اقتصاد ایران به صورت ریشه ای و ساختاری دارای مشکلات عدید ه ای است که البته همه کارشناسان و همچنین دولتمردان در دوره های مختلف به آن اذعان می کنند  اما نکته قابل تامل اینجاست که علی رغم اذعان همه مسئولین در رده های مختلف  به وجود این مشکلات و آگاهی نسبت به آنها  اما در چندین دهه گذشته  تقریبا کار ریشه ای و بلند مدت خاصی برای رفع آنها از جانب دولت های گوناگون  انجام نپذیرفته است.

اگر خواسته باشیم چند مورد از مهمترین این گلوگاه ها را به صورت تیتر وار معرفی کنیم می توان به مواردی همچون :
 وابستگی شدید بودجه و دیگر مقدرات کشور به درآمدهای  نفتی ، ناکارآمدی سیستم بانکی و مالیاتی ، فساد اداری و سیستمی ،   بروکراسی و دیوانسالاری عریض و طویل و دولت های فربه و ناکارآمد ، عدم توجه واقعی به تولید و وجود موانع متعدد در سر راه تولید و تولید کننده ، عدم شفافیت در فرایندهای اقتصادی ، وجود نقدینگی هنگفت و سرگردان در کشور ... و چندین و چند مورد دیگر از اینها اشاره کرد که  البته مجال پرداختن به همه آنها نیست.

 به طور مثال در مورد لزوم قطع وابستگی  مقدرات کشور به درآمدهای نفتی علاوه بر تاکید کارشناسان امربه این موضوع و اهمیت حیاتی آن ، حداقل از 2 دهه پیش رهبرمعظم انقلاب در این باره تذکر داده اند و همواره به این مساله  تاکید داشته اند  اما دریغ از یک قدم مثبت در راستای تحقق این هدف بزرگ که اگر اجرایی شود بخش عمده ای از مشکلات اقتصادی و غیر اقتصادی کشور که کاملا متاثر از این قضیه می باشد  بر طرف خواهد شد.

در واقع صورت مساله مشکلات اساسی اقتصاد  کشور  را تقریبا همه و منجمله دولتمردان و شخص روسای جمهور می دانند اما سئوال اصلی ومهم این است که چرا در تمام این سالها  دولتهای مختلف اقدام اساسی و زیربنایی برای رفع همیشگی این معضلات انجام نداده اند ؟!

درجواب این پرسش مهم که ابعاد بسیار گوناگونی دارد می توان بسیار سخن گفت اما ما در اینجا صرفا به چند مورد از آنها که بیشتر ناظر به ترک فعل مسئولین در این مورد می باشد اشاره می کنیم  : 

   1- اصولا انجام کارهای  زیربنایی  و اساسی سخت و مشکل است وبه تخصص ، دانایی ، علم  و دانش گسترده ای نیاز دارد و دولتها معمولا از زیر بار این کارهای سخت شانه خالی می کنند .
2- انجام این گونه اقدامات هر چند در دراز مدت به نفع  کشور می باشد اما  در کوتاه مدت و در سالهای اولیه اجرا  دارای تبعات و گرفتاری های زیادی می باشد که هیچ دولتی حداقل تا به امروز حاضر به پذیرش مسئولیت آن نشده است.
3- معمولا دولتها و بویژه روسای جمهور تمایل دارند اقداماتی را انجام دهند که نتایج  مثبت آن را درهمان  دوره مدیریت دولت خویش شاهد بوده و به عنوان موفقیت  خود از آن بهره برداری نمایند  حال آنکه کارهای بنیادین معمولا در طولانی مدت به ثمر می نشینند.
4-  وجود تعارض منافع ، که این مورد گاهی سازمانی و دولتی ، گاهی گروهی و جناحی و حتی گاها  شخصی نیز می باشد .  بدین معنا که  انجام یک اقدام اساسی برای کشور به دلیل اینکه منافع غیر مشروع و زیاده خواهانه عده ای خاص را تحت الشعاع قرارداده و یا محدود می کند ، با اعمال نفوذ آشکار و پنهان آنها  در ساختارهای تصمیم گیری و اجرایی  کشور و یا با هیاهو و توجیه های عوام فریبانه  مواجه شده  و جلو تحقق  آن گرفته می شود.
5- بروکراسی و دیوانسالاری عظیم کشور که اتفاقا خود یکی از معضلاتی است که باید فکر اساسی برایش بشود   نیز مزید بر علت شده و به صورت سیستماتیک و خودکار جلو بسیاری از اقدامات مهم و مثبت  را سد کرده و می کند.

اینها و موارد متعدد دیگری در مجموع باعث شده اند که در تمام سالهای گذشته همواره معضلات عمده کشور از دولتی به دولت دیگر پاسکاری شده  بدون اینکه اقدامی برای حل ریشه ای آنها انجام پذیرد.
اینک با روی کار آمدن دولت آقای رئیسی و با توجه به رویکرد و منش خاص ایشان که نشان داده پای کار و در میان میدان است و عزم جدی برای رفع مشکلات و گرفتاری های مردم دارد  فرصت خوبی ایجاد شده که دولت محترم و بویژه شخص آقای رئیس جمهوربا فداکاری و بدون توجه به گرفتاری ها و عواقبی که می تواند متوجه دولتش شود ، معضلات اساسی فوق الذکررا مورد توجه ویژه قرار دهد و در جهت رفع آنها  وارد این میدان سخت و  شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل  شده و برای رفع  ریشه ای و بنیادین آنها از دل و جان مایه گذاشته و از هیچ کوشش و فداکاری دریغ ننماید.