صریح ترین پاسخ به این سوال این است که "مبارزه با اسرائیل" اینک به جنبشی جهانی و فراگیر خصوصا در کشورهای غربی تبدیل شده است. امروز هیچ کشوری در جهان نیست که در آن پرچم اسرائیل به آتش کشیده نشود و شاهد مبارزه و تظاهرات مردمی علیه اشغالگری و موجودیت اسرائیل نباشیم. خصوصا با پا گرفتن جنبش BDS جنبش جهانی بایکوت، عدم سرمایه گذاری و انزوای اسرائیل که از سال 2005 در کشورهای غربی خصوصا انگلستان پاگرفته، روزبروز عرصه سیاسی و رسانه ای بر اسرائیل تنگتر و تنگتر شده است.
در طول 70 سال گذشته، فلسطین امروز روزهای جدیدی را تجربه میکند. تظاهرات مسالمت آمیز بازگشت، با دهها شهید و هزاران زخمی، بی آبرویی رسانه ای گسترده را علیه اسرائیل در افکار عمومی جهان برانگیخته و حتی سلبریتی های دارای تمایلات یا تابعیت اسرائیلی را به اعتراض علیه اسرائیل کشانده است. تا جایی که ناتالی پورتمن بازیگر سرشناس سینمای هالیوود و برنده اسکار از حضور در اسرائیل و دریافت جایزه یک میلیون دلاری این رژیم خودداری کرده و شکیرا خواننده معروف کلمبیایی که سابقه روبوسی با مقامات اسرائیلی را دارد، کنسرت خود در تلاویو را لغو کرده است. آرژانتینی ها به خیابان ریخته اند تا مانع بازی تیم فوتبال کشورشان با تیم اسرائیلی شوند. برای نخستین بار در شهر حیفا در اسرائیل (سرزمین های اشغالی) تظاهراتی در حمایت از آزادی فلسطین و تظاهرات بازگشت شکل گرفته و تاکنون دهها تن بازداشت و سرکوب شده اند.
برای نخستین بار، شهرک های صهیونیستی در اطراف نوار غزه، با موشک های کوچک حماس، در حال تهدید هستند و گنبد آهنین را به سخره گرفته اند. رژیمی که حتی توان مقابله با بادبادکهای کاغذی را ندارد. یوآو گالانت وزیر مسکن رژیم صهیونیستی، هفته گذشته اعلام کرده: "ما در سالهای آتی بر سوریه و حضور ایران در سوریه تمرکز خواهیم کرد و هیچ نفعی در "مبارزه مستمر" با غزه نداریم!" این نشانه درستی راهی است که حماس و حزب الله اینک دارند میروند. اگر قرار به مبارزه با اسرائیل و فروپاشی آن باشد، کانون مبارزه باید در غزه، کرانه باختری و خود سرزمینهای اشغالی باشد. اتفاقا راه درست همین است.
درخت مقاومت اینک پر شاخ و برگ تر از هر زمان دیگری در گوشه گوشه جهان سربرآورده و نوید آزادی زودهنگام فلسطین را میدهد و اینها همه از دم مسیحایی امام جماران است ..
