در ایام سالگرد رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی  همچون سنوات گذشته در رسانه ها بحث داغ انقلاب اسلامی و حکمت متعالیه مطرح شد، اینکه انقلاب اسلامی از کجا منشأ گرفته و براساس چه اندیشه ای آغاز شده و به ثمر نشسته، مسلما مهم است و بحث در این باره را نباید بیهوده انگاشت، اما زمانی که چهل و چهار سال از انقلاب اسلامی گذشته اینکه منشأ آن اندیشه های زید بوده یا عمرو، جز در محافل نظری کاربردی ندارد، خصوصا در این شرایط کنونی. 

بالاخره در این امر که انقلاب اسلامی از اندیشه اسلامی ناشی شده و براساس قرآن و روایات به سرانجام رسیده است، شکی نیست. امروزه جمهوری اسلامی با چالش های عدیده ای روبروست که حل هر کدام از این چالش ها به فکر و اندیشه نیازمند است و در این میان عده ای کنج عزلت گزیده و خود را کنار کشیده اند. عده ای هم ناچار به سکوت شدند. عده ای یک دست و همفکر نیز بر سمت ها و منصبهای مختلف تکیه زده و راه خود را می روند و به نتیجه کار خود می نگرند و به خود بارک الله می گویند! دریغ از یک نقد! همه این مسئولان و مدیران عملکرد خود را در بهترین جهت ها و برترین شکل ها می بینند.

جمهوری اسلامی تا مشکلات پیش رو خصوصا در عرصه اقتصادی را علاج نکند و فاصله قشر مرفه و فقیر را کاهش ندهد، وضعیت اشتغال را بهبود نبخشد و تورم را مهار نکند و نابسامانی در بازار خودرو، مسکن، و ... را سامان ندهد نباید به چیز دیگری فکر کند.

این معضلات پاشنه آشیل جمهوری اسلامی است که روز به روز بر جامعه سایه افکنده و شرایط را به ضرر مردم کرده است. 

به هر حال شرایط کنونی زمان حل چالش های پیش روست، اگر متهم به سیاه نمایی نشویم باید بگوییم وضع بدتر از آن چیزی است که دستکم مسئولان ما می بینند و یا تمایلی به دیدن آن ندارند. بحث در این باره مفصل است، اما اگر گوش شنوایی باشد همین مجمل ها او را بس است.