به گزارش الف، از بیش از 70 سال گذشته تاکنون و تشکیل رژیم جعلی اسرائیل که با غصب سرزمین فلسطین و بیرون راندن مالکان اصلی آن همراه بود، آرمان فلسطین یکی از ریشه‌دارترین مسائل و چالش‌های جهانی به ویژه مسلمانان و اعراب بوده است. پس از آغاز اشغالگری رژیم صهیونیستی در خاک فلسطین مردم این سرزمین از حقوق ابتدایی و اصولی خود به ویژه حق حاکمیتی محروم شدند.
در این بین توافق‌نامه‌هایی همچون «اسلو»، «توافق پاریس»، «توافق غزه-اریحا»، «توافق الخلیل»، «توافق وای ریور 1 و 2» که از دهه 90 میان تشکیلات خودگردان فلسطین و رژیم صهیونیستی به امضا رسید و نیز سایر معهدات بین‌المللی، هیچ یک یا به مرحله اجرا درنیامدند و یا اینکه تحریف شدند. درگیری‌های نظامی میان فلسطینیان و صهیونیست‌ها نیز که با قتل عام شمار زیادی از مردم فلسطین از جمله زنان و کودکان همراه بوده نیز کمکی به استقلال فلسطین نکرد و در سایه این شرایط فلسطینی‌ها با وجود صحت حق خود در سرزمینشان نتوانسته‌اند یک دولت مستقل تشکیل دهند.
در میان کشورهای اسلامی، جمهوری اسلامی ایران از زمان پیروزی انقلاب همواره حامی اصلی فلسطین بوده و امام خمینی (ره) آخرین جمعه ماه مبارک رمضان را به عنوان روز جهانی قدس نامگذاری کردند. حمایت از قدس و آرمان فلسطین بعد از امام راحل نیز همچنان ادامه دارد و در همین راستا حضرت آیت‌الله خامنه‌ای ، رهبر معظم انقلاب انقلاب اسلامی ایران در آگوست 1991 طرحی با عنوان برگزاری همه‌پرسی فلسطین مطرح کردند.
این طرح با هدف تثبیت حق ملت فلسطین در تعیین سرنوشت و آینده نظام سیاسی کشورشان صرفا در حد نظریه نبوده و در مجمع عمومی سازمان ملل به ثبت رسیده و دارای مبنای حقوقی است.
به دنبال اقدامات غیرقانونی انگلیس در دوره قیمومیت بر فلسطین، رژیم اسرائیل در سال 1948 درحالی از سوی آمریکا و شوروی سابق به رسمیت شناخته شد که هرگز کسی نظر ملت فلسطین درباره سرنوشتشان را از آنها نپرسید و به این حق ابتدایی فلسطینیان توجهی نشد. این در شرایطی است که طبق ماده‌ی ۱ مشترک میثاق حقوق مدنی و سیاسی و میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، همه‌ی مردم حق دارند سرنوشت سیاسی خود را تعیین کنند . همچنین براساس مواد ۱ و ۳ اعلامیه‌ی سازمان ملل متحد در مورد حق تعیین سرنوشت مردم بومی، مردم بومی یک سرزمین حق برخورداری کامل از این حق را دارند.
افزون بر آن، حق تعیین سرنوشت از جمله اصول اساسی در حقوق بین‌الملل به شمار می‌رود که در ماده 2 منشور سازمان ملل متحد نیز آمده است. همچنین قطعنامه‌ی ۱۹۴ (۱۹۴۸) مجمع عمومی سازمان ملل صراحتا به مسئله حق بازگشت آوارگان فلسطینی اشاره می‌کند که بیانگر مالکیت آنها بر سرزمینشان است. دیوان بین‌المللی دادگستری نیز در جولای 2004 بر لزوم تعهد به حقوق ملت فلسطین در تعیین سرنوشتشان تاکید کرد.
این نهاد حقوقی با پرداختن به مسئله ساخت دیوار حائل توسط صهیونیست‌ها در اراضی اشغالی و جداسازی فلسطینیان اعلام کرد، کشوری که بر یک منطقه مستقل مسلط می‌شود اجازه ندارد طبق اختیار خود و بدون توجه به حق مردم بومی این منطقه در تعیین سرنوشتشان، اقدام به جداسازی زمین‌های آن کند و اگر این اقدام را انجام دهد باطل و بی‌اثر خواهد بود.
طرح رفراندوم یا همه‌پرسی که رهبر انقلاب برای احقاق حق فلسطینیان مطرح کردند شامل 4 مرحله است:
-اجرای اصل حق بازگشت فلسطینیان.
-برگزاری یک همه‌پرسی ملی میان همه گروه‌های فلسطینی از هر قوم و مذهبی.
-ایجاد نظام سیاسی منتخب در همه‌پرسی.
-تعیین وضعیت ساکنان غیربومی فلسطین اشغالی توسط نظام سیاسی ایجاد شده.
علاوه بر آن در این طرح پیشنهادی روش اجرای همه‌پرسی فلسطین نیز مطرح شده است. به این صورت که نمایندگان فلسطین از گروه مسلمانان، مسیحیان و یهودیان حق شرکت در این انتخابات را دارند و بر نحوه برگزاری آن مدیریت می‌کنند. همچنین یک پروژه جامع برای سرشماری آوارگان فلسطینی در سراسر جهان در نظر گرفته شده که یک موسسه بین‌المللی وظیفه اجرای آن را دارد تا همه مردم فلسطین در این همه‌پرسی حضور داشته باشند.
طبق طرح رهبر بزرگ انقلاب، یک کمیته بین‌المللی نیز از جانب سازمان ملل در کنار نمایندگان فلسطینی برای برگزاری همه پرسی فلسطین مامور خواهد شد.
اما نخستین شرط برای اجرای این طرح وجود نهادهای بین‌المللی بی‌طرف است.
از سوی دیگر همانطور که گفته شد اسرائیل یک رژیم جعلی به شمار می‌رود و شرایط در اراضی اشغالی فلسطین در سایه سیاست‌های افراطی صهیونیست‌ها، برای برگزاری یک همه‌پرسی –دست کم در بازه زمانی کوتاه عادی نیست.
اما در حالی که هیچ‌یک از راهکارهای داخلی و خارجی فلسطین برای پس گرفتن حقوق این ملت کارساز نبود، اجرای همه‌پرسی موثرترین روش در این زمینه محسوب می‌شود که لازمه آن قبل از هرچیزی اتحاد واقعی میان فلسطینیان است.