می‌توان این دو تکل شجاعانه ابراهیمی را مقایسه کرد با تلاش فداکارانه احمدرضا عابدزاده در بازی با ژاپن در پلی‌آف مقدماتی جام‌جهانی 1998 در مالزی؛ صحنه‌ای که عابدزاده برای جلوگیری از ورود توپ به دروازه‌اش بدن خود را به تیر دروازه کوبید یا صحنه‌هایی را به یاد می‌آوریم که علی دایی با طحال پاره یا سر شکسته برای دفاع از پیراهن و دفاع از امید و آرزوی هموطنانش در زمین ماند و به تلاش با پیراهن تیم‌ملی ادامه داد.
فارغ از نتیجه دو بازی آینده مقابل اسپانیا و پرتغال می‌توان به امید ابراهیمی لقب سلحشور تیم‌ملی را داد، بازیکنی که بدنش را در خطر قرار داد تا دروازه تیم‌ملی کشورش در خطر قرار نگیرد. وحید امیری، بیرانوند، جهانبخش و چند بازیکن دیگر تیم‌ملی نیز در جریان بازی حس دفاع از امید و آرزوهای کشور را به هواداران تیم‌ملی منتقل کردند و یکی از زیبایی‌های حضور در جام‌جهانی به تماشای فداکاری و وطن‌پرستی همین بچه‌هاست.
