ابراهیم رئیسی به عنوان رییس جمهور منتخب مردم ایران در شرایط ویژه و کاملا حساسی این سمت را عهده دار شده است.
کشورمان چند سال است که درگیر یک جنگ اقتصادی تمام عیار و پرونده هنوز باز هسته ای است. رشد اقتصادی تا همین چندی پیش منفی و در حال حاضر بسیار ناچیز است. نقدینگی بسیار بسیار افزایش یافته و در عین حال شکاف اجتماعی و اقتصادی که محصول سال ها بی اعتنایی به اصلاح ساختارهای اقتصادی است به خوبی هویداست و اثرات اجتماعی و روانی آن کاملا در میان مردم احساس می شود.
سرخوردگی سیاسی از زمامداران اجرایی کشور و ناامیدی از اصلاح امور در میان اقشار مختلف جامعه ریشه دوانیده، امری که اثرش را در مشارکت سیاسی نیز نشان داد.
برخی تصمیمات غلط دولت هنوز مستقر در برخی حوزه ها نیز باعث شده در مجموع میراث پر هزینه و پر زحمتی برای دولت بعدی برجای بماند. اما همه این ها را نگفتیم که در این روزهای آخر دولت مستقر آن را سرزنش کنیم چرا که در این روزهای آخر سرزنش کردن کاری بی فایده است.
آنچه انگیزه این یادآوری است اشاره به دشواری راهی است که تیم اجرایی جدید در ابتدای آن قرار دارد و ضرورت درافکندن طرح ها و ایده هایی بسیار متفاوت و کارآمد در نحوه مدیریت کشور .
نظام مدیریتی کشور طی سه دهه گذشته -در مجموع و جدا از زحمات فردی برخی مدیران کارآمد و پاکدست در برخی سال ها- بسیار پر هزینه و ناکارآمد و در عین حال زیاده خواه و بهره مند از امتیازات گوناگون و ناروا بوده است.
جدا از آن این نظام مدیریتی در طول همه این سال ها بسیار سنگین و کم تحرک ظاهر شده است که تناسبی با مشکلات گوناگون امروز کشور ندارد.
تغییر این وضعیت به توش و توانی فراتر از معمول نیاز دارد و مدیرانی که انگیزه هایی بسیار والا برای خدمتگزاری داشته باشند اما اگر همه این ها باشد و تخصص و تجربه ای که لازمه اصلاح امور در این شرایط پیچیده است نباشد یقینا نه تنها گره ای از مشکلات کشور باز نخواهد شد بلکه گره بر گره بار می شود.
خوشبختانه رییس جمهور منتخب در زمینه تعهد و انگیزه های خدمتگزاری بی شایبه فردی خوشنام و مورد اعتماد مردم است و حتی مخالفان سیاسی او نیز بر این ویژگی صحه می گذارند که این امر یقینا در کنار تجربه طولانی قضایی او و شناخت گلوگاه های مساله برانگیز در نظام مدیریتی بسیار به کار شرایط امروز کشور خواهد آمد. روحیه تعامل و اعتدال وی نیز در این راه کمک زیادی در استفاده از ظرفیت های اجرایی گمنام و کارآمد همه جریان های سیاسی خواهد کرد که لازمه این شرایط دشوار است.
با این حال حتی وجود تعهد و انگیزه خدمتگزاری بالا، تعامل و تعادل در تصمیم گیری و استفاده از همه ظرفیت های مدیریتی فراجناحی نیز نمی تواند همه مشکلات را باهم و به طرفه العینی، معجزه وار برطرف کند. واقع بینی و عقلانیت حکم می کند با اولویت بندی مشکلات و تلاش برای حل آن ها به صورت قدم به قدم از افتادن در ورطه همه کار کردن و هیچ کار نکردن پرهیز شود.
مجموع این ویژگی ها در کنار هم می تواند افقی روشن را پیش روی مردم ترسیم کند که مشاهده حرکت تدریجی و امیدوارانه به سوی آن برای رضایتمندی عمومی کافی است چرا که هیچکس از دولت ها انتظار معجزه کردن ندارد. تمام ماجرای رضایتمندی عمومی به ایجاد امید واقعی و مشاهده تلاش برای رسیدن به مقصود خلاصه می شود چیزی که شوربختانه در بسیاری از سال های گذشته از مردم دریغ شده است.