گروه تعاملی الف -سید محمد صادق میرمحمدی:
استیضاح های متوالی، عدم ثبات مدیریتی، نارضایتی اجتماعی، هدر رفت انرژی و عدم بهره وری نیروی انسانی همه و همه، از مصائب سیستم حاکم بر مدیریت صنعت خودرو در ایران می‌باشد. شرکت‌های قدیمی و ریشه‌دار خودروسازی ایرانی همزمان با بسیاری از شرکت‌های بزرگ خودروسازی دنیا در ایران تأسیس شده و بعد از گذشت سال‌ها از حیات بی ثمر خود، نه تنها پیشرفت خاصی نسبت به این صنعت در دنیا نکردند بلکه باعث سرخوردگی و نارضایتی ملی در ایران شده اند.
اشکال کار کجاست؟ برخی کارشناسان تصدی دولتی، برخی دیگر مدیریت ناکارآمد، برخی وجود رانت‌های مختلف و برخی دیگر فساد سیستمی را در این صنعت عوامل اصلی می‌دانند. بنظر همه موارد بالا درست است ولی را علاج چیست؟ قطعا یک راه حل طلایی وجود ندارد. بنده با بررسی و تحلیل این صنعت، ۵ راه حل کارشناسی را در ادامه پیشنهاد می‌کنم که در صورت انجام کامل و صحیح آنها، به نظر خودم، عمده مشکلات صنعت خودرو حل و این صنعت در مسیر رو به پیشرفتی قرار می‌گیرد:
1.مدیران، کارگران، کارگزاران و کل دولتی‌ها از خودروهای تمام ایرانی استفاده کنند و کل خودروهای خارجی دولتی فروخته شوند. این موضوع بخصوص در بخش وزارت صمت، شرکت‌های خودروسازی و زیر مجموعه‌ها بسیار حائز اهمیت است. در صورت تخلف این خودروها توسط اداره اموال تملیکی ضبط و فروخته شود. کافی است جوایزی برای معرفی این خودروها در یک سامانه اینترنتی در نظر گرفته شود. البته استثنائاتی وجود دارد مثل نیروهای امنیتی و نظامی. اینکار دو تاثیر عملی دارد. اول اختلاف طبقاتی بین مردم و مسئولان کم شده و حس طبقه برتر بین مسئولان کمرنگ می‌شود. دوم کیفیت خروجی مدیریت بر صنعت خودرو توسط متصدیان آن حس می‌شود و فشار برای افزایش کیفیت از داخل خود سیستم شکل می‌گیرد. فقط دندانپزشکانی درد درمان ریشه دندان را می‌فهمند که خودشان زیر دست دندانپزشک دیگر درد کشیده باشند.
2.واردات خودرو کارکرده برای همه افراد تسهیل شود. چه افرادی که کارت بازرگانی دارند و چه ندارند. اینکه چه خودرویی و با چه شرایطی است و آیا امکان خدمات پس از فروش دارد یا نه، نباید مانع واردات شود. تعرفه گمرکی هم نباید در بالاترین حد آن بیش از ده درصد باشد. البته خطوط قرمز مثل خودروهای لوکس و آمریکایی و ... باید رعایت شود.
3. به همه دانشگاه‌ها، ارگان‌ها و هر شخص حقیقی و حقوقی بدون مجوز و با ترک تشریفات اداری اجازه تولید خودرو به هر شکلی داده شود. ابتدا هم باید صنایع نظامی ورود کنند. کلا امضاهای طلایی و تشریفات مجوزی سر راه این موضوع باید بصورت عملی رفع گردد.
4. استانداردهای سخیف، مستهلک و دست و پاگیر دولتی توسط نهادهای خصوصی و علمی بررسی و هر بخش توسط بخش تخصصی آن بررسی شود. مثلاً بخش موتور توسط بخش طراحی موتور دانشگاه علم و صنعت بررسی شود. بخش‌های الکترونیکی آن در بخش‌های تخصصی دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های خصوصی و بی‌طرف بررسی شود.
5. کشور ما ایران، در تولید خودرو مزیت رقابتی ندارد و اصولاً ورود به این حوزه از اشتباهات استراتژیک کشور بود که نباید به این حوزه ورود می‌کردیم، اما در عوض در حوزه تولید لوازم یدکی و قطعات خودرویی بسیار در دنیا حرف برای گفتن داریم. اصرار بر تولید کامل خودرو و عدم حمایت از این بخش، ما را به این نقطه رسانده است. باید به سمت امکان حضور، لیزینگ و خدمات پس از فروش کمپانی‌های خارجی بدون در نظر گرفتن ملاحظات ورشکستگی خودروسازان داخلی باشیم. در طولانی مدت قطعا خسارات آن جبران خواهد شد.