بیش از ۴۰ سال است می خواهیم از وابستگی به فروش نفت خام رهایی یابیم ولی افتخارمان شده شکسته شدن سد صادرات نفت خام!
تن وبدنمان میلرزد تا روان پریشی چون ترامپ بر مسند قدرت در آمریکا جلوس می کند و از تحریم فروش نفت خام ما صحبت می کند. یا در دولتمردان انگیزه ای برای رهایی از این دام وجود نداشته یا اصولا نیازی ندیده اند و روزها را از پس فردا سپری کرده اند و در روزمرگی غم نان از نفس افتاده اند.
البته نباید از تلاشهای انجام پذیرفته در صنعت پتروشیمی کشور غافل بود و از آن تقدیر نکرد لیکن اگر نفت درد کشور باشد بی شک درمان آن نیز خواهد بود!
مهمترین سرمایه مادی ما نفت و گازاست ودر آن مزيت داریم ولی با آن چه می کنیم؟! همگی با هم و ناجوانمردانه آن را می سوزانیم و نابود می کنیم. سالانه بیش از ۱۲۰ میلیارد دلار دود می شود وبه هوا می رود و از دود حاصل از آن خفقان می گیریم. نیمی از این پول در سال همه مشکلات اقتصادی ما را برطرف کرده و کشور را از فروش نفت خام بی نیاز ساخته و چرخ اقتصاد زنگ زده ما را جلا می دهد.
راه حل گرچه در ذهن سخت است ولی با کمک گرفتن از نیروی مردمی لایزال ایران بسیار آسان است. کافی است دولت از سر راه کنار برود و مردم را در جهت تولید انرژی های تجدید پذیر و زنجیره پائین دست پتروشیمی آزاد گذاشته وبه این دو کار بها داده و از میل پیشرفت در انسان ها برای حرکت چرخ اقتصاد ،البته بدون فروش نفت خام بهره گیرد.
حرکت به سمت کمتر سوزاندن نفت وگاز وبنزین باعث می شود این ماده حیاتی به سمت پتروشیمی ها حرکت کرده وارزش افزوده فراوانی برای کشور ایجاد کند. بی شک در یک برنامه دقیق وحساب شده توان این را داریم کمتر از یکسال بر ناترازی غلبه کرده واز سال دوم به سمت هدف بی نیازی از صادرات نفت خام پیش رفته و در سه یا چهار سال آینده جشن خروج از سازمان اپک را برگزار کنیم. به امید آن روز!
