گروه تعاملی الف - مجید مزجی*:
درخصوص بازنشستگی افراد دارای معلولیت دو قانون وجود دارد:
نهم آذرماه سال ۶۷ قانونی تحت عنوان قانون «نحوه بازنشستگی جانبازان انقلاب اسلامی ایران و جنگ تحمیلی و معلولان عادی و شاغلین مشاغل سخت و زیان‌آور» تصویب و پس از آن در سال ۸۳ این قانون اصلاح شد. در این قانون آمده است که «کلیه وزارتخانه‌ها، شرکت‌ها، مؤسسات دولتی، شهرداری‌ها، بانک‌ها، مؤسسات و شرکت‌ها و سازمان‌هایی که شمول قانون بر آنها مستلزم ذکر نام است می‌توانند مستخدمین معلول (اعم از جانبازان انقلاب اسلامی ایران و معلولین عادی(معلولینی که از ابتدا بر اثر معلویت استخدام شده‌اند و علت معلولیت آنها ناشی از کار نبوده است) رسمی یا ثابت یا دارای عناوین مشابه خود را (بجز کارگران مشمول قانون کار) به شرط داشتن حداقل بیست سال تمام‌سابقه خدمت بر اساس درخواست کتبی آنان و تصویب شورای امور اداری و استخدامی کشور با افزودن سنوات خدمت ارفاقی که مدت آن ذیلاً برحسب نوع و درجه معلولیت و یا بیماری مشخص شده است، به مدت خدمات آنان بدون پرداخت کسور فقط از لحاظ احتساب حقوق بازنشستگی‌بازنشسته کنند.»، افراد دارای معلولیت براساس درجه معلولیت می‌توانند از ۲ تا ۶ سال سنوات ارفاقی دریافت کنند.
افراد دارای معلولیتی که درجه معلولیت آنها خفیف و متوسط باشد حداقل ۲ و حداکثر ۳ سال سنوات ارفاقی و معلولین شدید و خیلی شدید تا آستانه از کارافتادگی حداقل سه سال و حداکثر ۶ سال سنوات ارفاقی به آنها تعلق می‌گیرد. حداقل سابقه کار ۲۰ سال است و شرط سنی نیز برداشته شده است، معلولان با داشتن ۲۰ سال سابقه کار، با هر سنی که داشته باشند می‌توانند درخواست بازنشستگی دهند اما حداکثر سنوات ارفاقی که به آنها تعلق می‌گیرد ۶ سال است.
طبق قوانین فوق، یک معلول درجه شدید یا خیلی شدید می‌تواند با بیست سال کار و 26 روز حقوق و یا با 24 سال کار و 30 سال حقوق بازنشسته شود. موارد فوق قوانین بازنشستگی مربوط به معلولین است اما اتفاقی که اخیرا روی داده است: نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی در قانون برنامه هفتم توسعه به منظور کاهش ناترازی صندوق‌های بازنشستگی و تقویت توان صندوق‌ها در انجام تکالیف محوله، سن بازنشستگی را افزایش دادند. فارغ از درستی یا نادرستی این مصوبه چیزی که برای جامعه معلولین تعجب برانگیز است عدم توجه نمایندگان به وضعیت خاص افراد دارای معلولیت در این قانون است.
نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی در تبصره۳ قانون مذکور ایثارگران و مشمولان قوانین سخت و زیان آور را مشمول قوانین خاص خود کرده‌اند ولی هیچ توجهی به افراد دارای معلولیت و قوانینی که در فوق آمده است نکرده‌اند. واقعیت این است که افراد دارای معلولیت مانند بقیه مردم نیستند و گواه آن داشتن قانون حمایت از حقوق معلولان است. بنابراین باید برای آنها استثنا قائل شد تا حمایت حداکثری از این قشر صورت گیرد. این نوع حمایت به عنوان یک حق و تبعیض مثبت برای افراد دارای معلولیت باید مورد توجه قرار گیرد. انتظار جامعه معلولان از مجلس محترم و شورای محترم نگهبان توجه به افراد دارای معلولیت و احقاق حقوق آنها در قانون افزایش سن بازنشستگی است.
*معلول جسمی حرکتی درجه شدید