روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت:
حجتالاسلام علیاکبر ناطقنوری که از چهرههای باسابقه و مبارز انقلاب اسلامی ایران به حساب میآیند؛ در اظهارنظری عجیب مدعی شدهاند: «از نظر من، تصرف سفارت آمریکا بهعنوان «لانه جاسوسی» اشتباه بزرگی بود؛ بهنظر میرسد بسیاری از گرفتاریها از همان نقطه آغاز شد. وقتی بخواهیم راهکار پیشنهاد کنیم باید بدانیم مشکل چیست. مگر در سایر سفارتخانهها در دنیا قسمتی برای امور اطلاعاتی و جاسوسی وجود ندارد؟ آنجا را اشغال کردند و آمریکا هم در یک عمل متقابل سفارتخانه ما را گرفت و پولهای ما را بلوکه کرد. از آن زمان، مجموعهای از مشکلات و واکنشها ادامه پیدا کرد که بهنظر من ناشی از همان تصمیمات اولیه بود.»
اظهارات جناب آقای ناطقنوری از این جهت تعجبآور است که ایشان با توجه به تجربه تاریخی خودشان و سابقه مبارزاتیشان باید بهتر از هرکس دیگری بدانند که ریشه دشمنی آمریکا با ایران، تسخیر سفارت آمریکا نبوده است. آیا در جریان کودتای آمریکایی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ علیه دولت ملی ایران هم مردم ایران سفارت آمریکا را اشغال کرده بودند که با سرکوب قیام ملی خود توسط آمریکا مواجه شدند؟ آن زمان که محمد مصدق، نخستوزیر وقت علاقهای یکطرفه به ساکنان کاخسفید نشان داده بود و نرد دوستی با آنها باخته بود؛ پس چرا آمریکا همراه با انگلیس به تحریم صنعت نفت ایران از سال ۱۳۳۰ روی آورد؟ آقای ناطق باید به خوبی بداند که علت اولین تحریمهای ایران که سالها پیش از انقلاب اسلامی توسط آمریکا و انگلیس و متحدانشان بر کشور اعمال شد، به شکست کشاندن «ملی شدن صنعت نفت» ایران بود.
با این حساب تا زمانی که ایران (و نه جمهوری اسلامی) بخواهد در مسیر استقلال و خودکفایی حرکت کند با دسیسه و دشمنی آمریکا و همپیمانانش مواجه بوده و خواهد بود. با توجه به این تجربه تاریخی آیا مردم ایران پس از به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی حق نداشتند نسبت به احتمال کودتایی مشابه توسط آمریکا برای از بین بردن انقلاب نگران باشند و با تسخیر سفارت آمریکا برای برطرف کردن این نگرانی خود اقدام کنند؟
آیا جناب آقای ناطقنوری نمیدانند در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی، سفارت آمریکا در تهران تبدیل به اتاق جنگ و کودتا شده بود و ژنرال هایزر با دستور کودتا وارد ایران شده و فعالیتهای خود را از داخل سفارت آمریکا در تهران پیگیری میکرد؟ چنین اقدامی که مصداق بارز دخالت در امور داخلی ایران و توطئهچینی علیه انقلاب اسلامی ایران است با فعالیتهای مرسوم وابستگان نظامی و امنیتی در سایر سفارتخانهها در نقاط مختلف دنیا یکی است که آقای ناطق اصرار دارد آن را یکی بداند!
سفارت آمریکا در تهران پس از انقلاب اسلامی نیز دست از دسیسه و اقدام علیه انقلاب ایران برنداشت. نگاهی گذرا به اسناد آمریکایی منتشرشده از سفارت پس از تسخیر آن به خوبی نشان میدهد ساکنان کاخسفید چگونه برای ناامن کردن مرزهای ایران و مهرهچینی در داخل ساختار اجرائی ایران اقدام کرده بودند. نادیده گرفتن این اسناد که حجم آن برابر با ۱۰ جلد کتاب حدوداً ۱۰۰۰ صفحهای است و ارائه روایتی مخدوش از ریشه دشمنی آمریکا با ایران؛ ظلمی بزرگ به نسل آینده است که از جناب آقای ناطقنوری با سوابق درخشان مبارزاتیشان توقع نبود.
برخلاف آنچه آقای ناطق بیان میکنند تحریمهای فعلی ایران چندان ریشهای در تسخیر سفارت آمریکا در تهران در آبان ۱۳۵۸ ندارد. از همان سال تا سال ۱۳۸۹ ایران تحت تحریمهای آمریکا و حتی قطعنامههای تحریمی شورای امنیت سازمان ملل قرار داشت اما برای مثال هیچ جهش ارزی قابلتوجهی در اقتصاد ایران رخ نداد چون تحریمهای آمریکا بیشتر از آنکه واقعی باشند، نمادین بودند و کشورهای اروپایی و غیراروپایی به تجارت با ایران ادامه میدادند. آنچه نظام ویژه تحریمهای ایران را رقم زد و مقامات آمریکایی را برای اعمال تحریمهای فلجکننده تشویق و ترغیب کرد، اردوکشی خیابانی مدعیان اصلاحات علیه نظام جمهوری اسلامی با دروغ تقلب در انتخابات ریاستجمهوری ۱۳۸۸ بود که از قضا برخی دوستان آقای ناطق سردمداران این شورش علیه رأی مردم بودند.
با این حساب تسخیر سفارت آمریکا یا همان لانه جاسوسی و توطئه اشتباه نبود؛ آنچه اشتباه بود میدان دادن به پادوهای آمریکا و حمایت از آشوبگران فتنه ۸۸ بود که سنگینترین تحریمهای تاریخ انقلاب را پیش پای جمهوری اسلامی ایران گذاشتند.
