نصب العین کردن و یادآوری و بسط چیستی، چگونگی و چرایی شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی حتی از چنین اقدامی نسبت به سایر شهدای انقلاب اسلامی اهمیت بیشتری دارد.
اشاره به عنصر چیستی و به ویژه عنصر چرایی در خصوص شهادت سردار سلیمانی، عبارت اخری ِ پرداخت نظری و اندیشه ای به این رخداد است؛ رخدادی که اوج مظلومیت ایران در عین حقانیت و اقتدار آن را نشان داد.
لزوم پرهیز از تقلیل عقیده به شعار
وقتی عقیده به شعار تقلیل یابد، امریکاستیزی و امریکاشناسی(بعد علمی و مطالعاتی )سطحی می شود . در آن سو بعضاً مدعیان ملی گرایی و شعار «جانم فدای ایران» را دیدیم که از شهادت شهید سلیمانی -به قول اینها کشته شدن- خوشحال شدند. در حالی که این اقدام آمریکا نقض ملیت و هویت ما بود. اینها نه تنها آمریکاشناس نیستند، که ایران و ایده ایران را به نحو حداقلی هم نمی شناسند.
تعجبی ندارد. کسانی که می گویند نه غزه و نه لبنان، کدام لحظه برای کشور خونی داده اند یا حاضر شده اند جان خود را برای دفاع از حریم مردم به خطر بیاندازند؟
در این سو، دشمن گرایی برخی مدیران و صاحب اثران نیز کاریکاتوری است. دشمن را با جزییات و ذات و کلیت نمی شناسند. مثلاً نمی دانند دقیقاً دارد چه کار می کند. از برنامه و پروژه های او بی خبرند. اگر خبر داشتند شاید کمی به خود می آمدند. این زیان شعارگرایی به معنای رایج است.
شُعار باید به معنای اصیل و ریشه ای آن، با شِعار که حضرت امیر در وصیت نامه نورانی شان به امام حسن (ع) در خصوص صبر و رابطه انسان با آن می گویند، اقتران دارد. شِعار در برابر دثار بوده و دلالت بر عمق رابطه ما با باورها و رفتارهای درست دارد؛ باور و رفتاری مانند صبر و صبوری که در آن وصیت نامه، مورد تأکید امیرالمومنین علی (ع) قرار گرفته است.
بسیاری از ما به کرات و شاید هر روز یاد قتل شهید سلیمانی می افتیم و عصبانی می شویم. وقتی خبری درباره قاتل و جنایتکار ردیف اول او یعنی ترامپ می شنویم، آشفته می شویم. هرچند گاهی ممکن است فکر کنیم این توجه زیاد به دشمن است و اینکه مدام با تصویر و تصور دشمن آزار ببینم، دشمن به هدف اش رسیده است. اما این پنداری اشتباه است. این پندار در سطح فردی (بینافردی و روابط انسانی) میتواند درست باشد. در این سطح است که می توان از قصاص خون یکی از اعضای خانواده هم درگذشت اما در سطح عقیده و اخلاق انسانی و دینی، انتقام از دشمن و دست کم تنفر نسبت به دشمنان اخلاق و انسانیت، نه تنها اخلاقی است، که شرط اخلاق است. تنفر از آمریکا و عمیق تر از آن، تنفر از استکبار، یک روی سکه اخلاق سیاسی و به ویژه سیاست اخلاقی است. روی دیگر این سکه، عشق به انسان و آرمانهای فطری و الهی اوست. اما باید پرسید آیا تنفر از دشمن و یادآوری ترور نماد روح حماسی و عقلانی مردم ایران کافی است؟ به هیچ وجه چنین نیست. در کنار وجه عاطفی ماجرا و حتی بیش از آن لازم است وجه عقلی و نظری دشمنی با آمریکا و اقدامات دولت تروریستی آن به ویژه در قتل شهید سلیمانی و یا اتفاقات متأخری مانند جنایت در حق مردم ایران در جریان برجام را مورد عنایت و تتبع دانشی و بینشی قرار داد.
