جناب آقای دونالد ترامپ رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا با سلام 

بیش از هفت دهه است که ایالات متحده آمریکا و متحدان غربی‌اش با استناد به منافع ملی، در نقاط مختلف جهان مداخله‌های نظامی و سیاسی گسترده‌ای انجام داده‌اند که در بسیاری موارد، نتیجه‌ای جز تخریب زیرساخت‌ها، آوارگی ملل و بی‌ثباتی منطقه‌ای نداشته است. یکی از بارزترین نمونه‌های این رویکرد، مسئله‌ی فلسطین است؛ سرزمینی که مردم بومی آن طی دهه‌ها از حق طبیعی خود برای زندگی آزاد، امن و مستقل محروم شده‌اند.

در سال ۱۹۴۸، بخشی از سرزمین فلسطین به رژیم اسرائیل واگذار شد. رژیمی که از همان ابتدا با حمایت سیاسی، نظامی و مالی قدرت‌های غربی، فراتر از مرزهای مصوب پیشروی کرد، صدها هزار فلسطینی را آواره ساخت و عملاً مانع تحقق هرگونه راه‌حل عادلانه برای صلح شد. با گذشت زمان، میزان سرزمینی که برای فلسطینیان باقی ماند به کمتر از ۱۳ درصد کاهش یافت و آن هم تحت محاصره‌های مداوم و حملات مکرر قرار گرفت.

رخدادهای ۷ اکتبر را باید در بستر دهه‌ها ظلم، اشغال، تبعیض و بی‌عدالتی تحلیل کرد. اقداماتی که از سوی گروه‌های فلسطینی صورت گرفت، پاسخی ناامیدانه به فشارهای طاقت‌فرسا و از بین رفتن امید به صلحی عادلانه بود. اکنون، پس از نزدیک به دو سال، منطقه‌ی غزه عملاً نابود شده و میلیون‌ها انسان بی‌گناه در شرایط غیرانسانی زندگی می‌کنند. با این حال، دولت‌های غربی همچنان به حمایت یکجانبه از اسرائیل ادامه می‌دهند و حتی کشورهایی را که تنها از مردم فلسطین حمایت سیاسی و حقوقی می‌کنند، مورد تهدید و تحریم قرار می‌دهند.

جناب آقای ترامپ، تا زمانی که مفهوم صلح در چهارچوب منافع سیاسی و اقتصادی یک‌سویه تعریف شود، امکان تحقق صلح پایدار وجود نخواهد داشت. صلح واقعی زمانی میسر می‌شود که بر پایه‌ی عدالت، کرامت انسانی، حقوق بشر و ارزش‌های جهانی بنا شود؛ صلحی که هم برای فلسطینیان معنا داشته باشد و هم برای دیگر ملت‌ها.

اکنون این پرسش بنیادین مطرح است: آیا شما و دیگر رهبران غربی حاضرید سیاست‌های تحمیلی و یک‌جانبه‌گرایانه را کنار بگذارید و در مسیری گام بردارید که به صلحی جامع، عادلانه و انسانی منتهی شود؟ صلحی که نه برای حفظ منافع قدرت‌ها، بلکه برای پاسداشت انسانیت و ارزش‌های الهی باشد؟