جنگل های استان کرمانشاه در زمانی نه چندان دور ، حدود یک میلیون هکتار وسعت داشتند. این درختان ِ مقدس که بیشترشان بلوط بودند، اکسیژن تولید می کردند و ضمن جلوگیری از بروز سیل های ویرانگر، باعث پر شدن سفره های آب زیرزمینی و زایندگی سراب ها و چشمه سارها می شدند.

در چند دهه ی اخیر، بلایای طبیعی و نیمه طبیعی مانند کمبود بارندگی و هجوم ریزگردها، و بلاهای انسانی از جمله ریشه کنی درختان برای هیزم و زغال، تبدیل جنگل به جاده، ساختمان، لوله کشی گاز و نفت، ایجاد مزارع و باغ، و چرای بیش از حد دام ها، از آسمان و زمین نازل شدند تا سرانجام، درختان مقاوم بلوط، کم کم، توان ِخود را از دست داده و دسته دسته شروع به خشک شدن کردند.

اگرچه سازمان های عریض و طویلی برای حفاظت از این جنگل ها وجود داشتند ولی آن ها نیز با گم کردن هدف های اصلی خود، سرگرم روزمره گی ها شدند و از طرف دیگر، با اجرای ناقص انواع و اقسام طرح های غیر کارشناسی و واگذاری های بی قاعده و بی منطق ِ زمین های جنگلی، نا خودآگاه، در تخریب جنگل ها قدم برداشتند.

در حال حاضر، قرار است لاشه ی تعداد زیادی از درختان خشکیده ی بلوط را با صرف هزینه های سنگین، از جنگل خارج کرده و بسوزانند. کاری که در عمل مقدور نیست و اگر هم باشد بدآموزی های زیادی دارد و باعث سوء استفاده شده و بهانه ای به دست سودجویان خواهد داد تا در این هرج و مرج، به جنگل تراشی رو بیاورند. من به دوستان مسئول توصیه می کنم که هزینه و توان خود را برای این کار بی فایده مصرف نکنند و به کارهای اساسی تری بپردازند و در پایان، خطاب به مسئولین محترم می گویم:

حالا که دانسته و ندانسته، خیلی از جنگل ها را نابود کرده اید، لا اقل بگذارید بلوط های کرمانشاه ایستاده بمیرند!

الف