به گزارش الف آقای ظریف در نشستی رسانه ای در پاسخ به پرسشی درباره ضمانت اجرایی برجام با اشاره به تهدیدهای همین سناتور یعنی «تام کاتن» مدعی بود که دولت بعدی آمریکا نمی تواند از زیر بار اجرای برجام شانه خالی کند و حتی اگر چنین کند کسی در دنیا به حرف او گوش نخواهد داد.
آقای ظریف در همین جلسه به کامنت هایی هم اشاره کرد که به گفته او زیر توییت های این سناتور جمهوری خواه نوشته اند و به طعنه به او گفته اند برود پولش را از هاروارد پس بگیرد چون به او خوب حقوق یاد نداده اند.
آقای ظریف راست می گفت. اصول حقوقی و اخلاق سیاسی و... همه بر لزوم عمل به قراردادها تاکید دارند. به یک معنا کل تمدن مدرن غربی بر همین واژه «قرارداد» بنا شده. قرارداد میان حاکمان و مردم و قرارداد میان دولت ها. اما آنچه که در دستگاه فکری آقای ظریف اصلا جایی نداشت «قدرت» و یکه تازی آن در نظام بین اللمل بود. دعوای تئوریک میان واقع گرایان و آرمان گرایان در عرصه روابط بین الملل می تواند تا ابد در محیط های دانشگاهی و فکری ادامه داشته باشد اما در عرصه عمل (دستکم تا کنون) حتی همان نظام های مدعی خوشبینی که دیدگاهشان منجر به شکل گیری سازمانی متشکل از ملل مختلف یا همان سازمان ملل متحد شد در اغلب مواقع بر اساس اصل «قدرت» رفتار کرده اند نه « توافق» و «قرارداد». بگذریم که در شورای امنیت این سازمان هم از همان ابتدا چند کشور از میان همه کشورهای دیگر به صورتی تبعیض آمیز دارای حقی ( وتو) هستند که دیگران از آن محرومند.
غرب شاید اصل قرارداد و عمل به آن را در جامعه محدود داخلی خود نهادینه کرده باشد اما یقینا در نظام بین الملل چیزی جز «قدرت» را سر لوحه اقدامات خود قرار نداده است.
اشاره به این واقعیت به معنای نادیده گرفتن همین نظام نصف و نیمه از قراردادها و مدعی برابری کشورها نیست اما آنچه اهمیت حیاتی دارد رفتن به عمق واقعیات و مشاهده سطوحی کمتر محسوس است که فارغ از ظواهر و عبارات و بیانیه ها مبنای عمل کشورهای قدرتمندتر است. هر چند درباره پرونده هسته ای ایران باید گفت واقعیاتی که پیشتر در سطح ظاهری کمتر قابل مشاهده بود به طرز شگفت آوری آشکار شده اند و با صراحت و گستاخی نظیر آنچه در بیانات رئیس جمهور پیشین آمریکا و کسانی چون تام کاتن شنیده می شود ابراز می شوند. اظهارات اخیر تام کاتن را اینجا بخوانید