۲۲ بهمن از سال ۵۷ تاکنون با حماسه‌سازی گره خورده؛ دوره‌ای با تجلی اراده مستضعفان و درهم‌شکستن رژیم طاغوت و بیرون‌راندن سرسپردگان دست‌نشانده‌اش و پس از آن حضور مستمر ملت برای دفاع از انقلاب و آرمان‌های آن. با وجود همه نارضایتی‌ها، امسال هم ملت آمدند تا نشان دهند برای دفاع از آرمان و انقلابی که محصول مجاهدت‌ها و خون‌های پاک است همچنان پای کارند؛ آن‌هم در میانه شدیدترین فشارهای اقتصادی و تنگناهای معیشتی و در بطن عملیات‌های روانی و بمباران رسانه‌ای. حضور مستمر ایرانیان و دفاع از آرمان‌ها، مصداق جمله امام (ره) است که ملت ایران را برتر از امت اسلام در عصر رسول اکرم و مردم کوفه در زمان حضرت علی(ع) می‌دانست؛ ملتی که به انقلاب همچون فرزند خود عشق ورزیده و هیچ عاملی، سد راهش برای دفاع از حقیقتی تاریخی و ذات انسانی انقلاب ۵۷ نیست.
ملت ایران تنگناهای اقتصادی را قائم بر اصل انقلاب نکرده و بالعکس، جهت‌گیری انقلاب را عدالت‌خواهانه دانسته و شکاف‌های کنونی را ناشی راهبردهای غلط کارگزاران و انحراف از آن آرمان راستین می‌داند و راه نیل به عدالت و رستگاری را بازگشت به حقیقت ۵۷ تلقی میکند. ملت ایران، قدر گوهر استقلالی را که به‌تبع انقلاب حاصل شده می‌داند و برای تداوم آن، همیشه در صحنه حاضر می‌شود. ایرانیان وفادار، برای برپایی شریعت و حاکمیت اسلام آماده جانفشانی‌اند و باید مقابل این ملت سر تعظیم فرود آورد. هر چند در این مسیر، ریزش و رویش‌هایی حاصل می‌شود و خس و خاشاک‌هایی با غبار‌آلودکردن فضا عده‌ای را به انحراف می‌کشانند اما حقیقت انقلاب و استواری مردم وفادار، همه‌چیز را به حاشیه رانده و دشمنان را از میدان به در میکند.
ملتی که این‌چنین پای کار بوده و تحت هیچ شرایطی ریسمان انقلاب ۵۷ را رها نمی‌کند، سزاوار برترین و بهترین‌هاست و باید برایش شب و روز نشناخت. حضور مستمر و وفادارانه ملت و برخی تصاویر خاصی که از حماسه‌سازی آنان مخابره می‌شود، پیام واضحی برای مسئولین جمهوری‌اسلامی است. باید نگریست که چه طیفی برای ایران و انقلاب جانفشانی میکند، باید دید که مستضعف‌ترین مردم در دورافتاده‌ترین مناطق کشور چگونه بر سر عهد و پیمان خود با انقلاب و آرمان‌هایش باقی‌مانده‌اند و ضرورت دارد که نقطه کانونی توجهات را بر مطالبات آنان متمرکز کرد نه آن طبقه‌ای که از قِبل سیاست‌های غلط دهه‌های اخیر، به مال و مکنتی رسیده و در برج‌‌های لاکچری بالاشهر، شعار «زن، زندگی، آزادی» سر داده و خواستار دست‌شستن از آرمان‌ها، شریعت‌زدایی، تسلیم ایران مقابل غرب، ادغام در نظام سلطه و برپایی نظامی طبقاتی است.
شاید برخی این تعبیر را داشته باشند که ایران متعلق به ۸۷ میلیون نفری است که در آن زیست میکنند و باید تلاش‌ها برای تحقق عملی شعار «ایران برای همه ایرانیان» باشد نه صرفاً توجه به مطالبات افرادی که هر ساله برای تجدید میثاق با نظام در کف خیابان حضور پیدا کرده و به لحاظ ایدئولوژیک با مبانی انقلاب قرابت دارند اما باید توجه داشت که خواسته‌های هواخواهان نظام که در راستای اهداف اولیه انقلاب ۵۷ است، از شمولیت بسیاری برخوردار بوده و تحقق آنها، منفعت و رضایت عموم را به‌دنبال دارد. برپایی عدالت اجتماعی و اقتصادی، تثبیت استقلال ملی و اقتدار زایی، یعنی فعلیت‌یافتن آرمان میلیون‌ها ایرانی و ساختن ایرانی قوی و از قضا حرکت در این مسیر، مطالبات فرعی و حاشیه‌ای که نسبتی با آمال و منفت جامعه ایرانی نداشته را از میدان به‌در کرده و اراده قاطبه ملت را بر خواسته‌های اقلیت پر سر و صدا تحمیل خواهد کرد.
