سعیده مهین پرور در گفت و گو با ایسنا به مناسبت ۳۰ مهرماه، روز جهانی توجه به لکنت زبان، اظهار کرد: لکنت زبان اختلالی است که بر روی صحبت کردن یا روانی کلام تاثیر می گذارد و عبارت است از وقفه یا گیر، تکرار کلمه یا بخشی از کلام، کشیده شدن بیش از اندازه برخی اصوات، انقباض در عضلات لب، زبان یا تارهای صوتی و ترس از بیان برخی کلمات که فرد در بیان آن مشکل دارد، در این صورت با روان بودن گفتار مواجه نیستیم.
وی با بیان اینکه لکنت زبان معمولا در هر سنی ایجاد می شود، اما به طور معمول در سنین ۲ تا ۵ سالگی بروز می کند، گفت: در کودکان ۶ تا ۷ ساله با شروع مدرسه به دلیل شرایط هیجانی و اضطرابی لکنت زبان بیشتر هم می شود.
این پزشک متخصص افزود: برخی از انواع لکنت که در کودکان زیر ۵ سال و به ویژه پسران دیده می شود معمولا با گسترش مهارت های کلامی خود به خود برطرف می شود.
وی با اشاره به نوعی از لکنت که در اثر ناهنجاری های سیگنالی بین مغز و اعصاب و عضلات اتفاق می افتد، گفت: نوع دیگری از لکنت هست که بیماری بر بخشی از مغز که تفکر و استدلال حاکم است تاثیر دارد، مثلا کودکی دچار ترس می شود و بعد از آن لکنت پیدا می کند.
مهین پرور نوع سوم لکنت را در کودکانی عنوان کرد که در محیط های استرس زا و تنش زا هستند و گفت: مصرف قرص های ضد افسردگی و ضد اضطراب می تواند در درمان لکنت این کودکان موثر باشد.
وی سابقه خانوادگی لکنت، سکته و تشنج که باعث آسیب مغزی می شود و ضربه های عاطفی را از دلایل اصلی ایجاد لکنت زبان برشمرد و افزود: یکی از درمان های مهم لکنت زبان گفتار درمانی است که باتوجه به متدهای تشویقی برای تحریک کودک به صحبت کردن، افزایش اعتماد به نفس کودک و کم کردن وقفه های گفتاری کودک انجام می شود.
این پزشک متخصص کودکان در مورد نکاتی که والدین باید در برخورد با کودک دارای لکنت زبان رعایت کنند، توضیح داد: والدین باید از تحقیر و سرزنش کودک خودداری کنند، سعی نکنند وسط حرف کودک بپرند و یا حرف کودک را تمام کنند، وقتی کودک صحبت می کند با او ارتباط چشمی برقرار کنند و حتی به او آموزش دهند وقتی با دیگران صحبت می کند هم ارتباط چشمی برقرار کند، از اینکه بخواهند کودک سریع صحبت کند خودداری کنند و کودک را تشویق کنند به آرامی صحبت کند.
وی با اشاره به اینکه سن شایع لکنت زبان ۲ تا ۵ سالگی است و با رشد فرد گفتار او بهبود پیدا می کند، افزود: اگر گفتار فرد بهبود نیافت نیاز به مداخله دارد، چراکه درصورت عدم درمان، لکنت تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند و می تواند بر روی اعتماد به نفس فرد در بزرگسالی و عملکرد اجتماعی شخص تاثیر داشته باشد.
وی تأکید کرد: لکنت زبانی که بیش از ۶ ماه طول بکشد، لکنتی که در بزرگسالی به وجود بیاید و لکنتی که عملکرد تحصیلی، شغلی و اجتماعی فرد را مختل کرده باشد نیاز به مراجعه به پزشک و بررسی بیشتر دارد.
مهین پرور بهترین درمان لکنت زبان را گفتار درمانی دانست، اگرچه درمان های ضد استرس و اضطراب و ضد تشنج نیز می تواند در کنار گفتار درمانی موثر باشد.
وی پیرامون فعالیت هایی که فرد دارای لکنت زبان می تواند جهت بهبود انجام دهد، گفت: هرچه فرد لکنتش را بیشتر تجزبه و تحلیل کند بهتر می تواند هماهنگی دستگاه تکلم را برقرار کند. فردی که دچار لکنت زبان است علاوه بر درمان باید سعی کند آهسته و آزاد صحبت کند و حروف صدادار را بکشد، از جایگزینی کلماتی که در آنها مشکل دارد خودداری کند و مواقعی که بدون لکنت صحبت می کند صدای خودش را ضبط کند.
این پزشک متخصص کودکان خاطرنشان کرد: نکته مهم برای بهبود لکنت زبان این است که هیچ درمان سریع و معجزه آسایی برای لکنت زبان وجود ندارد و نیازمند زمان و تلاش است.