پاسداشت، نکوداشت، حفظ و نگهداری آداب و رسوم، پوشش، فرهنگ، تمدن، تاریخ، معماری و هویت گذشتگان، بدون شک از بزرگترین نیازهای یک جامعه است. در جوامع مختلف تلاش شده که میراث مرتبط با فرهنگ عمومی و سبک زندگی مردم حفظ و نگهداری شود؛ اما این‌ها نباید مانع دسترسی مردم به نیازهای اولیه زندگی مانند بهداشت و درمان، تحصیل، آب قابل شرب و انرژیِ مناسب شوند. در سرزمین ما، ایران، هستند مناطق و روستاهای فراوانی که گاه در فضای مجازی هم نامی از آنها پیدا نمی‌شود. روستای «بارگدان» بخش بنت شهرستان نیک‌شهر در استان سیستان و بلوچستان یادگار عشایری است که سال‌ها قبل یکجانشینی را برای ادامه زندگی انتخاب کردند. مردم روستا همانند صدها سال پیش همچنان در خانه‌هایی معروف به «کپر» زندگی می‌کنند. کپر نام سازه‌ای است که در این منطقه با تنه، ساقه و برگ‌های درخت خرما توسط اهالی همین روستا ساخته می‌شود که البته در قسمت پایینی بعضی از کپرها برای جلوگیری از ورود سرما و... از سنگ و گل نیز استفاده می‌شود. اهالی بارگدان با دستان خود نان می‌پزند، از اندک آب چشمه استفاده می‌کنند و پوشش و فرهنگ اصیل خود را حفظ کرده‌اند و چند سالی است که با کمک خیرین، از پنل‌های خورشیدی برای تولید برق استفاده می‌کنند. محرومیت و فقدان جاده، ساکنان بارگدن و روستاهای اطراف آن را با مشکلات فراوانی مواجه کرده است؛ مشکلات بهداشتی، تحصیلی و بسیاری از حداقل امکانات رفاهی دیگر. تنها راه دسترسی به این روستا به قدری طولانی و دشوار است که فقط حیوانات باربر و موتورسیکلت قادر به طی کردن آن هستند. اگر کسی بیمار شود، چندین نفر از اهالی روستا، بیمار را روی یک برانکارد دست‌ساز می‌گذارند و مجبورند مسافتی ۲۰ کیلومتری را با پای پیاده در سخت‌ترین مسیرهای کوهستانی و در دل رودخانه طی کنند. حدود دو سال است که مسئولان منطقه برای ساخت راه مناسب و رسیدن به روستا اقدام کرده‌اند اما متاسفانه تاکنون فقط چند کیلومتر از راه، آن هم به صورت ناقص انجام شده است. اهالی «بارگدان» و روستاهای اطراف از اقوام بلوچ هستند؛ مردمانی اصیل، مهربان، محجوب و باغیرت.