آیت‌الله سید ابوالحسن مدیسه‌ای (ملقب به اصفهانی) از شخصیت‌های بنام کشور عزیزمان بود که قله‌های علم و تقوا را فتح کرد و عهده‌دار مرجعیت شیعیان شد، اما بسیاری از ایرانیان هنوز ایشان را نمی‌شناسند. روایت برخورد این بزرگوار با سفیر انگلستان قابل توجه است.
پس از پایان جنگ دوّم جهانی، یکی از تجّار سرشناس به نام حاج مهدی بهبهانی که در بازار عراق و سوریه مورد احترام و اعتماد بود و در نجف و شام، آثار خیریه بسیاری داشت، از سوی دولت وقت‌ِ عراق و نخست وزیر نوری سعید به محضر آیت‌الله سید ابوالحسن مدیسه ای رسید و ضمن صحبت گفت: سفیرکبیر انگلستان، قصد شرف یابی و تقدیم پیام دولت‌ِ متبوع خویش را به حضرتعالی دارد!
مرحوم سید گفت: مرا با سفیر انگلستان چه کار؟!
حاضر به دیدار نشد. آقای بهبهانی، اصرار کرد که نپذیرفتن‌ِ او صورت خوشی ندارد. مرحوم سید فرمود: به یک شرط او را می‌پذیرم! و آن این که دیدار و گفتگو، علنی و در حضورِ عموم باشد. این مطلب، مورد توافق قرار گرفت. بعد از معلوم شدن وقت دیدار،آقای بهبهانی به بغداد اطّلاع داد می‌توانند شرفیاب شوند. مرحوم سید هم از علمای بزرگ حوزه، تجّار و شیوخ عرب دعوت نمود که در ساعت مقرّر حضور یابند.
روزِ موعود فرا رسید.
از یک سو سفیر انگلستان با نخست وزیر عراق و گروهی از وزرا با اسکورت و تشریفات‌ِ بسیار به بیت مرحوم سید وارد شدند و از سوی دیگر هم انبوهی از شخصیت های مختلف که از سوی مرحوم سید دعوت شده بودند، گرد آمدند. هر کس در جای‌ِ خود قرار گرفت و با آمادگی‌ِ مجلس، آیت‌الله مدیسه ای نیز از اندرونی به مجلس وارد شد. ابهت و عظمت و روحانیت مرحوم سید همه حاضران را گرفت و همگی به احترام ایشان ایستادند و آن بزرگوار در جای خود نشست.
سفیر بریتانیا که در کنار مرحوم سید بود، بعد از عرض سلام و اظهار ارادت و تقدیم پیام دولت متبوع خویش، گفت: عالیجناب! دولت انگلستان نذر کرده بود! که اگر بر آلمان نازی پیروز گردد، صدهزار دینار خدمت‌ِ شما به عنوان پیشوای جهان تشیع تقدیم دارد تا در هر موردی که خود شایسته می‌دانید، هزینه کنید.
ایشان گفت: مانعی ندارد!
سفیر بی‌درنگ کیف خود را گشود و یک قطعه چک صدهزار دیناری تقدیم نمود.
مرحوم سید هم آن را دریافت کرد و زیر تشک‌ِ خود نهاد.
از پذیرش چک توسط آن مرجع شیعه، بسیاری از علما، تجّار و شخصیت های‌ِ عرب، آزرده‌خاطر شدند.
امّا طولی نکشید که دیدند مرحوم سید به سفیر و همراهان گفت:
ما می‌دانیم که در این جنگ بسیاری از مردم، آواره و از هستی ساقط شدند. از طرف ما به دولت متبوع خود بگویید:
سید ابوالحسن به نمایندگی از مسلمانان (اهل الخیر)، وجه ناقابلی به منظور کمک به آسیب دیدگان‌ِ جنگ، تقدیم می‌دارد و از کمی‌ِ وجه معذرت می‌خواهد؛ چرا که خود می‌دانید ما در شرایط مشابهی هستیم.
آنگاه چک سفیر بریتانیا را از زیرِ تشک درآورد و یک قطعه چک صدهزار دیناری نیز از خود روی آن گذاشت و با عذرخواهی به سفیر بریتانیا داد.
وضعیت‌ِ مجلس دیدنی بود. با این تدبیرِ ظریف و سخاوت سید، سفیر انگلیس شرمنده شد و رنگ‌ِ چهره‌اش تغییر کرد. اجازه مرخّصی خواستند و با بوسیدن‌ِ دست آن مرجع بزرگ از بیت ایشان خارج شدند. پس از لحظاتی نوری سعید (نخست وزیر عراق) به خدمت سید برگشت و خود را بر قدم های ایشان انداخت و شروع به بوسیدن کرد و گفت: ای پیشوای عظیم القدر. قربانت گردم. تاکنون از علمای ما چنین گذشت و بزرگواری دیده نشده است. نماینده انگلیس بعد از ترک محضر جنابعالی، از هوشیاری و درایت شما سخن ها می‌گفت. او گفت: ما می‌خواستیم شیعیان را استعمار کنیم و آنان را بخریم؛ اما پیشوای‌ِ شما، ما را خرید و پرچم اسلام را در بریتانیا بر زمین کوبید.
آقا سید ابوالحسن مدیسه‌ای (ره) از معدود افرادی بود که رضاشاه پهلوی را وادار به درآوردن چکمه‌ها و احترام نسبت به خود نمود. قبر این فقیه ایرانی در نجف اشرف (که به مخالفت آشکار با سیاست‌های استعماری انگلستان و روسیه پرداخت) برای بسیاری از ایرانیان ناآشنا و غریب است. توقیع امام زمان(عج) برای ایشان، کرامات نقل شده مستند، ده سال مرجعیت شیعه، فروتنی و بزرگواری ایشان هر کدام به تنهایی یک روایت خواندنی است. چه شایسته است که مسئولین امر، به نام، زادگاه و به خصوص قبر ایشان و مادرشان که مظلومانه و غریبانه رها شده است، توجهی شایسته و بایسته و درخور آن عالم گرانقدر داشته باشند.
