کد مطلب: 206167
تضاد ایرانی
بخش تعاملی الف - ضیاء طرقدار
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۴ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۰۷:۱۴
حتماً بارها دیده اید که فردی می گوید من دارای فلان عقیده و اعتقاد هستم، ولی شما خلاف آن عقیده و اعتقاد را در حرکات و رفتار او دیده اید. یا فردی می گوید من طرفدار فلان ایدئولوژی هستم ولی خلاف آن را در وی می بینید. و یا به عنوان مثال فردی می گوید من دروغ نمی گویم ولی شما بارها از او دروغ شنیده اید . و یا فردی می گوید غیبت کردن بد است و من این کار را انجام نمی دهم، ولی شما بارها او را در حال غیبت کردن دیده اید.
چرا بعضی از افراد دارای تضاد در گفتار، کردار و افکار خود هستند؟ دلایل و ریشه های این عمل ناپسند چیست؟ از چه زمانی آغاز شده؟ از سال های گذشته تضاد تعدادی از ایرانیان در گفتار، کردار و افکار نظر مرا به خود جلب کرده و مرا به تعجب انداخته است. در این جا به دلایل و ریشه های این تضادها پرداخته نمی شود، چرا که این مسئله خود نیاز به پژوهشی گسترده دارد و مجال آن در اینجا نیست. در اینجا فقط دو مورد از تضادهای ایرانیان را که خود از نزدیک مشاهده کرده ام را روایت می کنم.
روایت اول – ورزشگاه:
همیشه دوست داشتم یک بار هم که شده یک بازی فوتبال را از نزدیک ببینم. برای همین چند ماه پیش به دعوت تعدادی از دوستانم برای رفتن به ورزشگاه پاسخ مثبت دادم و با آنان برای اولین بار راهی ورزشگاه آزادی تهران شدم. بازی در ساعت اعلام شده شروع شد و هیاهو و هیجان تمام ورزشگاه را فرا گرفت. نکته مورد نظر که در اینجا مربوط به "تضاد ایرانی" می شود شعارهای تماشاگران بود. تماشاگران یکی از تیم ها اکثریت را در ورزشگاه تشکیل می دادند و به صورت هماهنگ شعارهایی را سر می دادند. در بین شعارها، شعارهای مذهبی نیز بود. به عنوان مثال: شعارهای یا علی، یا زهرا و ... یاد دارم که تماشاگران در حال سر دادن همین شعارهای مذهبی بودند و تیم خود را تشویق می کردند. ناگهان یکی از بازیکنان تیم مقابل که تماشاگران اندکی هم داشت، بر روی بازیکنی از حریف خطای بدی کرد و ورزشگاه دچار هیاهوی شدیدی شد.
در اینجا بود که شعارها و فحش ها و ناسزاهای بسیار بدی شروع شد که حتی یکی از این شعارهای بد را نمی توان در اینجا آورد. چرا افرادی که در چند لحظه پیش برای تشویق تیم خود از نام امامان و اهل بیت استفاده می کردند، ولی در لحظه ای بعد فحش ها و ناسزاهایی را به زبان می آورند که نمی شود حتی به یکی از آنها اشاره کرد؟ این تضاد ناشی از چیست؟ از کجا می آید؟
روایت دوم – دانشگاه:
به یاد دارم در دوره دانشگاه یک روز پس از پایان کلاس ها هنگام غروب بود که از ساختمان مربوطه خارج شده و به سوی درب خروجی دانشگاه در حرکت بودم. صدای بلند یک پسر دانشجو که با تلفن همراه خود سخن می گفت و از الفاظ بسیار بدی استفاده می کرد نظر مرا به خود جلب کرد. به دلیل اینکه آخر وقت بود و همچنین به این دلیل که دانشگاه درب های خروجی مختلفی داشت افراد زیادی در اطراف ما نبودند. من حدوداً ده قدم با او فاصله داشتم و وقتی دیدم او با صدای بلند از الفاظ بسیار بدی استفاده می کند از سرعت خود کاستم تا از من دور شود، ولی متاسفانه هنوز صدای او می آمد. گویی با کسی مشکلی داشته و او در حالی که با یکی از دوستان خود سخن می گفت، ماجرا را تعریف می کرد و برای آن فردی که به گفته خودش در حق او بدی کرده بود خط و نشان می کشید.
این خط و نشان کشیدن های او همراه بود با فحش ها و ناسزاهای بسیار بدی که نمی توان در اینجا آورد. به عنوان مثال تکه ای از سخنان او: ] این حرفو کی گفته اون آدم ...!! ( بوق ) ... می دونم با اون ...! ( بوق ) ... چی کار کنم . حقشو می زارم کف دستش . مردک ...! ( بوق ) ...! [ نکته جالب توجه در اینجا در پایان مکالمه تلفنی آن شخص با دوستش بود. در پایان با تعجب شنیدم به دوستش گفت: « راستی امشب ساعت چند می آیی هیئت؟ »
آری چند روزی بیشتر به سالروز شهادت امام سوم شیعیان امام حسین (ع) نمانده بود و عزاداری ها شروع شده بود و با این گفته آخر معلوم بود که این شخص نیز در عزاداری ها شرکت می کند.
راستی، با گفتاری این گونه می توان برای آزاده ای آن گونه، سوگواری کرد؟
تضادهای ایرانی به احتمال بیش از این ها است. در اینجا فقط به دو مورد اشاره شد. دلایل و ریشه های تضادهای ایرانی را باید یافت و درصدد برطرف کردن این تضادها باید بود. فلسفه تضادهای ایرانی بسیار پیچیده است.
چرا بعضی از افراد دارای تضاد در گفتار، کردار و افکار خود هستند؟ دلایل و ریشه های این عمل ناپسند چیست؟ از چه زمانی آغاز شده؟ از سال های گذشته تضاد تعدادی از ایرانیان در گفتار، کردار و افکار نظر مرا به خود جلب کرده و مرا به تعجب انداخته است. در این جا به دلایل و ریشه های این تضادها پرداخته نمی شود، چرا که این مسئله خود نیاز به پژوهشی گسترده دارد و مجال آن در اینجا نیست. در اینجا فقط دو مورد از تضادهای ایرانیان را که خود از نزدیک مشاهده کرده ام را روایت می کنم.
روایت اول – ورزشگاه:
همیشه دوست داشتم یک بار هم که شده یک بازی فوتبال را از نزدیک ببینم. برای همین چند ماه پیش به دعوت تعدادی از دوستانم برای رفتن به ورزشگاه پاسخ مثبت دادم و با آنان برای اولین بار راهی ورزشگاه آزادی تهران شدم. بازی در ساعت اعلام شده شروع شد و هیاهو و هیجان تمام ورزشگاه را فرا گرفت. نکته مورد نظر که در اینجا مربوط به "تضاد ایرانی" می شود شعارهای تماشاگران بود. تماشاگران یکی از تیم ها اکثریت را در ورزشگاه تشکیل می دادند و به صورت هماهنگ شعارهایی را سر می دادند. در بین شعارها، شعارهای مذهبی نیز بود. به عنوان مثال: شعارهای یا علی، یا زهرا و ... یاد دارم که تماشاگران در حال سر دادن همین شعارهای مذهبی بودند و تیم خود را تشویق می کردند. ناگهان یکی از بازیکنان تیم مقابل که تماشاگران اندکی هم داشت، بر روی بازیکنی از حریف خطای بدی کرد و ورزشگاه دچار هیاهوی شدیدی شد.
در اینجا بود که شعارها و فحش ها و ناسزاهای بسیار بدی شروع شد که حتی یکی از این شعارهای بد را نمی توان در اینجا آورد. چرا افرادی که در چند لحظه پیش برای تشویق تیم خود از نام امامان و اهل بیت استفاده می کردند، ولی در لحظه ای بعد فحش ها و ناسزاهایی را به زبان می آورند که نمی شود حتی به یکی از آنها اشاره کرد؟ این تضاد ناشی از چیست؟ از کجا می آید؟
روایت دوم – دانشگاه:
به یاد دارم در دوره دانشگاه یک روز پس از پایان کلاس ها هنگام غروب بود که از ساختمان مربوطه خارج شده و به سوی درب خروجی دانشگاه در حرکت بودم. صدای بلند یک پسر دانشجو که با تلفن همراه خود سخن می گفت و از الفاظ بسیار بدی استفاده می کرد نظر مرا به خود جلب کرد. به دلیل اینکه آخر وقت بود و همچنین به این دلیل که دانشگاه درب های خروجی مختلفی داشت افراد زیادی در اطراف ما نبودند. من حدوداً ده قدم با او فاصله داشتم و وقتی دیدم او با صدای بلند از الفاظ بسیار بدی استفاده می کند از سرعت خود کاستم تا از من دور شود، ولی متاسفانه هنوز صدای او می آمد. گویی با کسی مشکلی داشته و او در حالی که با یکی از دوستان خود سخن می گفت، ماجرا را تعریف می کرد و برای آن فردی که به گفته خودش در حق او بدی کرده بود خط و نشان می کشید.
این خط و نشان کشیدن های او همراه بود با فحش ها و ناسزاهای بسیار بدی که نمی توان در اینجا آورد. به عنوان مثال تکه ای از سخنان او: ] این حرفو کی گفته اون آدم ...!! ( بوق ) ... می دونم با اون ...! ( بوق ) ... چی کار کنم . حقشو می زارم کف دستش . مردک ...! ( بوق ) ...! [ نکته جالب توجه در اینجا در پایان مکالمه تلفنی آن شخص با دوستش بود. در پایان با تعجب شنیدم به دوستش گفت: « راستی امشب ساعت چند می آیی هیئت؟ »
آری چند روزی بیشتر به سالروز شهادت امام سوم شیعیان امام حسین (ع) نمانده بود و عزاداری ها شروع شده بود و با این گفته آخر معلوم بود که این شخص نیز در عزاداری ها شرکت می کند.
راستی، با گفتاری این گونه می توان برای آزاده ای آن گونه، سوگواری کرد؟
تضادهای ایرانی به احتمال بیش از این ها است. در اینجا فقط به دو مورد اشاره شد. دلایل و ریشه های تضادهای ایرانی را باید یافت و درصدد برطرف کردن این تضادها باید بود. فلسفه تضادهای ایرانی بسیار پیچیده است.
کلمات کلیدی : ضیاء طرقدار
hiwa
۱۳۹۲-۰۹-۰۴ ۰۹:۱۹:۳۴
برادر عزیز آقا ضیاء
تضاد در همه ارکان زندگی بشری وجود داشته، دارد و خواهد داشت که خود شما هم عنوان نموده اید که نمی توان در یک نوشته به دلایل آن پرداخت و این هم مختص ایارانیان نیست ؛ هر چند متاسفانه در بین ما ایرانیان پر رنگتر است. اما چرا شما به عمد و یا غیر عمد می خواهی این تضاد را به مذهب بچسبانی. انصاف نیست که یک بعدی موضوع را نگاه کنیم این مسئله ربطی به مذهبی بودن افراد ندارد بلکه مسئله ای شخصیتی است و فراتر از این که در یک نوشته کوتاه به آن پرداخت . پس لطفاًدقت کنید ناخواسته به ریشه نزنید (1797209) (alef-10)
تضاد در همه ارکان زندگی بشری وجود داشته، دارد و خواهد داشت که خود شما هم عنوان نموده اید که نمی توان در یک نوشته به دلایل آن پرداخت و این هم مختص ایارانیان نیست ؛ هر چند متاسفانه در بین ما ایرانیان پر رنگتر است. اما چرا شما به عمد و یا غیر عمد می خواهی این تضاد را به مذهب بچسبانی. انصاف نیست که یک بعدی موضوع را نگاه کنیم این مسئله ربطی به مذهبی بودن افراد ندارد بلکه مسئله ای شخصیتی است و فراتر از این که در یک نوشته کوتاه به آن پرداخت . پس لطفاًدقت کنید ناخواسته به ریشه نزنید (1797209) (alef-10)
۱۳۹۲-۰۹-۰۴ ۱۴:۵۷:۳۱
اختصاص به ايران ندارد، البته در ايران بيشتر است. البته در زمان رييس جمهور قبلي كه ادعاي ديانتش گوش عالم را پر كرده بود، اما هر اصطلاحي را پشت تريبون مي گفت، اين وضع تشديد شده بود. (1798322) (alef-10)
علی
۱۳۹۲-۰۹-۰۴ ۱۷:۱۳:۲۶
متاسفانه این امر ناشی از عدم آگاهی وتربیت وپذیرش سطحی فرهنگ ، قانون ،اخلاق ومذهب در خانواده وجامعه است. ما بسیار دم از راستگویی می زنیم ولی عملا دربی فایده ترین وعادی ترین موارد دروغ می گوییم وترویج آنرا درخانه وکوچه وخیابان ومحل کارمان انجام می دهیم. از ادب و تربیت حرف می زنیم ولی زشت ترین الفاظ وجملات را درمحیط های شخصی وعمومی بکار می بریم.از گذشت ومدارا وانسانیت حرف می زنیم ولی حتی در خانواده نیز می خواهیم دیگران را محکوم وخود را اثبات کنیم (دیگر درجامعه ورانندگی واداره ومحل کسب که واویلاست) . دم از خدا وپیغمبر ودین ومذهب می زنیم ولی حتی سر بجای آوردن اصول و مستحبات دینی هم با همدیگر رقابت ودعوا داریم و الی ماشا... . همه اینها ناشی از این است که ما محتوا وعمق این مفاهیم واصول را درک نکرده ایم . اگر می خواهیم این عادات ورفتار زشت ریشه کن شود بیایید دروحله اول تمام هوش وحواس وانرژی مان را برروی فرزندانمان متمرکز کنیم . درحضورآنها (ودیگران ) که هستیم دروغ نگوییم ، بد رانندگی نکنیم ، فحش ندهیم ، پرخاش نکنیم ، ریا وتظاهر نکنیم ، بی قانونی ، بی نظمی و... نکنیم ودرجه گذشت ومسالمت وهمزیستی را بالا ببریم. مطمئن باشیم این بزرگترین آموزش برای فرزندانمان ، برای دیگران وخودمان خواهد بود ومنافع این امر بیشتر از همه به خودمان و به فرهنگ ودینمان بر می گردد. (1798780) (alef-10)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
