عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در گفتگو با یکی از خبرگزاری ها با اشاره به سخنان اخیر رهبر انقلاب از کسانی که معتقدند ریاست جمهوری در نظام سیاسی ایران اختیارات کافی ندارد و به تعبیر مشهور «تدارکات چی» است خواست در انتخابات نامزد نشوند.
البته حجت الاسلام مصباحی مقدم به درستی و بلافاصله تاکید کرده است: معتقد نیستم جریان‌های سیاسی باید صحنه انتخابات را ترک کنند بلکه معتقد هستم باید از این ادعاهای بی معنا دست بردارند و اگر افراد توانایی دارند، آنها را به میدان بفرستند.
اظهارات مهم رهبر انقلاب درباره ادعای قدیمی ناکافی بودن اختیارات رییس جمهور و در پی آن سخنان این عضو مجمع تشخیص مصلحت بار دیگر اصلاح طلبان را در برابر پرسشی مهم و البته همواره بی پاسخ از جانب ایشان قرار داده است که چرا و چگونه آنان برای شرکت در انتخاباتی که پیروزی در آن ،بنابر ادعا، مساوی با مسوولیتهایی بزرگ اما بدون اختیارات کافی است، همواره حضور داشته اند؟!
این پرسشی است که البته با انگیزه ای متفاوت از سوی مخالفان جمهوری اسلامی نیز همواره در نقد جریان اصلاحات مطرح شده است. آنان هیچگاه حضوراصلاح طلبان را به دلیل رقابتی کردن انتخابات بر نتافته و همواره به این جریان به دلیل حضور در انتخابات تاخته اند، اما اگر فکر می کنید اصلاح طلبان به این موضوع حساسیت نشان داده و پاسخ درخوری به آن داده اند اشتباه کرده اید چون اصلاح طلبان علی رغم رد چنین نقش تزیینی برای خود در انتخابات و حتی نوعی مظلوم نمایی یا امتیازگیری از نظام - با استناد به همین درشت گویی های اپوزیسیون- در نهایت به طرز عجیبی همان مضمون را تکرار و برجسته کرده اند: رییس جمهور تدارکاتچی است و اختیارات لازم را ندارد!
انگیزه آشکار اپوزیسیون از طرح این پرسش مهم نباید اهمیت منطقی آن را مغفول بگذارد. اظهارت این عضو مجمع تشخیص مصلحت را نیز باید بر همین اساس تفسیر کرد. این پرسشی است که یکبار برای همیشه اصلاح طلبان باید پاسخ درخوری به آن بدهند و مقطع فعلی بهترین زمان ممکن برای آن است. حضور آنان در انتخابات و مشارکت در آن نه منتی بر سر دیگران است و نه باید مایه امتیازگیری باشد. دستکم آن بخش از جریان اصلاحات که مستقل تر عمل می کند باید برای این تناقض منطقی در نظر و عمل فکر کند و باب آن را برای همیشه ببندد. البته که نقد و نظر و چاره اندیشی درباره نقایص ساختار سیاسی یا اصلاح آن با هدف کارآمدی بیشتر بدور از فضای سیاست زده متعارف و جاری همواره باز خواهد بود اما بهره گیری انتخاباتی از این مباحث آن هم به این شیوه متناقض و عجیب یعنی بودن در قدرت و نقد رادیکال آن به صورت همزمان، چیزی نیست که بتوان آن را با هیچ عقل سیاسی توجیه کرد.
انتخابات پیش رو فرصتی است مغتنم برای چنین بازاندیشی ها؛ هم برای اصلاحات و هم برای اصول گرایی.
