کد مطلب: 236548
آیا دشمن از این شیوه پخش مسابقات ناراحت است؟
بخش تعاملی الف - نیما نوربخش
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۶ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۶:۱۹
خوب به خاطر دارم، دقیقاً بعد از انتخابات سال ۸۸ بود که ابراز نگرانی‌های شدید نسبت به سریال‌های فارسی‌زبان و شبکه‌های تازه متولدشده‌ای همچون فارسی ۱ به گوش می‌رسید و هرروز هم بیشتر می‌شد. در همان روزها بود که از بی‌بی‌سی فارسی و صدای آمریکا به عنوان شبکه‌های دروغ‌پرداز و گرداننده و گرم‌کننده آتش فتنه یاد می‌شد. به‌راستی هم همین‌گونه بود. و حقیقتا هم از همان روزها بود که شخصاً خانواده‌های بسیاری را دیدم که برای مطلع شدن از اخبار (به قول خودشان درست و بیغرض ) میزان استفاده از شبکه‌های ماهواره را به‌شدت افزایش داده بودند.
در آن زمان نیز بودند انگشت‌شمار آینده‌نگرهایی که به صدا سیما هشدار می‌دادند که این شیوه پوشش خبری و عدم توجه به منتقدان، موجب کوچ رسانه‌ای و در بلندمدت تغییر موجب تغییر ذائقه رسانه‌ای مردم می‌شود. اما آن زمان آن صداها شنیده نشد و متأسفانه این اتفاق افتاد.
امروز پس از گذشت بیش از ۵سال از آن زمان و فروکش کردن آن جو احساسی متأثر انتخابات، این بار مسابقات ورزشی به‌عنوان عاملی جهت ایجاد انتقاد شدید نسبت به عملکرد صداوسیما شده است. اگر بپذیریم که ضریب نفوذ ماهواره در خانواده‌های ایرانی در ۵سال گذشته افزایش داشته و بازهم بپذیریم شیوه برخورد رسانه ملی و صداوسیما در درصدی (حتی بسیار ناچیز) از این افزایش مؤثر بوده است، آیا نباید از بروز مجدد این حادثه جلوگیری کرد؟
برای اینکه از موضع‌گیری مدافعان صداوسیما دور بمانم به آن‌ها توصیه می‌کنم که خود را لحظه‌ای به‌جای بینندگان هیجان‌زده مسابقات تلویزیونی قرار دهند. آیا این آزاردهنده و زجرآور نیست که هنگام تماشای مسابقات تیم ملی کشورتان و در اوج حساسیت، حتی موجه نشوید که امتیاز موردنظر به کدام تیم رسیده است؟ آیا از بیش از ۵۰ بار دیدن تصویر یک فرد و ندیدن اصل مسابقه عصبانی نمی‌شوید؟ آیا از اینکه میزان تصاویر تکراری و غیر مرتبط بیش از میزان پخش مسابقه بوده و هیچ کاری هم از شما ساخته نیست به ستوه نمی‌آیید؟ حال به تمام این احساسات ناراحت‌کننده این را هم اضافه کنید که فردای مسابقه در محل کار و شبکه‌های مجازی فقط از لحظه‌های پخش نشده و شبکه‌هایی که بازی را پخش می‌کردند می‌شنوید و می‌خوانید.
شاید زمان آن رسیده باشد که مسئولین محترم صداوسیما به‌جای پاک کردن صورت‌مسئله، مانند قطع پخش سریال تلویزیونی، پخش نکردن نظر منتقدین سیاسی و بسیاری موارد دیگر، به این فکر کنند که آیا این امر موجب زیادتر شدن نفوذ ماهواره در کشور می شود یا نه؟
سؤالی که در اینجا برایم مطرح می شود این است که به‌راستی ضرر پخش مسابقات ورزشی بیش از راه رفتن در خیابان‌های کشور است؟ لحظه‌ای به این فکر کنید دیدن یک مسابقه والیبال یا فوتبال و حضور چند تماشاگر با لباس نامناسب مخرب‌تر است یا واردشده ماهواره به آن خانه‌هایی که هنوز راه خود را در آن پیدا نکرده است؟ به این فکر کنیم که آیا دشمنان این کشور از این شیوه پخش کردن مسابقات و نارضایتی آشکار مردم چه حسی دارند؟ شاید تغییری در نگاهمان ایجاد شود.
البته در تمام مدت نوشتن این متن چند ضرب‌المثل شیرین و پندآموز مرتب در ذهنم تکرار می‌شود. اول با خود می‌گویم، آزموده را آزمودن خطاست و نرود میخ آهنی در سنگ، اما با این امید که مسلمان از یک‌راه دو بار گزیده نمیشود دل به نوشتن این مکررات بستم.
در آن زمان نیز بودند انگشت‌شمار آینده‌نگرهایی که به صدا سیما هشدار می‌دادند که این شیوه پوشش خبری و عدم توجه به منتقدان، موجب کوچ رسانه‌ای و در بلندمدت تغییر موجب تغییر ذائقه رسانه‌ای مردم می‌شود. اما آن زمان آن صداها شنیده نشد و متأسفانه این اتفاق افتاد.
امروز پس از گذشت بیش از ۵سال از آن زمان و فروکش کردن آن جو احساسی متأثر انتخابات، این بار مسابقات ورزشی به‌عنوان عاملی جهت ایجاد انتقاد شدید نسبت به عملکرد صداوسیما شده است. اگر بپذیریم که ضریب نفوذ ماهواره در خانواده‌های ایرانی در ۵سال گذشته افزایش داشته و بازهم بپذیریم شیوه برخورد رسانه ملی و صداوسیما در درصدی (حتی بسیار ناچیز) از این افزایش مؤثر بوده است، آیا نباید از بروز مجدد این حادثه جلوگیری کرد؟
برای اینکه از موضع‌گیری مدافعان صداوسیما دور بمانم به آن‌ها توصیه می‌کنم که خود را لحظه‌ای به‌جای بینندگان هیجان‌زده مسابقات تلویزیونی قرار دهند. آیا این آزاردهنده و زجرآور نیست که هنگام تماشای مسابقات تیم ملی کشورتان و در اوج حساسیت، حتی موجه نشوید که امتیاز موردنظر به کدام تیم رسیده است؟ آیا از بیش از ۵۰ بار دیدن تصویر یک فرد و ندیدن اصل مسابقه عصبانی نمی‌شوید؟ آیا از اینکه میزان تصاویر تکراری و غیر مرتبط بیش از میزان پخش مسابقه بوده و هیچ کاری هم از شما ساخته نیست به ستوه نمی‌آیید؟ حال به تمام این احساسات ناراحت‌کننده این را هم اضافه کنید که فردای مسابقه در محل کار و شبکه‌های مجازی فقط از لحظه‌های پخش نشده و شبکه‌هایی که بازی را پخش می‌کردند می‌شنوید و می‌خوانید.
شاید زمان آن رسیده باشد که مسئولین محترم صداوسیما به‌جای پاک کردن صورت‌مسئله، مانند قطع پخش سریال تلویزیونی، پخش نکردن نظر منتقدین سیاسی و بسیاری موارد دیگر، به این فکر کنند که آیا این امر موجب زیادتر شدن نفوذ ماهواره در کشور می شود یا نه؟
سؤالی که در اینجا برایم مطرح می شود این است که به‌راستی ضرر پخش مسابقات ورزشی بیش از راه رفتن در خیابان‌های کشور است؟ لحظه‌ای به این فکر کنید دیدن یک مسابقه والیبال یا فوتبال و حضور چند تماشاگر با لباس نامناسب مخرب‌تر است یا واردشده ماهواره به آن خانه‌هایی که هنوز راه خود را در آن پیدا نکرده است؟ به این فکر کنیم که آیا دشمنان این کشور از این شیوه پخش کردن مسابقات و نارضایتی آشکار مردم چه حسی دارند؟ شاید تغییری در نگاهمان ایجاد شود.
البته در تمام مدت نوشتن این متن چند ضرب‌المثل شیرین و پندآموز مرتب در ذهنم تکرار می‌شود. اول با خود می‌گویم، آزموده را آزمودن خطاست و نرود میخ آهنی در سنگ، اما با این امید که مسلمان از یک‌راه دو بار گزیده نمیشود دل به نوشتن این مکررات بستم.
کلمات کلیدی : نیما نوربخش
