32 سال پیش یعنی در سال 1365 برگ زرین دیگری از افتخاراتِ شیرمردانِ استان کهگیلویه رقم خورد. آنجایی که میدان آزادگی و حریت بود تا هرچه اندوخته بودیم را در کربلایی دیگر با لبیک خمینی(ره) فدای حسین(ع)کنیم. آن روزها، ملت ایران فهمیده بودند که شاید پس از قرن ها فرصت کربلایی شدن را بدست آورده اند و دیگر تکرار نخواهد شد.

یک ملت بود در مقابل 37 کشور برخواسته از کبر و تعصب و دین ستیزی. آن روز شمشیرها بر شاهرگ حق نهاده شده بود. آن روز تنها ترسی که در وجود مردم نبود، ترس از مرگ بود. مرگ فراری بود از آتشِ کفر و کین و عصبیت استعمار و استبداد غربی- عربی. در یک سوی میدان، چهره های معصوم جوانانی بود که به امر ولی زمان خود، هر 72 تن یک گردان بودند و هر 72 تن کربلایی به بزرگی کربلای حسین(ع) ساخته بودند. به هر که نگاه می کردی، مُسلَم بود که این دنیایی نبود. انگار فاصله فردی تا فرد دیگر به درازای کربلای حسین(ع) تا آن روز بود.

اینها نه از توابین بودند و نه زن و خانواده و مال و مکنت را بهانه کرده بودند تا به کربلای حسین(ع) نرسند و نه حکم امارات سرزمینی را درخواست کرده بودند و نه هیچ وعده ای را گرفته بودند. بهشتیان کربلای 65، سندی بر مظلومیت تاریخ حسین(ع) بودند. هرچه متعلقات بود را در پشت رمز یا زهرا(س) گذاشتند و رفتند. هیچ کس درجه و مرتبه و رتبه و اعتبار و تَمکن و تملک و تاریخ برگشت، نداشت. آن روز فراموش نمی شود و نباید فراموش شود.

21 دی ماه 1365 یک گردان با 72 مرد، قدم در محراب کربلا نهادند. در این جمع اندک، روح های بیشماری از معرفت و دین و خداباوری بود. به یاد کربلای حسین(ع) و با نام مادر حسین(ع) باید تاریخ را دوباره مرور می کردند. باید حرف ها را کنار می نهادند و عمل می کردند. باید سعید می شدند. ما به یاد کربلا و به نام حسین(ع) و آنها به عشق حسین(ع) و برای اندرز ما. یک شب کافی بود تا یک عمر بنویسیم و قرنها بخوانیم که حسین(ع) با دلهایی که مملو از عشق باشد، چه ها می کند. یک شب لازم بود تا خون ها را برای خوانخواهی پسر زهرای مرضیه(س) به سمت کربلا جاری کنند.

در گام اول شهید فریبرز پناهی، شهید پروندوار، شهید آکده و ...... . در نهایت آنکه 32 سال ماند تا ماها از پیام کربلای 65 محروم نمانیم، شهید مفقود الاثر، سردار سید مسعود نیک محمدی بود.

سردار شهید سید مسعود نیک محمدی، از فرماندهان هشت سال دفاع مقدس، در شب عملیات کربلای 5، بر نقطه ای از قلب دشمن نشانه زد که بی شباهت با علمداری ابالفضل العباس نبود. به تنهایی مسیری را برای تیربار دشمن خیز برداشت که تاریخ جنگ نابرابر علیه ایران را مزین به نامداری فرماندهان جوانش کرده است. شرم باد بر قلمی که ننویسید بر یاران خمینی(ره) چه گذشت.

 

سردارشهید سید مسعود نیک محمدی برای دشواریهای جنگ، رمز موفقیت بود. هرجا که نام مسعود بود، برای نیروهایش ضریب اطمینان و برای دشمن، وحشت و ترس بود. دلاورمردی او را همرزمانش می دانند.

او که می توانست به همه دلبستگی ها دنیا از جمله پسر چند ماهه اش دلخوش کند و در میدان نباشد، اما در جایی که امر ولایت باشد، مرد می خواهد که لبیک گوید و دینش را خالی از مرد نکند. او که سرمست از بوی حسین(ع) بود، یک لحظه از کربلای حسین(ع) غافل نبود. او که به عشق دیدار مادر حسین(ع)، آروزیش در لحظه شروع عملیات، شهادتی و حتی اثری چون مادرش فاطمه زهرا(ع) را از خداوند طلب نمود.

آیا به عقل ناچیز مادیگرایان، چنین قصه ای قابل درک است؟ آیا لیبرالیسم سیاسیِ امروز از تفسیر منش پیروان خمینی چیزی می فهمند؟ آیا تاریخ نویسان حکومت های مثلاً دموکراتیک از کاریزما بودن خمینی(ره) و فرزندانش چیزی می نویسند؟ براستی که شهید نیک محمدی ها در طی 8 سال چه کردند که هر چه می نویسند و می گویند و می بینند، واژه ها از بیان حماسه هایشان کم می آورند و جمله بندی ها ناقص می ماند و کتاب ها حجمش را ندارند؟ و باز هم «بشکند قلمی که ننویسد بر یاران خمینی(ره) چه گذشت؟»

آنچه این روزها مایه تاسف بوده و دلها را آزار می دهد، قدر نشناسی است. مگر می شود ملتی سردارانی همچون شهید نیک محمدی را ضمانت انقلابش کرده باشند و دروغ بشنوند؟ مگر می شود در مملکتی که جوانانی همچون سردار شهید نیک محمدی را فدای ملتش کرده است به مجری عدالت و دادخواهی ملتش تیر شلیک کنند؟ مگر می شود هنوز جنازه شهدایی همچون سردار شهید نیک محمدی در مرزها مانده باشد و در درون مرز ها صحبت از بی عدالتی و نابرابری باشد؟

در روزگاری که می خواهند معصیت کنند و تخم کینه بپاشند، آنچه می تواند عامل وحدت باشد و رمز اتحاد ملت، محوریت قرار دادن ولی امر مسلمین با تاسی از شهدایی است که بهانه نتراشیدند و مضحکه نکردند و فخر نفروختند و جام زهر را بر ولی شان تحمیل نکردند. آری مسعود ها بودند که امروز ما «ما»  هستیم.