نسلشان در حال غروب است و کسی هم عین خیالش نیست! همه ما دیده ایم و می شناسیم شان.هم قیافه شان شبیه هم است و هم رفتار و اخلاقشان.این روزها، سیاه می پوشند و روزهای آخر دهه هم، سربند سیاه عزا می بندند.بعضی شان اهل نوحه و روضه خواندن هستند و بعضی دیگر با عینک های درشت شان جلسه قرآن را اداره می کنند و آخر جلسه هم اکتفا می کنند به ارائه ترجمه و تفسیری ساده از آیات! .
بعضی دیگر حتی اهل میکروفون و بلندگو هم نیستند و فقط گاهی که سر حال می آیند، از وسط جمعیت بلند می شوند و چند بیت آتشین می خوانند، به اصطلاح بچه هیاتی ها مجلس را آتش می زنند! .
پیرمردهای دوست داشتنی هیات ها که این روزها «پیرغلام» خوانده می شوند، نه ادعایی در نوکری امام حسین دارند و نه خودشان را بالاتر از خلق الله می دانند.بعضی شان را دیده ام که در تاریکی اول صبح، بی هیچ ادعایی پرچم های هیات را نصب می کنند، آتش سماور را به راه می کنند و حتی کفش های مهمانان را جفت می کنند و بعد هم می روند سراغ مداحی و روضه خوانی شان، بی هیچ پول و پله ای! .
روضه شان هم بیشتر از صدای خوب، مدیون نفس حقشان است که سوز دارد و قلوب خلق الله را رقیق می کند برای گریه بر مصائب اهل بیت.
آنها اشعار عمیق، حماسی و پرعاطفه شعرای قدیم را خیلی خوب حفظ کرده اند و خیلی راحت می توانند مجالس یک ساعته و دو ساعته را اداره کنند، بی آنکه دفتر و کاغذی همراه خود داشته باشند و بخواهند روخوانی کنند.
نه نیازی به ترانه های سخیف امروزی دارند و نه علاقه ای به حرکات و ژست های عجیب و غریبی که این روزها بلای جان برخی مداحان جوان شده است! .
پیرغلامان اباعبدالله حقیقتا خود را در مقام نوکری اهل بیت می بینند، برای همین هم بیش از آنکه اهل «های و هوی»های سیاسی و «قیل و قال»های نفسانی باشند، اهل زهد و اشک و حال معنوی خود هستند و ادب حضور در مجالس روضه را رعایت می کنند.
این پیرمردهای مخلص، در ایام محرم حال و هوای دیگری دارند. بازار سوز و اشک شان پر رونق است، هر چند که مجالس شان در ظاهر کم رونق! آنها که عاشقانه در این آستان مقدس نوکری کرده اند و می کنند، خیالی از آمدن و رفتن دیگران و کوبش طبل ها و پرواز کوادکوپترهای فیلمبردار ندارند، آنها همه عشق و توجه شان به نگاه کریمانه ارباب است و حفظ مدال نوکری خویش، که آن را به پادشاهی عالم هم نفروشند! .
فرصت کم است، این پیرمردهای دوست داشتنی را دریابیم، و لو با سلامی و نگاهی!.
