"همیلتون نولان"، در مقاله ای در نیویورک تایمز با انتقاد شدید از ساز و کار سلطنتی انگلیس نوشت وجود خانواده سلطنتی در سال 2021  در هر کشور، مایه شرمساری است. 

<< مصاحبه اخیری که احتمالا درباره اش شنیده اید، مشخص کرد خاندان سلطنتی انگلیس، لانه ای است سمی برای غیبت کردن و نژادپرستی. و چه کسی در این باره تردید دارد؟ کاملا مشخص است، نهادی که ایجاد شده تا نماینده ظاهریِ سرکوب علیه طبقات پایین و متوسط جامعه باشد، در رفتارهای غیرانسانی غرق شده است. بسیاری در واکنش به این افشاگری کسل کننده می گویند باید نظام سلطنتی بهتری داشته باشیم، اما این دقیقا همان نکته ای است که از آن غفلت می شود: خیر، به هیچ وجه؛ هرگز نمی توان بطری حاوی سم را به آب گوارا تبدل کرد، مهم نیست که چقدر به آن شکر اضافه شود. 

واکنش مناسب و عادلانه به آن چه که اکنون می دانیم آن است که تمام مردم بریتانیا دور هم جمع شوند، دست در دست هم بدهند و حلقه ای بزرگ اطراف نهاد سلطنتی تشکیل دهند و آن را با آتش ویران کنند و آواز شادی سردهند تا روحیه خوب خود را حفظ کنند. پس از آن، اعضای خاندان سلطنتی می توانند خاکسترها و مخروبات برجای مانده را خیلی تمیز و مرتب در سطل زباله ای قرار دهند؛ یعنی مراسمی رسمی از آغاز زندگی جدید که در خدمت حیات واقعی باشد. 

وجود خاندان سلطنتی یعنی پذیرفتن این که یک دولت نمی تواند یا جرات ندارد مشکلات مردم را حل و فصل کند. در عوض، مناظر دیدنی و مضحک تحویل دیگران می دهد. بالا بردن جایگاه یک خانواده به سطحی از زندگی پرتجمل و افسانه ای، همواره ساده تر از ارتقاء خانواده ها به سطحی از زندگی آبرومند و استاندارد بوده است، کاری که خسته کننده به نظر می رسد. اما این مردم معمولی هستند که هزینه سبک زندگی عده ای کم از نخبگان کاملا بی ارزش، شادمان و کوچک را می پردازند. هر کشوری که در سال 2021  همچنان خاندان سلطنتی را در خود جای داده، نشان می دهد فاقد جسارتی بدیع برای اداره امور است، و این وضعیت بسیار شرم آور است. 

آمریکا عامل بسیاری از جنایات علیه بشریت است، اما این نکته ای است که به درستی متوجه آن شده ایم. شاید روسای جمهوری ما عامل دردسر و شرم برای ملت آمریکا باشند، اما دست کم آمریکایی ها مجبور نیستند مقابل عده ای کاملا تنبل و افراد معمولی سر و صدا و تعظیم کنند که مشروعیت ادعا شده خود را از فرزندِ فرزندِ فرزندِ کسی به دست آورده اند که قرن ها پیش بزرگ ترین تبهکارِ کشور بود. 

بله، ما خود به شهرت و پُرآوازگی اعتیادی کسل کننده داریم؛ گویی که مثلا خانواده بوش، خاندان "کارداشیان" و "فال وِلز" همگی در فرقه ای جواهری و نیم مذهبی از شهرت گردهم آمده اند، که پُر شده اند از هوای امپریالیسم؛ اما سلطنت چیزی است که از همه اینها بیمارگونه تر است.  

سلطنت، اگر احترام والا به نابرابری نباشد، پس چیست؟ گروهی کوچک از مردم، بدون برخورداری از ارزش های اخلاقی و صرفا به صورت تصادفی و  موروثی، میلیون ها دلار پول از اموال عمومی در اختیار دارند، و مانند خدایانِ ملی گرایانه و با احساس، پرستش می شوند و به ازای آن تنها وظیفه ای که انجام می دهند "رعایت ادب در جمع مردم" است که البته از عهده این وظیفه هم همواره به خوبی برنمی آیند. 

بیش از 60 میلیون شهروند که بسیاری از آنها در فقر زندگی می کنند، آموزش می بینند تا به جای ابراز تنفر از این "تابلوی زیاده روی"، برایشان جشن و پایکوبی کنند. به آنها گفته می شود خوشحال باشند از این که  فردی یک زندگی خیالی دارد، حتی اگر آن فرد آنها نیستند؛ می آموزند  تا متاثر از این نمایشِ درام که بازیگرانش اعضای خانواده سلطنتی هستند، با رویاهایشان زندگی کنند نه این که خواستار برابری برای همه باشند. ولیعهد، بسیار ممنون خواهد شد که اگر شما به جای صرف وقت برای خواندن آثار "کارل مارکس"، به تماشای این نمایش بپردازید. 

و به نظر می رسد این نقشه گرفته است: در میان پنج بریتانیایی، بیش از چهار نفر، نظری مثبت نسبت به ملکه دارند. جذابیت کلاه های زینتی، بیشتر از آن است که بتوان بر وسوسه اش غلبه کرد. 

ستارگان این نمایش خسته کننده با گذر زمان تغییر خواهند کرد. شاهزاده های جدید متولد خواهند شد، جشن های پرشکوه ازدواج  برگزار خواهد شد، و نوبت افراد جدید خواهد شد تا بر تخت بسیار راحتِ سلطنتی بنشینند. 

این حقه بازی ها که طراحی شده اند تا نظر مردم را برای مدتی جلب کنند، صرفا به معنای بالا رفتن موریانه بر آشیانه های غول پیکری است که در اصل خودِ سلطنت است. خوراکش را از مردم کارگر تامین می کند، و آن را بر این خانه ی بزرگ استفراغ می کند. 

نابودن کردن ساز و کار سلطنت، نباید چندان دشوار باشد. نخست باید خانه هایشان را از آنها گرفت. سپس ثروتشان را تصاحب کرد. پس از آن عناوینشان را از آنها سلب کرد. تمام اینها به درستی به مردم عادی تعلق دارند، و این متصرفان، از مدت ها قبل آن را برای خود تصاحب کرده اند. 

خبر خوب برای خانواده سلطنتی آن است که اقتصاد ظاهرا در حال احیاء شدن است. پیدا کردن شغل مناسب برای آنها نباید چندان دشوار باشد، حتی در شرایطی که تجربه عملی کار کردن ندارند. می توانند در فروشگاه های زنجیره ای "تسکو" شغلی در شان خود داشته باشند. چه فرصتی از این عالی تر که برای نخستین بار در زندگی شان، خود شرافتمندانه کسب درآمد کنند؟ همان طور که بزرگان سیاسی اغلب به سایر مردم می گویند، سخت کوشی برای هر یک از خودِ ما خوب است. انتظار می رود آنها به زودی بیشتر از هر زمان دیگر خوشحال شوند.>>