انجمن علمی روان پزشکان در مورد بازتابهای درگذشت مرحوم کیومرث پوراحمد اطلاعیه داد.
در بخشهایی از این اطلاعیه آمده است:
- مرگ نابهنگام کارگردان مطرح سینما کیومرث پوراحمد که برای چند نسل خاطرههای شیرین و ماندگاری رقم زده، باعث ایجاد حیرت و اندوهی بزرگ میان گروهی از مردم شد. ما عمیقا این فقدان را به خانواده و دوستان پوراحمد، جامعهی سینمایی و مردم علاقهمند به آثار او تسلیت میگوییم.
این انجمن تاکید میکند با توجه به شرایط اجتماعی امروز پرداخت رسانهای و عمومی به این ماجرا باید دقیقتر و با مراعاتی بیش از زمانهای دیگر صورت پذیرد.
- فقدان خالق قصههای مجید به عنوان یک انسان متخصص با جایگاه حرفهای و اثرگذاری در جامعهی ایران دارای پیچیدگیهای فلسفی، روانشناختی، جامعهشناختی و انسانشناختی خاصی است که در بدون شناخت و تبیین و تحلیل آثار هنری و زندگی حرفهای، فردی، و خانوادگی او نمیتوان به سادگی در مورد زمینهها و دلایل این کُنش " پایان دادن به زندگی" دست به تحلیل زد.
- از قربانی خودکشی نباید قهرمان ساخت. خودکشی را نباید دراماتیزه کرد. به اصحاب رسانه این را توصیه میکنیم که دوستان و خانواده در زمانهی اوج رویارویی با مرگی اینگونه، در شوک و ناباوری هستند و بهتر است از خبررسانی بپرهیزند یا طرف گفتگوهای رسانهها قرار نگیرند. باید بازماندگان را کمک و حمایت روانی نمود و اجازه داد به سوگواری بپردازند.
-خودکشی میتواند مورد تقلید قرار گیرد، همان طور که میل به تقلید خودکشی، در موارد مشابه قبلی در شبکههای اجتماعی دیده میشود.در عین حال این ابراز آشکار میل به پایان دادن به زندگی میتواند نمودی از یک وضعیت اجتماعی و نیازمند توجه سیاستمداران باشد. از این رو مداخله در موضوع خودکشی نیازمند عزم همگانی و تفسیم کار ملی است. اکنون بهترین زمان برای" پیگیری" پیادهسازی سند ملی پیشگیری از خودکشی است.
- تورم مهارگسیخته و افزایش روزافزون هزینههای زندگی از عوامل جدی افزایش یاس و افت سطح سلامت روانی اجتماعی است که افزایش خودکشی یکی از تظاهرات آن است. چنانکه اگر هواشناسی گزارش احتمال طوفان بدهد دستگاههای مسول در وضعیت آمادهباش قرار میگیرند و تدابیر پیشگیرانه اتخاذ میکنند اکنون وظیفهی نظام سلامت و شورای اجتماعی کشور است که چنین رویهای را در این مورد در پیش بگیرند.
- این نوع مرگ در بین طبقات اجتماعی مختلف جامعه وجود دارد. اظهار نگرانی از وقوع این نوع مرگ طی سالهای اخیر در بین هنرمندان، متخصصان، روشنفکران، پزشکان، و دانشجویان، یک زنگ هشدار برای سیاستگذاران، برنامهریزان و متولیان امر تلقی میشود.
