به گزارش الف، همه چیز از خرداد 20 سال قبل شروع می شود؛ 31 خرداد نه تنها برای فوتبال دوستان ایرانی بلکه برای همه مردم ایران یادآور یک شب تاریخی است که با اشک های استیلی اشک ریختند، با فریادهای مهدوی کیا فریاد شادی سر دادند، با خنده های عابدزاده خندیدند و تا صبح در خیابان ها به شادی پرداختند. 20 سال از آن شب تاریخی میگذرد که تیم ملی ایران موفق شد اولین برد تاریخ فوتبال خود را در جام جهانی کسب کند. ژوئن 1998 سیاسی ترین دیدار تاریخ فوتبال در لیون فرانسه میان ایران و آمریکا برگزار شد و ملی پوشان ایرانی موفق شدند با گل های حمید استیلی و مهدی مهدوی کیا تیم آمریکا را 2-1 شکست دهند و شب تاریخی را در فوتبال ایران رقم بزنند.
اکنون بعد از سال ها از آن برد شیرین و شب رویایی ایران میگذرد و دوباره ایران یک شب تاریخی را در تاریخ ورزش کشورش تجربه کرده و مردم شب را تا صبح در خیابان به شادی گذرانده و صدای بوق و خنده مردم بخاطر برد ارزشمند در جام جهانی از خیابان های شهرهای ایران شنیده می شود.
در زمین بازی چه گذشت؟
بازی در بیست دقیقه اول به طور کامل در اختیار مراکشی‌ها قرار داشت و این تیم، موقعیت‌های خطرناکی را روی دروازه تیم ملی ایران خلق کرد اما هیچ یک به نتیجه نرسید تا پس از بیست دقیقه اول که با برتری مراکش همراه بود؛ بازی به تعادل کشیده شود و بازیکنان تیم ملی با خلق چند صحنه خطرناک خودی نشان داده و بازی را برابر کنند. موقعیت هایی که هرچند با بی دقتی از دست رفت و به تور دروازه نرسید.
در نیمه دوم بازی بیشتر در میانه میدان دنبال شد، هرچند بازیکنان مراکش با ایجاد چند موقعیت به گل نزدیک شدند اما عملکرد خوب بیرانوند و دفاع این اجازه را به تیم ملی مراکش نداد و آنها را ناکام گذاشتند.
بازی ادامه داشت تا در دقیقه نود و پنجم، بازیکن تعویضی مراکشی ها با یک ضربه سر شیرجه‌ای به زیبایی دروازه خودی را باز کرد! این مرگبارترین لحظه برای هر بازیکن است. اینکه شرمسار مردمت بشوی و باخت را به کشورت هدیه کنی. به هرحال این برد یک هیچ دقیقه نودی باعث شد تا دومین برد ایرانی‌ها در تاریخ جام جهانی به دست بیاید.
خیابان های ایران در شب رویایی
بازهم فوتبال و مستطیل سبز به کمک مردم ایران آمد و بعد از ماه ها سختی و مشکلات معیشتی، با معجزه فوتبال و به دور از همه تحریم ها و دشمنی های ترامپ و دوستانش زندگی به مردم ایران لبخند زده و دل مردم را شاد کرد.
برای ما همین پیروزی حتی با نمایشی نه چندان درخشان هم لذت بخش بود. این برد دل یک کشور را چنان شاد کرد که تا صبح صدای بوق ماشین ها از خیابان ها به گوش میرسید. حالا ایران غرق شادمانی است و صدای شادی مردمی که به خیابان ریخته اند برای خوشحالی. مردمی که تا صبح جشن گرفتند و پایکوبی کردند. اولین بازی جام جهانی را بُردیم و صدرنشین گروه مرگ شدیم آنهم با گل به خودی یک مراکشی، واقعا گلویمان گرفت، بعد از آن گل دقیقه 94 کدام ایرانی فریاد و هلهله نکرد؟ کدام خانواده ایرانی و کدام خانه از صدای جیغ و خوشحالی منفجر نشد؟ کدام ایرانی مُشت هایش را گره نکرد؟ انگار نه انگار تا همین امروز صبح از دلار و سکه و ترامپ حرف می‌زدند. کدام ایرانی گرانی دلار و سکه و وضعیت امروز را فراموش نکرد؟
فوتبال باز هم معجزه خود را نشان داد. نشان داد، او به حرف هیچکس گوش نمی‌دهد نه دل به تحریم می‌دهد نه دلخوش به دلارهای نفتی و بازی های سیاسی است. همین ویژگی است که مردم جهان را عاشق یک توپ و یک 90 دقیقه کرده است.
صعود الجزایر و پایکوبی مردمش در دوره قبل جام جهانی که انگار دوباره استقلال پیدا کرده اند و استعمار را شکست داده اند؛ آلمانی که زخم های جنگ جهانی و کشتار را با فوتبال از ذهن مردم دنیا پاک کرده و امروز همه عاشق فوتبال چشم نواز آلمان هستند؛ کلمبیایی که مردم دنیا دیگر آن را با خامس رودریگرز میشناسند نه مواد مخدر و قاچاق و مافیا، و یا حتی کره شمالی که با حضور در جام جهانی (دوره های قبل) شادی را به مردم کشورش برد و... این ها بخشی از معجزه فوتبال است. فوتبال میتواند نشاط را در جامعه رواج دهد میتواند مهربانی را بیاورد میتواند زن و مرد، پیر و جوان را به خیابان بکشاند، برای خوشحالی و دوری از سختی های زندگی.
به صراحت میتوان گفت، فوتبال میتواند بسیاری از مشکلات اجتماعی کشور را حل کند. همین فوتبالی که مسئولان به آن بی توجه هستند میتواند زمینه ساز شادی و نشاط در جامعه شود. عادل فردوسی پور چندین بار از واژه «جونم»استفاده کرد! واژه ای که به کوچه و خیابان تعلق دارد نه گزارشگران و آدم های مهم. جونم امید ابراهیمی، جونم علیرضا بیرانوند، جونم کی روش، جونم ایران، جونم فوتبال! جونم فوتبال و دمت گرم مستطیل سبز؛ ما مدیون فوتبال هستیم که رنج هایمان را برای دقایقی به کمکش فراموش می کنیم، عمیق شادی می کنیم و با هم مهربان تر می شویم. کسی به یاد دارد که در اجتماع و شلوغی ها این چنین با هم دوست و صمیمی شده باشیم و هلهله کنیم و بخندیم؟ و کسانی را که نمیشناسیم دست در دستشان بدهیم، مهربانانه برخورد داشته باشیم و یک صدا ایران را فریاد بزنیم..؟! این ها همه فقط از فوتبال بر می آید. بار دیگر فوتبال دلیلی شد تا مردم ایران در کنار هم در خیابان های کشور به جشن و پایکوبی بپردازند.
شاید از دیشب ایران بتوان اینطور برداشت کرد که باید فوتبال را جدی بگیریم. وقتی مشکلات اقتصادی پابرجاست و بدون رودربایستی اقتصادمان لنگ می‌زند، وقتی آسیب های اجتماعی متاسفانه بیشتر میشود، وقتی بدون تعارف تفریح مردم کمتر شده و بیشتر به فکر درآمد و معیشت هستند و از شادی و نشاط دور، باید فوتبال را جدی بگیریم. کشور ما به فوتبال احتیاج دارد. این را میتوان از دیشب ایران و خوشحالی مردمی فهمید که برای یک برد در بازی فوتبال تا ساعت ها در خیابان ها بودند و از فکر و خیال زندگی دور شده و کنار یکدیگر خندیدند. (به یاد آوریم بازی های مقدماتی جام جهانی و مردمی که فکرشان صعود به جام جهانی بود). این شادی این خوشحالی این مردمی که به خاطر یک بازی فوتبال ملی به پایکوبی پرداختند نشان دهنده یک پادزهر است، بله فوتبال یکی از پادزهرهای جامعه امروز ایران است. فوتبال بخشی از زندگی مردم است؛ درست مانند دلار، نفت، نان و آب.
وقت آن است که فوتبال ایران را احیا کنیم. برای شادی این مردم و این فوتبال دوست داشتنی باید خواست، باید عزم را جزم کرد و فکری برای این ورزش که جامعه به آن گره خورده است کرد. آقای روحانی وعده های اقتصادی سیاسی جای خود، فوتبال را هم در نظر بگیرید. فوتبال تنها چیزی است که مردم آن را فراموش نمی‌کنند آقای رییس جمهور. جام ملت های آسیا در پیش است.