از اوایل بهمن که این بیماری در چین فراگیر شد، و مسئله نصب دوربین‌های حرارتی در فرودگاه‌ها و پایش مسافران چینی مطرح شد، برای مردم این سوال پیش آمد که طبق گفته وزارت بهداشت، این بیماری ۷ روز در بدن پنهان است؛ آیا می‌توان بیماران مبتلا به ویروس جدید که هیچ علائمی ندارند را از دیگران جدا کرد؟! لغو پروازهای چین که با تاخیر انجام شد، مسئله دیگری بود که نوک پیکان انتقادات را متوجه خود کرد. حال پس از گذشت چند هفته مشخص شد نوع مواجهه با این ویروس در کشور با مشکل مواجه بوده است.
کمتر کسی روزهای پایانی بهمن ماه را از یاد برده است که مسئولان از ورود حتمی این بیماری به کشور خبر می دادند اما علیرغم این هشدارها خود غافلگیر شدند. آنها از برنامه‌های خود برای جلوگیری از ورود این بیماری گفتند اما کسی از بعد بروز این بیماری با مردم سخن نگفت. پس از بروز ناگهانی این بیماری در شهر قم و فوت دو تن از هموطنانمان در همان روز اول و در همان روزهایی که مسوولان از عدم مشاهده بیماری سخن می گفتند وزارت بهداشت بر آن شد بحث آموزش پیشگیری را که اولین اقدام برای جلوگیری گسترش ویروس است شروع کند. که اگر اقدامات این چنینی زودتر انجام می‌گرفت ممکن بود به این سرعت کرونا در کشور گسترش نیابد.
اما نکته دیگری که به دغدغه مردم تبدیل شده بود؛ قرنطینه شهر قم بود که با وجود اظهارات وزیر بهداشت درباره علمی نبودن آن ممکن بود از گسترش این ویروس در اکثریت استان‌های کشور جلوگیری کند، چرا که در کشورهایی مثل چین این نظریه مفید بود و مانعی برای گسترش بیش از حد آن شده است. اما روش دیگر این بود که تمامی افرادی که طی دو هفته گذشته به قم سفر کرده بودند را فراخوانده و قرنطیه کنند که شاید بدلیل نداشتن زیر ساخت‌های مناسب برای این اقدام، صورت نگرفت.
مسئله دیگر کمبود ماسک، دستکش و دیگر اقلام بهداشتی مورد نیاز است که به مشکل اساسی این روز‌ها بدل شده. در این زمینه باید اقداماتی برای جلوگیری از سوداگری برخی افراد و تامین این اجناس برای بیمارستان‌ها و مردم پیش از گسترش بیماری صورت می‌گرفت. بالابردن ظرفیت تولید این اجناس که امروز به ۳۰۰ درصد رسیده، می شد زودتر صورت بگیرد.
نکته قابل توجه در چنین رخدادهای تلخ در کشور درس گرفتن از آن و پیش بینی مواردی از این قبیل است که باعث کمتر شدن خسارات و آمادگی بیشتر برای برخورد با مشکلات است.