بخش بزرگی از منافع رژیم صهیونیستی در سطوح مختلف فرهنگی و اقتصادی و سیاسی در آفریقا واقع شده که موجب توجه ویژه سران این رژیم به قاره سیاه می‌شود.

از بدو پیدایش رژیم  جعلی اسرائیل ، قاره آفریقا شاهد صحنه ی رقابت و منازعه میان اسرائیل و کشورهای عربی بوده است ، نزاع و ضعف دولتهای عربی و فقر و عقب ماندگی آفریقا عامل اصلی پاشنه آشیل نفوذ اسرائیل در این قاره بوده است . رژیم اسرائیل برای روابط خود با آفریقا اهمیت ویژه ای قائل بوده به طوری که با کمترین هزینه و با دادن کمکهای فنی ، نظامی ، سیاسی ، امنیتی و تکنولوژی توانسته نفوذش را در این قاره افزایش داده و از این راه به بازار این قاره دست یافته و با غارت منابع آن و سلطه بر شاخ آفریقا امنیت خود را در دریای سرخ تامین نماید . از سویی ، درگیری میان اعراب و اسرائیل ، اهمیت یافتن کشورهای آفریقا در نظام بین الملل و قدرت رای آنها در سازمان ملل و وجود گروه ها و اقلیتهای یهود در آفریقا سبب رویکرد اسرائیل به آفریقا گردید.

گرچه فتنه‌های داخلی و فشار بر افکار عمومی و حاکمان کشورهای آفریقایی از مهمترین عوامل تأثیرگذاری سیاست اسرائیل در آفریقا بوده، اما طی سال‌های گذشته و با بهبود مناسبات امنیتی رژیم صهیونیستی با تعدادی از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از جمله عربستان سعودی و امارات متحده عربی، پتانسیل این کشورها نیز در راستای آغاز مناسبات رژیم صهیونیستی با کشورهای آفریقایی به‌کار گرفته شده است.

مناطق مختلف آفریقا به ویژه کشورهای آفریقای شرقی اهمیت استراتژیک و فوق‌العاده ای برای رژیم صهیونیستی دارند. چرا که گذرگاه‌ها و منافذ حیاتی دریایی در اختیار دارند که مرتبط با اقیانوس هند و دریای سرخ است. این موضوع برای منافع اسرائیل از اهمیت تجاری و استراتژیک قابل توجهی برخوردار است. حدود 20 درصد از تجارت رژیم صهیونیستی از سواحل شاخ آفریقا و تنگه باب‌المندب عبور می‌کند و رژیم ‌صهیونیستی در تجارت خود به آفریقا و آسیا و استرالیا و برقراری مناسبات دیپلماتیک با تعداد قابل توجهی از کشورهای آفریقایی نیازمند این گذرگاه‌ها است. علاوه بر اینکه فعالیت‌های اقتصادی و امنیتی تل‌آویو در قاره آفریقا نیز از طریق همین گذرگاه‌ها انجام می‌شود.

یکی از دیپلمات‌های باسابقه رژیم صهیونیستی درباره اهمیت امنیتی آفریقا برای اسرائیل گفته است: روابط با کشورهای آفریقایی پشتیبان مهمی برای تل‌آویو در نهادهای بین‌المللی است و می‌تواند پوشش امنیتی استراتژیک در قبال کشورهای متخاصم ایجاد کند و علاوه بر آن موجب تقویت روابط اقتصادی با این قاره شود.

از زمانیکه به اصطلاح «کشور بزرگ اسرائیل» از نیل تا فرات در یک کنفرانس صهیونیستی به دست هرتزل اعلام شد سران رژیم صهیونیستی به کشورهای آفریقایی به عنوان یک چشم انداز امنیتی نگاه می‌کنند. آنها در مرحله نخست روابط خود را با مصر و اردن عادی کرده و در مرحله بعدی به سراغ کشورهای آفریقایی رفته اند.

سران رژیم صهیونیستی از این نزدیکی اهداف تبلیغاتی را نیز دنبال می‌کنند. آنها می‌خواهند به جهانیان و افکار عمومی بقبولانند که حتی با کشورهای آفریقایی مسلمان نیز روابط خوبی دارند و اگر تاکنون نتوانسته اند به توافق صلحی با فلسطینی‌ها دست پیدا کنند تقصیر آنها نیست! البته از تأثیر سیاسی کشورهای آفریقایی در سازمان ملل نیز نباید غافل ماند؛ به طوری که بهبود روابط میان تل آویو و این کشورها در آینده می‌تواند بر رأی گیری در خصوص قطعنامه‌های سازمان ملل تأثیر بگذارد و کشورهای آفریقایی به نفع رژیم صهیونیستی رأی دهند.

از سوی دیگر گرچه سیاست رژیم اسرائیل طی 7 دهه گذشته به سمت عادی سازی روابط با کشورهای آفریقایی پیش رفته است، اما این سیاست طی دو دهه اخیر در نتیجه روی کار آمدن اشخاصی چون «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی و آویگدور لیبرمن وزیر جنگ اسبق این رژیم که پیش از این در صحنه دیپلماسی فعالیت می‌کرد، شدت بیشتری گرفته است.

کابینه‌های متعدد رژیم صهیونیستی از سال 1948 و تشکیل رژیم نامشروع به دنبال نفوذ در قاره آفریقا بودند و تلاش داشتند مناسبات خود را در شاخه های مختلف با دولت‌های این قاره برقرار کنند. آنها از طریق این مناسبات تلاش داشتند این رویکرد را به جامعه جهانی القا کنند که رژیم اشغالگر قدس یک دولت طبیعی مانند سایر دولت‌ها است.

از میان کشورهایی که ارتش رژیم صهیونیستی با آنها روابط خارجی دارد، می‌توان به اتیوپی، کنیا، آنگولا، آفریقای جنوبی، ساحل عاج، زامبیا، توگو، نیجریه، کامرون و مالاوی اشاره کرد. اخیرا نیز با پیوستن سودان به قطار عادی‌سازی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی، روابط میان این دو طرف در سطوح مختلف درحال گسترش است. 

در نهایت می‌توان گفت که درست است که رژیم صهیونیستی از نقطه ضعف کشورهای آفریقایی و نیاز شدید مالی آنها برای سیطره یافتن بر این کشورها سو استفاده می‌کند اما نباید از این نکته غافل بود که کشورهای عربی که ریشه‌های عمیق فرهنگی، سیاسی، زبانی، دینی.... با کشورهای آفریقایی دارند در سایه ثروت‌های خدادادی خود می‌توانند تا حد زیادی در این کشورها سرمایه گذاری کرده و مانع نفوذ اسرائیل شوند اما به نظر می‌رسد که این کشورها تمایلی به ممانعت از نفوذ رژیم صهیونیستی در قاره سیاه ندارند.