اگر برای چنین وامهای بانکها ضامن خواستند، مشکل را به معاونت نظارت بانک مرکزی گزارش دهید، اگر وام قانونا به شما تعلق میگیرد و در نحوه پرداخت سختگیری میکنند حتماً باید به بانک مرکزی گزارش کنید.
این بیان سخنگوی محترم دولت است درباره وام های خرد در یک گفتگوی تلویزیونی که چند روز پیش در لابلای اخبار مهم دیگر و داغی روز اربعین گم شد.
واقعیت این است که چنین سخنان و چنین درخواست هایی از مردم یا نشانه بی اطلاعی کافی از نوع رفتار بانک هاست یا حاکی از نوعی ساده انگاری. پیشنهاد می شود سخنگوی محترم دولت یا دیگر مقامات اقتصادی به شیوه داستان های حکمت آمیز قدیمی با لباس مبدل و ناشناس شخصا به عنوان متقاضی وام به یکی از بانک ها مراجعه کنند و تقاضای وام داشته باشند تا حساب کار دقیقا دست شان بیاید که درباره چه موضوعی سخن می گویند!
بیان تجربه برخورد یکی از متقاضیان در این زمینه بسیار بجاست. پاسخ شعبه یکی از بانک ها این بود: مانده حساب و رسوب حساب را چک می کنیم بعد به تناسب آن ۵۰ تا حداکثر ۱۰۰ میلیون وام به صورت اعتبار به شما تعلق می گیرد که برای ۵۰ میلیون یک ضامن دولتی و برای ۱۰۰ میلیون دو ضامن نیاز است!
متقاضی یاد شده که مانده حساب قابل توجه هم داشت حتی حاضر بود به جای ضامن نداشته اش، ملک چند میلیاردی خود را در ازای مبلغ صد میلیون تومان در رهن بانک ببرد اما پاسخ بانک منفی بود!
تجربه سایر متقاضیان ( البته شهروندان عادی بدون رابطه و سفارش) هم کم و بیش همین موضوع را تایید می کند. اما ماجرا به همین جا هم ختم نمی شود. برخی بانک ها حتی در پاسخ به یادآوری شهروندان و استنادشان به بیاناتی مشابه بیانات سخنگوی محترم دولت و دیگر مقامات اقتصادی درباره وام های خرد پوزخندی هم تحویل متقاضی می دهند و گستاخانه می گویند فلان مقام اقتصادی خودش بیاید این وام ها را بدون ضامن بدهد!
اغلب شهروندان با شنیدن برخی اظهار نظرها مثل اظهارات سخنگوی محترم دولت مبنی بر نیاز نداشتن ضامن برای وام های خرد، با اعصابی خرد با خود می گویند آیا مقامات ما واقعا همین قدر بی اطلاع اند؟!یا همه چیز را با همین سادگی تحلیل می کنند؟ یا اینکه بدتر، خدای ناکرده برای رفع مسئولیت چنین فارغدلانه سخن می رانند؟!
اشکال کار کجاست؟ قانون بد؟ قانونگذار بد یا شهروندان بد بی پول؟!
