داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

یوزپلنگ ها پرواز نمی کنند

بخش تعاملی الف - مهرداد پورشهبازی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

حکایت وضعیت آماده سازی تیم ملی فوتبال، بی شباهت به وضعیت خود ما نیست. مایی که انتظار داریم ده تومان کار کنیم و صدتومان مزد بگیریم، مایی که برای رسیدن به اهدافمان برنامه ریزی قاطع نداریم و عبارت«هرچه پیش آید خوش آید»را سر لوحه کار و بار خود قرار داده ایم. مایی که کنج خانه نشسته ایم و منتظریم که کسی در بزند و بگوید: بفرمایید، برایتان موفقیت آورده ام.

بیایید چشمانمان را ببندیم و با خودمان بگوییم: بوسنی که در برابر ما بازنده همیشگی است، در مورد نیجریه هم هفتاد درصد قضیه، تجارب کسب شده از بازی با گینه و اردوی آفریقای جنوبی است و پنجاه درصد بقیه (!) هم تلاش و همت بچه ها است. اما در مورد آرژانتین... شاید نتوانیم شکستش بدهیم، برای ما یک مساوی کافی است و با هفت امتیاز به دور بعد صعود می کنیم!

خیلی خوب است.مگر نه؟ اما به شرطی که چشمانمان بسته بماند. چطور چشم باز کنیم و ببینیم در کشورهای دیگر برای موفقیت تیم های ملی چه تلاشی می کنند؟ برنامه ریزی می کنند، به تیم های پایه اهمیت می دهند، به اردوی ها مناسب می روند و در نهایت امیدوارند که به موفقیتی که برایش زحمت کشیده اند برسند.

اما ما که بسیاری از این کارها را نکردیم، چاره ای نداریم جز اینکه بنشینیم و خیال پردازی کنیم. آرزو کنیم که زحمات و برنامه ریزی های رقیبان ما بر باد برود و ما هم شانس بیاوریم و با تکیه بر توانایی هایی که هیچگاه نداشته ایم به مرحله دوم راه یابیم.

یوزپلنگ، حیوانی درنده است، اما حالا یوز پلنگ ما، خسته و ملول، ناآماده و ناهماهنگ، در باتلاق شکست دست پا می زند. ما نشسته ایم و برایش آرزو دو بال می کنیم که با آنها از باتلاق جدا شود و به سمت قله های موفقیت اوج گیرد. غافل از اینکه یوزپلنگ ها پرواز نمی کنند.