الف - از ليونل مسی تا هانيه توسلی

مهم ترين وجه مشترك دو چهره نسبتا معروف تيتر اين است كه توسط گروهي خودجوش، انواع ناسزاها و توهين ها نصيبشان شده است. يكي به دليل اين كه مهم ترين بازيكن تيم حريف ايران در جام جهاني بوده و ديگري صرفا به خاطر اين كه اطلاعيه رسمي تسليت براي پاشايي صادر نكرده.!

تنها باري كه در ورزشگاه آزادي بودم جماعتي(تماشاگر نماهاي! چند هزار نفري يكي از تيم هاي معروف پايتخت) باز هم به صورت خودجوش! ابتدا به تيم حريف فحاشي مي كردند، آخرين وقت هاي نيمه دوم به دليل دريافت گل به تيم خودشان فحاشي كردند و وقتي بازي تمام شد به خودشان ناسزا گفتند.
آن ها البته جماعتي هستند كه نزديك به سه دهه به هر كس كه مطابق ميل و خواسته آن ها رفتار نكرده باشد، فحاشي مي كنند و البته بخش قابل توجهي از آن ها اكنون در حوزه تفريحات و سرگمي ها متمركز اند. به عبارتي بخش عمده آنها يا تماشاگر نماهاي ورزشگاههاي فوتبال هستند يا كاربرنماهاي! فيس بوك و شبكه هاي ارتباطي چون وايبر و لاين و...

و به دليل همين حضور در چنين فضاهايي صداي ناسزاگويي و توهين آن ها هميشه شنيده مي شود تا جايي كه برخي آن را لطمه به فرهنگ غني ايراني دانسته و درصدد كم كردن از لطمات آن به حيثيت ملي و بين المللي ايرانيان برآمده اند.( ماجراي سفر مشايخي و دل جويي از مسي در جريان فحاشي و توهين به او قبل از جام جهاني فوتبال).

واقعيت آن است كه آن ها جماعت اندكي هستند كه اولا هميشه در حال فحش دادن هستند روزي به چهره هاي سياسي، زماني به چهرهاي ورزشي و مدتي نيز به ستاره ها و گاهي نيز به خودشان و در ثاني به دليل حضور در موقعيت هاي رسانه اي صدايشان نسبت به ديگران هميشه بلند است و البته گه گداري هوس جريان هاي سياسي(عموما خارج نشين و بعضا داخلي) براي بهره گيري از فحاشي هاي آن ها نيز مشوقي براي تكرار و تقويت حركت آن هاست.

از ۷۸ ميليون ايراني كه در اين مرزها زندگي مي كند، تعداد بسيار بسيار كمي مي توانند در محيط هاي عمومي بر خلاف عرف و فرهنگ عمومي ايرانيان زبان به بد دهني باز كنند و البته درمان درد آن ها اگر غير ممكن نباشد بسيار دشوار خواهد بود تنها بايد خاطرمان باشد آنها نه نماينده ايران هستند و نه نشان فرهنگ ايراني آنها البته گروه كمي از ايرانياني هستند كه از نعمت سلامت زبان محروم و دچار بيماري اخلاقي بدگويي هستند.