به گزارش الف، یکی از مهمترین ثروتهای ایران، طلاست؛ بویژه آنکه پس از امضای توافق هسته ای موفق شد 13 تن از طلاهای خود که توسط آمریکا مصادره شده بود را باز پس گیرد. طبق گزارشهای متعددی، ایران همچنین توانسته است مقدار زیادی از اموال خود را در خارج از کشور به جریان اندازد و این مهم از طریق مبادله تولیدات نفتی اش به طلا از طریق ترکیه و امارات محقق شده است تا بدین وسیله بر تحریمهای آمریکا غلبه کند؛ این در حالی است که حجم این معاملات با طلا به 100میلیون دلار از سال 2010 می رسد...
المیادین در ادامه می نویسد: مبادله های تجاری با دلار آمریکا تحت نظارت و قید و بندهای ایالات متحده در هر جای دنیا قرار دارد، اما قیود بانکهای جهانی بر تجارت با طلا منطبق نمی شود.
جیف کریستین، یکی از کارشناسان اقتصادی آمریکا در مورد طبیعت مبادلات تجاری ایران پیش از سال 2015 می گوید:شرکت ملی نفت ایران، نفت و سایر مشتقات آن را برای مشتری ها در مقابل قیمت آن با لیر ترکیه فراهم می کند، آنچه که در ادامه برای خرید طلا جریان می یابد. به عقیده این کارشناس آمریکایی، ایران به احتمال زیاد به فروش تولیدات نفتی خود با نرخ گذاری مستقیم آن با طلا ادامه دهد،بویژه پس از کاهش ارزش لیر ترکیه و تنشهای اقتصادی در این کشور.
ویلیام اینگدال، مورخ آمریکایی نیز ضمن اشاره به کاهش تجارت با دلار امریکا و استفاده از جایگزین هایی برای آن می گوید:«اقدامات تازه و رو به افزایشی که اکثر کشورها برای دوری از تکیه بر دلار انجام می دهند، برای پایان دادن به هیمنه و تسلط دلار امریکا کافی نیست و علت آن، قدرت واشنگتن برای اجبار دیگر دولتها برای خرید و فروش نفت با دلار است. اما هر اقدام تحریک آمیز یا تحریمی که واشنگتن انجام می دهد، دولتها را بر آن می دارد تا به دنبال راه حل باشند».
اگر موضع چین و روسیه در تمسک شدید به بندهای توافق هسته ای و پایبندی کمتر تروئیکای اروپایی به این مساله را در نظر بگیریم، می توان گفت این دو دولت به تعامل با ایران و مبادلات تجاری با آن از طریق طلا یا ارزهای داخلی هر کشور ادامه می دهند تا بدین شکل با تحریمهای امریکا مقابله کنند. علاوه بر این، تعامل خارج از نظام «سوئیفت» برای حواله های مالی و معامله ها بین بانکها نیز می تواند راه حل خوبی برای ایران باشد.
واشنگتن به خوبی از پیامدهای رویگردانی کشورها از مبادلات تجاری با دلار آگاه است؛ چرا که تبدیل این ارز به ارزهای دیگر می تواند به سلسله حوادثی منتهی شود که ممکن است به افزایش شدید قیمتها در آمریکا منجر شده و بحران مالی بزرگی را برای آن ایجاد کند.
تحریمهای یک جانبه آمریکا نمی تواند اثری فوری داشته باشد، زیرا دونالد ترامپ سه ماه برای تطبیق تحریمها از سوی شرکتهای امریکایی و خارجی مهلت داده است و این مساله به اروپایی ها و برخی شرکتهای آمریکایی فرصت می دهد تا به راه حلی دست یابند که هر دو طرف را راضی کند.
در صورتی که تلاشها برای رسیدن به تفاهمهایی با دولت ترامپ شکست بخورد، بحران بین واشنگتن و دولتهای اتحادیه اروپا عمیق می شود، بخصوص که دولتهای اروپایی متوجه ضرورت اتخاذ مسیری مستقل از واشنگتن شده اند. با توجه به طبیعت توازن قوا و منافع اقتصادی موجود بین این کشورها، به نظر نمی رسد در این زمان کوتاه راه حلی پیدا شود، اما دولتهای اروپایی می توانند زمینه را برای ظهور مستقل تر و آزادتر خود فراهم کنند تا به این وسیله از پیوستن به کاروان واشنگتن دوری کنند و در ادامه، نظامی چند قطبی در جهان بوجود آید که آمریکا شدیدا مخالف آن است.
تام اینگلهارت، یکی از بزرگترین سر دبیرهای هفته نامه زی نیشن در ایالات متحده، طبیعت سیاست خارجی این کشور را اینطور خلاصه می کند:«از سال 1991 آمریکا وارد فعالیتهایی شد که پیروزیهایی گمراه کننده و نابود کننده را ترویج داد». وی با استناد به آمارهای اندیشکده واشنگتن می گوید هزینه جنگها به 5.6تریلیون دلار می رسد. به این ترتیب، واشنگتن قادر به تحقق هیچ هدفی نیست جز نابودی و تجزیه مناطق گسترده ای از کره زمین.
