آقای طالبزاده را از زمان مستند «یزدان تفنگ ندارد» شناختم. من آن زمان یک جوان بیست و یک ساله و یک دانشجوی شهرستانی بودم. تکانهای به نام فتنه، حس جدیدی از انقلاب اسلامی برای ما زنده کرده بود و تلاطم دانشگاه و جامعه و طوفانهای سیاسی، باعث شده بود عمیقتر و بنیادیتر به آرمانهای انقلاب بنگریم و دنبال راهی برای کنش و جریانسازی از جنس فرهنگ و رسانه باشیم. همین بود که مسیر زندگی و آینده کاری ما سمت و سوی دیگری غیر از مهندسی یافت و قطعاً آقای طالبزاده در شکلگیری و قوام این مسیر اثر جدی داشته است.
آقای طالبزاده پرجاذبه و پرانرژی بود. ملجأ جوانهای تازهکاری مثل ما که متواضعانه در دسترسشان بود. کلاس آموزشی میگذاشت، در مرحله ایدهپردازی و فیلمنامه مستندها مشورت میداد، نسخه اولیه را مشتاقانه قبل از اکران میدید، دعوت به حضور در برنامه رونمایی را رد نمیکرد و برای دیده شدن آثار و تشویق بچهها کمک مؤثر میکرد.
بعضی وقتها به خانه و دفتر کارش دعوت میکرد و دفتر سفیرفیلم هم که میآمد، وقت مفصل میگذاشت و پدرانه به درددلها گوش میداد و با نهایت دقت راشهای پروژهها را میدید و با شور و هیجان در مورد طرح و محتوا و فرم با بچهها مباحثه میکرد.
مهمتر از همه اینها، آقای طالبزاده در ذهن فعالان جوان سفیر و طیف وسیعی از فعالان جریان انقلابی در طول ۱۰-۱۲ سال گذشته، بذر امید میکاشت و انگیزه فعالیت به آنها میداد و افقگشایی میکرد و راه نشان میداد.
شهادت میدهم در این سالهایی که او را شناختهام، دغدغه اصلی و مهمترین عنصر زندگی او، «انقلاب اسلامی» بوده است.
او تکیهگاه بود و هست...
