کد مطلب: 206781
غرور ملی در سایه ی دیپلماسی فعال
بخش تعاملی الف - محسن ممقانی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : شنبه ۹ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۲:۳۹
یکی از شعارهای سه گانه ی دکتر روحانی در زمان کارزار انتخابات، یعنی شعار "تعامل سازنده با جهان " که همراه با دو شعار "نجات اقتصاد" و "احیای اخلاق" ، گفتمان اصلی "تدبیر و امید" را تشکیل می دادند، به وقوع پیوست و نتایج و ثمراتی برای کشورمان به همراه داشت.
نخستین گامی که رئیس جمهور منتخب ملت برای تحقق این شعار برداشت، انتخاب دکتر محمدجواد ظریف، دیپلمات برجسته ی کشورمان، برای ریاست دستگاه دیپلماسی بود. ظریف از همان جلسه ی رأی اعتماد در مجلس شورای اسلامی، نشان داد که ظرفیت بالایی برای تصاحب سکان دیپلماسی کشور دارد. حالا که نخستین صدروز از فعالیت دولت گذشته است، تحرکات دیپلماتیک ظریف و همکارانش، بیش از دیگر فعالیت های دولت برجسته شده اند. گام دوم دکتر روحانی در مسیر اعتلای دیپلماسی فعال، انتقال پیگیری پرونده ی هسته ای ایران، از شواری عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه و بالا بردن سطح مذاکرات و خارج کردن آن از حالت امنیتی بود. دیدیم که این انتقال سودمند، چگونه جایگاه ایران را در اذهان عمومی اعتلا بخشید و دیدیم که دیپلماسی فعال و ظریف دکتر ظریف، چگونه کشور و دولت ما را به عنوان منادیان صلح در جهان نشان داد.
بله، آنچه که می خواهم بگویم، بیشتر بیان یک تجربه ی شخصی است و این تجربه ی شخصی، اتفاقی است که در چند روز اخیر رخ داده و شاید بیش از سه یا چهار سال بود که سرکوب شده بود: غرور ملی.
تجربه ی غرور ملِی، تجربه ای ست که در صد روز گذشته در من تقویت شده است. حالا بیش از هر زمان دیگری، به خصوص بیش از چند سال گذشته، احساس افتخار به ایرانی بودن می کنم. وقتی درهای کشور ما به روی اغلب کشورهای دنیا بسته بود و فقط معدودی سیاستمداران کشورهای آمریکای لاتین و از جمله، مرحوم چاوز، از این درها عبور می کردند، آن غرور و افتخار ملی در من بسیار سرکوب شده بود. به ویژه در سال های گذشته، از این که در گوشه ای از دنیا بگویم که ایرانی هستم، چندان هیجان زده و مشعوف نمی شدم. اما امروز زمانی ست که می توانم بروم در هر نقطه ای از دنیا و با کمال افتخار ، "ایرانی بودن" م را فریاد بزنم. اکنون زمانی ست که می توانم بروم و در هر گوشه ی دنیا با افتخار بگویم که از کشوری می آیم که دیپلمات های برجسته و پرکارش، توانستند عده ای سیاستمدار از بزرگترین قدرت های جهانی را در مدتی کوتاه به زانو درآورند و آنان را متقاعد کنند که حقوق ایران و ایرانی را به رسمیت بشناسند.
بله ، امروز زمانی ست که می شود به ایرانی بودن افتخار کرد. امروز اگر بگوییم ایرانی هستیم، انگار است که گفته ایم اهل کشوری هستیم که نام رئیس جمهورش در مدت کوتاهی پس از انتخابات، در فهرست نهایی نامزدهای جایزه ی نوبل "صلح" قرار گرفت، انگار است که گفته ایم از کشوری آمده ایم که رهبر عزیز و بزرگوارش (مد ظله العالی) به "فرزندان انقلابی" ش اعتماد کامل دارد و اجازه نمی دهد کسی آن ها را "سازش کار" بنامد، انگار است که گفته ایم اهل کشوری هستیم که فرزندان انقلابی اش، بزرگترین چالش سیاسی ده سال اخیر را در صد روز حل و فصل کردند و در مذاکراتی فشرده و طولانی و طاقت فرسا، همواره بر حقوق هسته ای ملت عزیز پافشاری کردند و تا آن اندازه دقیق و "ظریف" جلو رفتند که گام هایی به سمت فروپاشی نظام تحریم های ناعادلانه برداشتند.
آری، امروز زمانی ست که باید غرور ملی در ما بیدار شود و به "ایرانی بودن" مان افتخار کنیم ...
نخستین گامی که رئیس جمهور منتخب ملت برای تحقق این شعار برداشت، انتخاب دکتر محمدجواد ظریف، دیپلمات برجسته ی کشورمان، برای ریاست دستگاه دیپلماسی بود. ظریف از همان جلسه ی رأی اعتماد در مجلس شورای اسلامی، نشان داد که ظرفیت بالایی برای تصاحب سکان دیپلماسی کشور دارد. حالا که نخستین صدروز از فعالیت دولت گذشته است، تحرکات دیپلماتیک ظریف و همکارانش، بیش از دیگر فعالیت های دولت برجسته شده اند. گام دوم دکتر روحانی در مسیر اعتلای دیپلماسی فعال، انتقال پیگیری پرونده ی هسته ای ایران، از شواری عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه و بالا بردن سطح مذاکرات و خارج کردن آن از حالت امنیتی بود. دیدیم که این انتقال سودمند، چگونه جایگاه ایران را در اذهان عمومی اعتلا بخشید و دیدیم که دیپلماسی فعال و ظریف دکتر ظریف، چگونه کشور و دولت ما را به عنوان منادیان صلح در جهان نشان داد.
بله، آنچه که می خواهم بگویم، بیشتر بیان یک تجربه ی شخصی است و این تجربه ی شخصی، اتفاقی است که در چند روز اخیر رخ داده و شاید بیش از سه یا چهار سال بود که سرکوب شده بود: غرور ملی.
تجربه ی غرور ملِی، تجربه ای ست که در صد روز گذشته در من تقویت شده است. حالا بیش از هر زمان دیگری، به خصوص بیش از چند سال گذشته، احساس افتخار به ایرانی بودن می کنم. وقتی درهای کشور ما به روی اغلب کشورهای دنیا بسته بود و فقط معدودی سیاستمداران کشورهای آمریکای لاتین و از جمله، مرحوم چاوز، از این درها عبور می کردند، آن غرور و افتخار ملی در من بسیار سرکوب شده بود. به ویژه در سال های گذشته، از این که در گوشه ای از دنیا بگویم که ایرانی هستم، چندان هیجان زده و مشعوف نمی شدم. اما امروز زمانی ست که می توانم بروم در هر نقطه ای از دنیا و با کمال افتخار ، "ایرانی بودن" م را فریاد بزنم. اکنون زمانی ست که می توانم بروم و در هر گوشه ی دنیا با افتخار بگویم که از کشوری می آیم که دیپلمات های برجسته و پرکارش، توانستند عده ای سیاستمدار از بزرگترین قدرت های جهانی را در مدتی کوتاه به زانو درآورند و آنان را متقاعد کنند که حقوق ایران و ایرانی را به رسمیت بشناسند.
بله ، امروز زمانی ست که می شود به ایرانی بودن افتخار کرد. امروز اگر بگوییم ایرانی هستیم، انگار است که گفته ایم اهل کشوری هستیم که نام رئیس جمهورش در مدت کوتاهی پس از انتخابات، در فهرست نهایی نامزدهای جایزه ی نوبل "صلح" قرار گرفت، انگار است که گفته ایم از کشوری آمده ایم که رهبر عزیز و بزرگوارش (مد ظله العالی) به "فرزندان انقلابی" ش اعتماد کامل دارد و اجازه نمی دهد کسی آن ها را "سازش کار" بنامد، انگار است که گفته ایم اهل کشوری هستیم که فرزندان انقلابی اش، بزرگترین چالش سیاسی ده سال اخیر را در صد روز حل و فصل کردند و در مذاکراتی فشرده و طولانی و طاقت فرسا، همواره بر حقوق هسته ای ملت عزیز پافشاری کردند و تا آن اندازه دقیق و "ظریف" جلو رفتند که گام هایی به سمت فروپاشی نظام تحریم های ناعادلانه برداشتند.
آری، امروز زمانی ست که باید غرور ملی در ما بیدار شود و به "ایرانی بودن" مان افتخار کنیم ...
کلمات کلیدی : محسن ممقانی
۱۳۹۲-۰۹-۰۹ ۱۳:۰۹:۱۶
یک سوت و کف بلند. انشاالله جایزه صلح نوبل نصیب اقای روحانی و یا ظریف گردد.اقای احمدی نژاد و جلیلی که قدر دان این فرصت و ملت نبودند.خدا به زمین گرم بزند کسانیکه به ما خیانت کرده و میکنند. (1809812) (alef-13)
۱۳۹۲-۰۹-۱۰ ۱۷:۱۵:۴۴
ما هم به گونه ای دیگر و برهان و دلیل دیگر با شما موافق هستیم ولی نسبت به رابطه با عرب ها شک و تردید هایی داریم، این که چرا امارات که مدعی جزیره های ما است و نام خلیج پارس،نخستین نفری است که شادباش می گوید و به ایران می اید. ما حق داریم بدانیگ که ایا خدای نا کرده با دل عرب ها داریم بر سر منافع مان کنار می اییم یا این که موضوع تنها بهبود دو سو یه به دلیل مرز ابی و خاکی است. ایا کسی هست په در سایت الف ویا خواننده های شما،پاسخی بدهد? (1812205) (alef-13)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
