالت بهداشتی و ایمن.

این روند فریفتن طبیعتا با روی گشاده جواب نخواهد گرفت. اگر کسی بیاید در خانه‌ی شما را بزند و بگوید من رونن سیلبرمن هستم از موساد آمده‌ام شما را ناامید کنم که حرفش را گوش نمی‌کنید. پس تکلیف چی است؟ آن‌ها از تکنیک ایستگاهی استفاده می‌کنند.

شما مدافع نظام هستید؟ شما را با اسم رمز آسیب‌شناسی کمی هل می‌دهند که جابه‌جا شوید. آسیب‌شناسی لازم نیست؟ البته که هست. اما آسیب‌شناسی کارکردی دارد، بهسازی. اگر به نام آسیب‌شناسی ناامیدتان می‌کنند و از بهسازی دورتان می‌کنند جایی از کار می‌لنگد.

همین طور قدم به قدم شما را هل می‌دهند. اول انتقادهای فلانی را بخوان. استاد دانشگاه است، مشهور است، در همین ایران است. بعد که خوب پخته شدی حالا بی‌بی‌سی. نمی‌گویند بودجه‌ی بی‌بی‌سی را وزارت خارجه‌ی بریتانیا می‌دهد. می‌گویند بی‌بی‌سی معتبر است. معتبر یعنی چه؟ 

ایستگاه بعدی وی‌اوای است. آقا ایالات متحده کم جایی نیست. این نظر ایالات متحده است. بعد هم من و تو. قدم به قدم. اول می‌دهندت دست آن ابله داخلی که می‌گوید کسی در مورد اجتناب‌ناپذیری جنگ ایران و عراق کار نکرده. بعد حسین باستانی مستند سپاه منطقه‌ی ده (همان کودتای خزنده) را برایت می‌سازد. بعد همین طور بگیر و برو تا آنجا که ناصر اعتمادی توی «من و تو» بنشیند و بگوید ایران غلط کرد جنگید. یا آن یکی که برای دستور مرکزیت سازمانش هم می‌کشد و هم جان می‌دهد در همان شبکه از توحش خاورمیانه‌ای که برای حفظ خاکش حاضر است خون بریزد می‌گوید.

۵. حقایق را باید گفت

وقتی باستانی آن چیز مسخره را می سازد، و می‌گویی این چرند است اولین واکنش چی است؟ هیچ کس حاضر نیست اقرار کند فریب خورده. درست مثل تجاوز در کودکی می‌ماند. همه مستعد اند برای حفظ آبرو همراه فریب‌دهنده بایستند. می‌گویند این‌ها حقایقی است که تا کنون گفته نشده. حقیقت؟ کتاب مردان رستگار سال ۱۳۹۵ منتشر شده و محتویات این فایل صوتی آنجا هست. چیز جدیدی نیست.

پس چرا سر و صدا نکرد؟ چون شما هم اگر آن را خوانده بودید متوجه می‌شدید باستانی چه قدر مخاطبش را پیچانده. نه دعوا سر چیزی است که او و گنجی می‌گویند و نه آدم‌ها این شکلی هستند که آن‌ها تصویر می‌کنند.

می‌گویند تا به حال نشنیده بودیم. خب معلوم است. اول شما را با برچسب‌های ایديولوژیک نسبت به جنگ آلرژی‌زده کرده‌اند. ۸۱ جلد تقویم تاریخ دفاع مقدس را امیران ارتش نوشته‌اند و بیش از ۶۰ جلدش منتشر شده. ۶۰ جلد کتاب پر از جزئیات. روزشمار ۷۰ جلدی جنگ در حال انتشار است. کتاب‌های درودیان و علایی منتشر شده‌اند. شما خبر دارید؟ نه. چرا؟ چون در نمایشگاه کتاب هر جا صحبت جنگ باشد بدو بدو ازش دور می‌شوید. باز چرا؟ چون همان سیستم ایستگاهی دفاع مردم از کشورشان را در ذهن شما برچسب ایدیولوژیک زده.

آن قدر خاطره دارم از کتاب دادن دست غریبه‌ها در نمایشگاه که بعدها از خودم با جنگ آشناتر شده‌اند که حد و حساب ندارد.

چرا شما را با جنگ بیگانه کرده‌اند؟ تا اسطوره‌زداییتان کنند. آرش اگر در اوستا بماند که خطری ندارد. رستم و سیاوش اگر در شاهنامه بمانند که خطری ندارند. آرش وقتی خطر دارد که بشود بیژن گرد در جنگ هشت ساله و ببینیش. رستم وقتی خطر دارد که بشود مصطفی ریش یا شاهرخ ضرغام در جنگ و ببینیشان. وقتی جنگ را از شما گرفتند و شما را به جنگ بدبین کردند، اسطوره‌زدایی می‌شوید، به جای باور به «کوتاه نخواهیم آمد» باور به «شکست خواهیم خورد» را در شما تقویت می‌کنند.

بعد می‌خواستید چه بشود؟ وا می‌دهید دیگر.

بله حقایق را باید گفت و می‌گویند. شما هستید که نباید پاپ‌کورن را با شیشلیک اشتباه بگیرید، مخصوصا پاپ‌کورن آغشته به خواب‌آور را.

شما را از آن جنگ متنفر می‌کنند تا این جنگ را ببرند. بهترین وقت هم برای این کار هفته‌ی جنگ است. هر طرف جنگ که می‌خواهید بایستید. فقط اگر بنا دارید علیه کشور خودتان بجنگید، اگر بنا دارید سمت خودتان و عزیزانتان شلیک کنید، دست کم ناآگاه نباشید. بدانید دارید چه می‌کنید.

وگرنه، خوش آمدید. دو قدم جلوتر حاج عبدالله تجهیزات انفرادیتان را تحویلتان می‌دهد. امید به خدا. توکل هم.