حکایت وضعیت آماده سازی تیم ملی فوتبال، بی شباهت به وضعیت خود ما نیست. مایی که انتظار داریم ده تومان کار کنیم و صدتومان مزد بگیریم، مایی که برای رسیدن به اهدافمان برنامه ریزی قاطع نداریم و عبارت«هرچه پیش آید خوش آید»را سر لوحه کار و بار خود قرار داده ایم. مایی که کنج خانه نشسته ایم و منتظریم که کسی در بزند و بگوید: بفرمایید، برایتان موفقیت آورده ام.

بیایید چشمانمان را ببندیم و با خودمان بگوییم: بوسنی که در برابر ما بازنده همیشگی است، در مورد نیجریه هم هفتاد درصد قضیه، تجارب کسب شده از بازی با گینه و اردوی آفریقای جنوبی است و پنجاه درصد بقیه (!) هم تلاش و همت بچه ها است. اما در مورد آرژانتین... شاید نتوانیم شکستش بدهیم، برای ما یک مساوی کافی است و با هفت امتیاز به دور بعد صعود می کنیم!

خیلی خوب است.مگر نه؟ اما به شرطی که چشمانمان بسته بماند. چطور چشم باز کنیم و ببینیم در کشورهای دیگر برای موفقیت تیم های ملی چه تلاشی می کنند؟ برنامه ریزی می کنند، به تیم های پایه اهمیت می دهند، به اردوی ها مناسب می روند و در نهایت امیدوارند که به موفقیتی که برایش زحمت کشیده اند برسند.

اما ما که بسیاری از این کارها را نکردیم، چاره ای نداریم جز اینکه بنشینیم و خیال پردازی کنیم. آرزو کنیم که زحمات و برنامه ریزی های رقیبان ما بر باد برود و ما هم شانس بیاوریم و با تکیه بر توانایی هایی که هیچگاه نداشته ایم به مرحله دوم راه یابیم.

یوزپلنگ، حیوانی درنده است، اما حالا یوز پلنگ ما، خسته و ملول، ناآماده و ناهماهنگ، در باتلاق شکست دست پا می زند. ما نشسته ایم و برایش آرزو دو بال می کنیم که با آنها از باتلاق جدا شود و به سمت قله های موفقیت اوج گیرد. غافل از اینکه یوزپلنگ ها پرواز نمی کنند.

الف