در هر شرایطی ظاهر قانون باید حفظ بشه به خصوص وقتی که داره نقض می شه ! فیلم دارو دسته نیویورکی ها | مارتین اسکورسیسی
آقای احمد زیدآبادی که معمولا سنجیده و مستدل سخن می گوید در پاسخ به مطلبی در سایت الف با عنوان مار خوش خط و خالی به نام صلح ! این بار با بیانی مطایبه آلود در صفحه شخصی خود در توییتر نوشته است :
سایت اصولگرای الف مطلبی تحت عنوان "مار خوش خط و خالی به نام صلح!" منتشر کرده است. اگر "صلح" مار خوش و خط خال باشد، پس لابد "جنگ" بلبل خوش الحان است! جنگ همان چیزی است که در نوارغزه جریان دارد! اگر موجود ناز و مطبوعی است؛ این همه اصرار بر آتش بس و توقف آن چرا؟
واقعیت آن است که این قبیل توسلات انتزاعی به واژه صلح و ارزش بی قید و شرط دادن به آن معمولا از سوی زورمداران و برای به اصطلاح پیچاندن حقیقت صورت می‌گیرد نه ارزشی که اینان برای صلح قائلند که اگر چنین بود ابتدا مسئولیت خود را در این نزاع ۷۰ ساله مشخص می کردند و با جبران آن قدمی برای صلح بر می داشتند. صلح را کسی می آغازد که جنگ را شروع کرده نه آنکه برای دفاع می جنگد! متاسفانه آقای زیدآبادی بر خلاف نوشته های مستدل دیگر خود اینجا به صرف طرح یک مطایبه بسنده کرده و از هسته عقلانی و قابل دفاع مساله «جنگ با اشغالگر» و روشنگری در زمینه «دستاویز قراردادن صلح» برای پیشبرد اهداف غیر اخلاقی زورمندان، یعنی چیزی که دقیقا در مساله فلسطین از سوی رژیم اشغالگر و کشورهای غربی حامی آن دیده می شود طفره رفته است.
نکته ای که آقای زیدآبادی در صورت تامل عقلانی حتما به آن اذعان خواهد کرد همان است که بسیاری از فیلسوفان اخلاق و جامعه شناسان بارها و بارها به آن اشاره کرده اند: «خشونت روا». هیچ فیلسوف اخلاقی را پیدا نمی کنید که در هر شرایطی و بی هیچ قید و شرطی و به صورت مطلق از صلح دفاع کند. به خصوص زمانی که با حمله و هجوم کشوری دیگر مواجه شده باشد. اگر چنین بود چرا انگلستان به عنوان کشور صلح دوست امروز با همه خرابی‌ها و تلفاتی که در لندن بر اثر بمباران های آلمان نازی پیش آمد و منجر به کشته شدن غیرنظامیان بی گناه پر شماری می شد با آلمان نازی از در صلح در نیامد؟! چه چیزی گران بهاتر از حفظ جان شهروندان بی گناه؟!
تری ایگلتون جامعه شناس و منتقد ادبی مشهور انگلیسی معاصر مساله «صلح جویی انتزاعی» را به خوبی تقریر کرده است :
«...صلح طلب کسی نیست که از خشونت بیزار است. همه کس از خشونت بیزارند. صلح طلبی به شرطی ارزش بحث دارد که از حد اظهار نظرهای پارسامنشانه ای چون "جنگ چیز بد و نفرت انگیزی است!" فراتر رود، حرف هایی که همه با آن موافقند و هر قدر هم منطقی به نظر برسد ملال انگیزند.... صلح طلبی انتزاعی اگر مانع "خشونت روا" باشد .. به شدت غیر اخلاقی است... .»
آقای زیدآبادی بعد از این طنز و مطایبه باید بگویند که رژيم اشغالگر صهیونیستی کدام گام عملی را برای صلح برداشته تا ملت به ستوه آمده از ۷۰ سال اشغال به امید آن اسلحه خود را زمین بگذارد؟! حتی پیمان های اسلو هم با آن همه سر و صدا و تبلیغات و جایزه نوبل صلح به طرفین چیزی جز یک توافق موقت و بسیار محدود نبود و در ازای به رسمیت شناختن اسراییل از سوی «ساف» چیز زیادی دستگیر فلسطینی ها نشد و بهای خیلی سنگینی بود در ازای متاعی کم ارزش. در این پیمان عرفات در برابر به رسمیت شناخته شدن اسراییل، حق حاکمیت بسیار محدودی را به دست می آورد بدون اینکه مساله آوارگان ، وضعیت بیت المقدس و شهرک های اسراییلی ، یعنی تقریبا عمده مسائل اصلی، حل شود.
البته با این وضعیتی که بر نظام زورمدارانه جهانی حاکم است که برخی تصمیمات آن هیچ پشتوانه حمایتی ندارد و بلکه کاملا به نفع اسراییل عمل می کند (نمونه اش را این روزها آشکارا شاهدیم) سرزنش کردن عرفات شاید چندان هم اخلاقی نباشد. مبارزی خسته و ناامید حتی از حمایت موثر همکیشان و هم نژادان( جامعه جهانی پیشکش)، از اندک احقاق حق حتی موقت و بی آینده هم نمی تواند بگذرد! اما همین تجربه بی سابقه نشان داد که طرف اسراییلی اساسا حاضر به هیچ مصالحه ای که حق طبیعی فلسطین در آن به رسمیت شناخته شده باشد نیست و مرحوم عرفات خواسته یا ناخواسته باعث شد عمق این سلطه طلبی و اشغالگری حتی برای کسانی که اندک تردیدی در این زمینه دارند آشکار شود.