داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۳۶

قبولی صدرصد، حقیقتی تلخ است

بخش تعاملی الف - محمدصادق احمدوی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

در برنامه نظام تحولی آموزش و پرورش مقرر شده است تحصیل تمام دانش‌آموزان تا پایان سال سوم راهنمایی اجباری باشد و اگر هم خانواده‌ها در این مورد از تحصیل دانش‌آموزان ممانعت کنند، طبق قانون و مقررات با آنها رفتار شود.

با تصویب این قانون، سعی مسئولین آموزش و پرورش بر این شده است تمامی دانش آموزان تا پایه سوم راهنمایی حداقل تحصیل کنند. بسیار عالی! خوب بهتر است کمی واقع بینانه ­تر این قضیه را بررسی کرد. واقعیت امر این است که حداقل تعداد قابل توجهی از دانش آموزان توانایی ادامه تحصیل نظری را ندارند. این امری است که بر کسی پوشیده نیست. از سویی دیگر مسئولین آموزش و پرورش برای اینکه به این هدف برسند به آرامی و در مدت چندین سال به دبیران فشار آورده که باید صدرصد قبولی بدهند و همه ی دانش آموزانان باید قبول شوند.

در صورتی که دبیر مخالفت کند و چند نفر در درسی مردود شوند با فشار مدیر مدرسه و اداره مواجه می شوند و با این عبارت روبرو می­ شوند که شما توانایی تدریس را ندارید و با تهدید به اینکه از اضافه کاری در سال آینده خبری نیست و یا اینکه در ارزشیابی، امتیاز کمتری خواهید گرفت و سال آینده باید به مدرسه ی دیگر بروید. این پایان ماجرا نیست! کار بدان جا رسید که بعد از مدتی به دبیر گفته می شود که میانگین نمرات کم است و باید میانگین بیشتر شود. زمانی که عده­ ای از دبیران به مسئولین اعتراض کردند با این پاسخ مواجه شدند سعی ما براین است که دانش آموزان تا پایه سوم راهنمایی متخلق به اخلاق اسلامی شوند و مهارت های دیگر را باید در دبیرستان فرا بگیرند.

حال چه رخ داده است. دبیر با تهدید مدیر روبرو است. مدیر با تهدید اداره منطقه و ادراه منطقه با ادراه کل. ظاهراً همه چیز درست است. اولیاء خوشحال از اینکه دانش آموزان با نمرات عالی قبول می­ شوند. دبیر به اضافه کار خود رسیده است و از سویی دیگر سر مسئولین ادراه در مقابل روساء بالاست.

اما این واقعیت با حقیقت بسیار تفاوت دارد. بی­سوادی بی حد و حصری در میان دانش آموزان به وجود آمده است. چرا که دانش آموز می­ داند که حتی اگر برگه ­ی خالی امتحان را هم تحویل دهد، دبیر باید او را قبول کند. با نمره­ ی مستمر و یا هر شیوه ی دیگر. دبیران انگیزه­ ی خود را از دست داده ­اند چرا که نتیجه ­ی تلاش آنها از قبل مشخص شده است. کار بدانجا رسیده است که حتی برخی از دانش آموزان در اواخر مقطع راهنمایی یا اول دبریستان توانایی خواندن و نوشتن در حد کلاس اول یا دوم ابتدایی را هم ندارند. این اغراق نیست! بلکه حقیقتی تلخ است.

قبل از شروع سال تحصیلی مدیر مدرسه برگه­ ای جلوی دبیر قرار داده و از او تعهد می­ گیرد که غیر از اینکه باید صدرصد قبولی بدهد باید بگوید که میانگین نمرات امسال او چند خواهد. نمرات دانش آموزانی که حتی یکبار هم آنها را ندیده است.

خوشبختانه یا بدبختانه این دایره بی­ تدبیری به دبیرستان به صورت کامل کشیده نشده است. اول دبیرستان بسیاری از دانش آموزانان که با فشار درسی و نمره­ ی واقعی روبرو می­ شوند کم کم شروع به ترک تحصیل می­ کنند. کمتر کلاس درسی است که با ترک تحصیل چهار یا پنچ دانش آموز روبرو نشود.

در پایان باید خاطر نشان شوم که بسیاری از دبیران و مدیران با این روش مخالف هستند اما گویا این مسئولین آموزش و پرورش هستند که می­ خواهند از واقعیت فرار کنند و با ظاهر سازی صحنه­ ای بی­ عیب از سازمان خود نشان دهند.

البته این پایان ماجرا نیست. دوباره به موضوعات دیگری در این زمینه خواهیم پرداخت.