این شرکتها که از پنبه شین جیانگ استفاده نمیکنند، ادعا کرده اند که تصمیم آنها بر اساس قضاوت انجمن توسعه پنبه بهتر سوئیس (BCI) گرفته شده است. در ظاهر این سازمان یک سازمان غیردولتیست، اما در حقیقت حامی مالی آن بنگاه توسعه بین المللی ایالات متحده یکی از بنگاههای مهم آمریکا برای نفوذ در خارج است. دفتر نمایندگی این بنگاه در شانگهای  نتیجه بررسی ای را که نشان داده «هیچ موردی از بیگاری در صنایع شین جیانگ پیدا نشده است» را نیز نپذیرفته است.

ارتباط تولید پنبه شین جیانگ با «کار اجباری» باز هم یکی از محصولات آشنای «شایعه خط تولید» است: محققان و دانشمندانی که تحت حمایت مالی نیروهای ضد چین فعالیت میکنند، گزارشهای دروغین درباره شین جیانگ میسازند؛ با اینکه این گزارشها کاملاً پر از اشتباه و تحریک کننده است، رسانه های گروهی غربی چون بی بی سی همه آنها را رونویسی و در دامنه وسیع منتشر و هیاهو به پا میکنند؛ سازمانهای ضد چین نیز در شعله افروزی مشارکت میکنند؛ سیاستمداران از این گزارشها به عنوان بهانه ای برای تبلیغ تحریمهای چین استفاده کردند...

آنها این واقعیت را نادیده گرفتند که تولید پنبه در شین جیانگ مدتهاست که مکانیزه و ماشینی شده است. نسبت پنبه چینی مکانیکی در شین جیانگ در سال ۲۰۲۰ به ۷۰ درصد رسید. تولیدکنندگان میتوانند بدون خروج از خانه و از طریق نرم افزار تلفن همراه، کارهای پنبه چینی را مدیریت کنند.

صنعت پنبه به منشاء اصلی درآمد اویغورها تبدیل شده است. سیاستمداران غرب از سویی وانمود میکنند که نگران «حقوق» مردم شین جیانگ هستند و از سوی دیگر تلاش میکنند پنبه شین جیانگ را در زنجیره تأمین بین المللی «منزوی» کنند و شرکتهای چینی و خارجی را که کارمند و کارگر از اقلیتهای قومی شین جیانگ استخدام میکنند، سرکوب میکنند. این کاملاً تمسخر «حقوق بشر» است.

ماهیت مسائل مربوط به شین جیانگ هیچ ارتباطی با حقوق بشر ندارد، بلکه مسائل ضد تجزیه طلبی، خشونت و تروریسم است. آن دسته از سیاستمداران آمریکایی و غربی که چشمشان را به پنبه شین جیانگ دوخته اند، در حقیقت به حقوق بشر اهمیت نمیدهند بلکه به سلطه جویی خودشان اهمیت میدهند و به همین دلیل با سوء استفاده از شایعات و دروغگویی، به وضعیت جهانی مبارزه با تروریسم آسیب میزنند.