آقای جهانگیری (معاون اول رئیس جمهور) در نامه ای به وزیر کشور، از او خواسته به موضوع یک اجتماع مذهبی در شهر مشهد و چگونگی برگزاری آن و اینکه آیا مجوز داشته یا خیر و آیا شیوه نامه های بهداشتی در جریان برگزاری آن رعایت شده و ... رسیدگی کند
به گمانم باید این حساسیت را در شرایط رشد روز افزون مبتلایان و درگذشتگان ناشی از ویروس کرونا، ارج نهاد و به فال نیک گرفت. بی رنگ و روی، از دولت توقع همین است که نسبت به هر آنچه که مهار این بیماری را دشوار می کند و سلامت عمومی جامعه را به خطر می اندازد، حساسیت بالا و برای برخورد با آن، سرعت عملی جدی و قاطع داشته باشد. امیدواریم وزیرکشور هرچه سریعتر به این مساله رسیدگی کند و افکار عمومی را از نتایج بررسی های خود، آگاه سازد.
اما، اجازه بدهید که به انگیزه دولت با تردید نگاه کنیم و صداقت اش را خیلی راحت باور نکنیم. دلایل این تردید را رفتار و سیاست های دو و حتی چند گانه ی آقای روحانی در موضوعات گوناگون بوجود آورده و در واقع، «درون دولتی» ست و نه «بیرون دولتی».
کمتر از یک ماه پیش، یکی از چهره های زبده و شاخص هنرِ موسیقی و آواز کشور و صاحب نام در گستره ی ایران فرهنگی، در میان بهت و دریغ مردم و پس از چند سال مبارزه بی امان با بیماری سرطان، به سفر بازپسین کوچ کرد و داغی سنگین بر جای نهاد. منظورم مرحوم استاد محمدرضا شجریان است.
طبیعتا چنین چهره و شخصیتی، باید با وداعی باشکوه تا منزل آخرت همراهی می شد و پُرسه هایی شایسته برای اش منعقد می گردید. اما شرایط عادی نبود و نیست. ویروس کرونا، در میان بی مبالاتی هموطنان و بی فکری دولت، بی رحمانه می تازد و هر روز قربانیان بیشتری را شکار می کند. بنابراین، زمینه ی بهداشتی برای چنان بدرقه ای و پُرسه های بایسته ای فراهم نبود. با این حال، شماری از هموطنان، بدون در نظر گرفتن این شرایط، اطراف بیمارستانی که جناب شجریان بستری بود، گِردِهَم آمدند، در مراسم تشییع ایشان در تهران و مشهد حضور پیدا کردند. و .. تصاویری که از همه ی این گردهمایی ها در رسانه ها منتشر می شد، به روشنی نشان می داد که شیوه نامه های بهداشتی رعایت نشده است. آقای جهانگیری (دولت) هم هیچ واکنشی نشان نداد و هیچ دستوری صادر نکرد برای اینکه بررسی شود که آیا شیوه نامه های بهداشتی در آنها رعایت شده یا خیر.
وقتی که با چنین رفتارهای دوگانه ای از سوی دولت روبرو می شویم، نخستین چیزی که در ذهن مان می شکند صداقت و بی طرفی دولت در موضوعات و مسائلی ست که دستکم در ظاهر به هم شبیه اند و ویروس کرونا در همه این رخدادها، به راحتی جولان می دهد، تور پهن می کند و قربانی می گیرد.
این رفتارهای دوگانه، متاسفانه مساله ی دیگری را نیز گوشزد می کند، و آن، تداوم پافشاری دولت برای تعمیق و گسترش دوقطبی سازی های اجتماعی ست. حتی دوقطبی سازی های کاذب. در حالیکه اگر دولت بخواهد از سر صدق و راستی برای کشور کار کند و در بهبود شرایط زیست جمعی مجاهده نماید، باید هرچه بیشتر بر هم گرایی ها تاکید ورزد و خود، پیشگام این امر مهم باشد. نه آنکه در کوره ی واگرایی ها بدمد و اقشار گوناگون را دو یا چندپاره کند و رودروی هم قرار دهد.
و سخن پایانی: آیا از دید دولت، ما در کشور با کرونای خوب و بد روبرو هستیم؟ آیا کرونای خوب بی خطر است و فقط به برخی مراسم اختصاص دارد و کرونای بد، مهلک است و صرفا در اجتماعات مذهبی ترکتازی می کند؟
