دکتر علی دارابی با بهانه دادن یک تصویر در مطلبی با عنوان «واقعیت‌افزوده» نوشت :
وقتی درباره‌ی این مفهوم صحبت می‌شود، رایانه و کامپیوتر بخش جدایی ناپذیری از واقعیت‌افزوده است. واقعیت‌افزوده (Augmented Reality) یک نمای فیزیکی زنده، مستقیم یا غیرمستقیم (و معمولاً در تعامل با کاربر) است، که عناصری را پیرامون دنیای واقعی افراد اضافه می‌کند.
این تصویر شاد کودکان اما سوی دیگری از واقعیت‌افزوده را به نمایش می‌گذارد. آنجا که بدون تکنولوژی، بدون داشتن ابزارهای فناورانه و صرفا با خیال‌پردازی، چیزی به واقعیت اضافه شده که فقر را تحمل‌پذیرتر می‌کند. سلفی این چند کودک با دمپایی یک‌جور تغییر واقعیت است تا خوشایندتر شود.
خوشحالی این کودکان با دمپایی که در دست گرفتند، مثل خوشحالی کارگرانی است که بعد از یک روز سخت کاری و عموما با دست خالی کنار خانواده خود می‌نشینند و لبخند بر لبانشان می‌آورند. مثل خوشحالی پدری است که جز محبت در سفره‌اش چیزی ندارد. مثل راننده‌ای است که نتوانسته مسافر بزند ولی با دوستانش هنوز هم شوخی می‌کند و می‌خندد. مثل آن کولبری است که وقتی به خانه برمی‌گردد، دخترکوچکش را روی دوش می‌گذارد و دور تا دور خانه می‌چرخد.
واقعیت‌افزوده‌ی امروز کشور، شادی است. هنر برخی مسئولان ما حذف این خنده‌ها و شادی‌هاست. همین که مردم می‌خواهند لبخند بزنند با هزار فشار مختلف، آن را از روی صورت مردم پاک می‌کنند. اجازه دهیم این واقعیتِ شیرینِ فراموش‌شده، به زندگی اضافه شود. اجازه بدهیم مردم شاد باشند؛ شهید مظلوم بهشتی در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «فلیضحکوا قلیلا و لیبکوا کثیرا» می‌گوید: «از دیدگاه اسلام زندگی بانشاط، نعمت و رحمت خداست و زندگی توام با گریه و زاری و ناله، خلاف رحمت و نعمت خداست.
نعمتی هست و عذابی هست و خدا در مقام نفرین یا در مقام نکوهش به کافران و مشرکان می‌فرماید: از این پس از نعمت خنده و نشاط فراوان، کم‌بهره باشید و همواره گریان و غمزده زندگی کنید.» زندگی شاد یک نعمت و رحمت الهی است. تلاش کنیم این واقعیت را در سخت‌ترین شرایط هم به زندگی‌مان بیافزاییم.
