شرمن نوشته است: «در مذاکرات بین‌المللی که به حصول توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ برای محدود کردن فعالیت‌های هسته‌ای ایران منجر شد، من رهبری تیمی از دیپلمات‌های آمریکایی به نمایندگی این کشور را بر عهده داشتم.»
مقام سابق آمریکایی در ادامه به بی‌اعتمادی دیپلمات‌های ایرانی در این مذاکرات درباره پایبندی طرف آمریکایی به توافق هسته‌ای اشاره کرده است.
او نوشته است: «در جریان این گفت‌وگوها، همتایان ایرانی من گاهاً می‌پرسیدند چطور می‌توانند اطمینان حاصل کنند که توافقی که میکنند، دوام‌پذیر خواهد بود. اکثر جمهوری‌خواهان (با این توافق) مخالف بودند و ایرانیها با نگاهی به انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ می‌پرسیدند که اگر جمهوری‌خواهان کنترل کاخ سفید را به دست بگیرند چه اتفاقی خواهد افتاد.»
شرمن می‌گوید سوالی که او در مقابل می‌پرسیده این بود که اگر در ایران مخالفان برجام که به ادعای او «تندرو» هستند به قدرت برسند چه اتفاقی خواهد افتاد، زیرا همیشه تصورش این بوده که این طرف ایرانی است که توافق را نقض می‌کند.
مذاکره‌کننده سابق آمریکایی نوشته است: «من با پرسیدن سوالی مشابه به سوال آنها پاسخ می‌دادم: اگر تندروهای مخالف توافق هسته‌ای در ایران مجدداً قدرت را به دست بگیرند چه خواهد شد؟ این [سوال] به مباحثات ما خاتمه می‌داد، و من فکر می‌کردم باید هم همین‌طور می‌شد: به هر حال، من همیشه انتظار داشتم بزرگترین چالش در برابر موفقیت توافق، تخلفات ایران باشد نه دسیسه‌های رئیس‌جمهور ایالات متحده.»
شرمن که زمانی «گفته بود فریبکاری بخشی از ژن ایرانیها است»، در این یادادشت اعتراف کرده تصورش درباره اینکه ایرانیها ناقض توافق خواهند بود اشتباه است.
او در ادامه یادداشتش نوشته است: «البته، من اشتباه می‌کردم. ماه مه سال جاری، رئیس جمهور آمریکا دونالد ترامپ تصمیم گرفت ایالات متحده را از توافق خارج کرده و تحریمهای رفع‌شده علیه ایران به موجب توافق را احیا کند و این اقدامی است که در تاریخ آمریکا به عنوان یکی از بدترین خبط‌های سیاست خارجی خواهد ماند.»
شرمن همچنین خاطرنشان کرده است «تصمیم ترامپ، اعتماد دنیا به تعهد ایالات متحده به دیپلماسی چندجانبه را دگرگون کرده است.»
مذاکره‌کننده ارشد سابق آمریکایی در ادامه به ترامپ و تیمش که در حال مذاکره با کره شمالی هستند یادآوری کرده که «گفت‌وگوی مستقیم با دشمنان دشوار است»؛ وی نوشته است: «[چنین گفت‌وگوهایی] نیازمند شجاعت، پشتکار و داشتن برداشتی واقع‌بینانه از قدرت خود هستند.»
شرمن برای توضیح بیشتر این استدلال، نقش مذاکره‌کنندگان هسته‌ای ایران در پیروزی انقلاب اسلامی و اثرگذاری فرهنگ این انقلاب بر رویکرد آنها در مذاکرات هسته‌ای را یادآوری کرده است.
او تأکید کرده است: «اکثر مسئولان معاصر ایرانی، از نسل دوره‌های حوالی انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ بودند؛ در آن زمان حامیان آیت‌الله روح‌الله خمینی با سایر مخالفان برای براندازی حکومت شاه هم‌پیمان شدند.»
شرمن سپس به تصرف لانه جاسوسی توسط دانشجویان خط امام پرداخته و نوشته است: «و اندکی بعد در همان سال، گروهی از دانشجویان ایران که حامیان وفادار [آیت‌الله] خمینی بودند، سفارت آمریکا در تهران را اشغال کردند و ۵۲ آمریکایی را گروگان گرفتند. بسیاری از مقام‌های بلندپایه حکومت ایران مستقیماً در آن انقلاب مشارکت کردند. عده‌ای حتی در آن گروگان‌گیری شرکت کردند. موفقیت آنها دنیا را حیرت‌زده کرد و احساس تجارب مشترک، هنوز هم نخبگان سیاسی چند دسته ایران را به هم پیوند می‌دهد. این روحیه انقلابی در درک نحوه نگاه ایرانیها به مذاکرات هسته‌ای، حائز اهمیت است.»
