ظاهرا چندسالی در تهران هدف آن بود که ۲۲ بهمن صرفاً یک مناسبت ملی قلمداد شود و دائم از آن با عنوان «جشن ملی» یاد می‌شد؛ اما اطلاق لفظ جشن برای چنین مناسبتی صحیح نیست؛ چرا که ۲۲ بهمن قرار است یک اندیشه و روحیه‌ای را حفظ و آن را یادآوری کند.
در ۲۲ بهمن، مردم به عنوان رکن رکین جامعه و تحکیم پایه‌های انقلاب شناخته می شوند. دولتمردان در جمهوری اسلامی تلقی‌شان از مردم را نباید ابزاری بدانند، این رکن، غیرقابل دور زدن است و حضور مردم در کف میدان، در جهت مطالبه همان اهداف اساسی انقلاب است.
امروزه نوع ارتباط با مردم در کشورهای اسلامی برخلاف الگو و روشی که در تاریخ این کشورها وجود داشته است دچار خدشه و اضطراب شده است. به طور مثال در گذشته حضور در مراسم‌هایی چون نماز جمعه یا تجمع در مساجد به شکل گسترده دارای صبغه و رنگ سیاسی بود. اما امروزه این ارتباط مردم و سیاست بیشتر در حضور پای صندوق‌های رأی خلاصه می‌شود. در چنین فضا و جو پیچیده‌ای که حاکم است، به شکل دیگری ارتباط با مردم و حضور آنان باید ترسیم شود تا نقش جامعه به عنوان تعیین کننده شکل سیاسی عملی و محقق شود.
در ایران، این سبک حضور در قالب راه‌پیمایی‌هایی صورت گرفته است که به مناسبت‌های سیاسی و انقلابی برپا شده‌اند. نظیر راه‌پیمایی 22 بهمن، 13 آبان، 9 دی و... که خود این سبک حضور هم بنا به اجتماعات مذهبی ایرانی الهام گرفته شده از دسته‌های عزاداری حضرت امام حسین است.
ترتیب چنین راه‌پیمایی‌هایی لازم ماست تا با ارتباط با خود مردم و با حضور آنان در میدان بتوانیم حرکت انقلاب را پیگیر شویم. گرچه این حضور نه تمام کار، بلکه تمهید و مقدمه به حساب می‌آید. راه‌پیمایی ۲۲بهمن به شکل نمادین بازتولید انرژی و نیرویی است که در سال‌های منتهی به انقلاب خلق شد. مردم با راه‌پیمایی‌های گسترده خود در سال های انقلاب ، نیروی عظیمی را خلق کردند که به سایر بخش های جامعه سرایت کرد.
۲۲ بهمن ماه امروزه دقیقاً در راستای تولید همان روحیه انقلاب و زنده نگه داشتن تنور انقلاب در جهت محقق شدن آرمان های آن است.