اخر آذر ماه و اوایل دی ماه سال جاری بود که واکسیناسیون سراسری کرونا در آمریکا و اروپا و برخی از کشورهای مشرق زمین آغاز شد. در ایران نیز اگرچه با کمی تاخیر، اما در حدود یک ماه پیش واکسیناسیون سراسری با اولویت کادر درمان آغاز شد
. از همان ابتدای آغاز واکسیناسیون در غرب به انحاء و مناسبت های مختلف به فرایند واکسیناسیون در ایران انتقادهای بسیاری وارد کرده اند. اگرچه نگرانی برای سلامت قابل درک است و مطالبه واکسن از جمله حقوق شهروندی یکایک مردم، اما احساس عقب ماندگی یا خودخوارانگاری ما ایرانیان در این موضوع خاص نسبت به سایر کشورهای جهان مقوله آزار دهنده ای است که از قضا همین احساس فرودستی در برابر فرادستی و برتری دیگری، غرب، یکی از موانع ذهنی توسعه به شمار می‌آید.
برخی بر این باورند که اوضاع در غرب چنان است که گویی بیش از نیمی از جمعیت‌شان واکسینه شده اند و ما از این قافله عقب مانده ایم حال آنکه کافی است نگاهی به آمار و اخبار خبرگزاری های معتبر غیر فارسی زبان داشته باشیم، آنگاه خواهیم دید که ممالک توسعه یافته و مرفه غربی چون نروژ و سوئیس هم شرایط آنگونه آرمانی نیست که ما می پنداشتیم! بر اساس تازه ترین آمار منتشر شده از سوی خبرگزاری VG نروژ، کشور مرفهی با حدود پنج میلیون و پانصدهزار نفر جمعیت، از آغاز واکسیناسیون تا 9 مارچ(19اسفند) حدود 3/7 (هفت و سه دهم)درصد دست کم دوز اول واکسن کرونا را دریافت کرده اند و حدود 9/3 (سه و نه دهم)درصد هم بصورت کامل واکسینه شده اند. بر همین اساس نروژ به لحاظ میزان واکسیناسیون در رتبه بیست و یکم کشورهای جهان قرار گرفته است. البته بر اساس اولیت بندی دولت نروژ، اولویت دریافت واکسن در مرحله اول، به جز کادر درمان و افراد با بیماری های خاص، نخست شامل افراد بالای نود سال می شود و بعد افراد بالای هشتاد و پنج سال و در ادامه افراد بالای هفتاد و پنج سال!
سایت روزنامه نیویورک تایمز هم در همان تاریخ، رتبه بندی کشورهای جهان به لحاظ واکسیناسیون را منتشر کرده است که به وضوح می توان دید علاوه بر کشورهای مرفه حوزه اسکاندیناوی در کشورهای توسعه یافته دیگری نظیر آلمان و انگلیس وحتی ایالات متحده آمریکا نیز روند واکسیناسیون به کندی پیش می رود. اگرچه به قول فلاسفه اثبات شیء نفی ماعدا نمی کند و شرایط این کشورها به منزله موفقیت ایران در زمینه پیشرفت واکسیناسیون عمومی نیست و رتبه سوم ایران البته از انتهای این رتبه بندی نشان دهنده کاستی های موجود در این مسیر است و نقدهای بسیاری به مسولان و تصمیم گیران کشور وارد است از جمله در مدیریت بیماری و تصمیم های دیرهنگام شان در تعطیلی یا قرنطینه سازی شهرها تا نا به سامانی های اقتصادی. اما از آنجایی که تاریخ این سرزمین مشحون از تعدی و دخالت بیگانه در امورات و مقدرات مردانش است و سلایق سیاسی فردی یا جناحی فرع بر امنیت ملی ، باید با نگاهی کلان تر وقایع را به نظاره و تفسیر نشست. به گفته والرشتاین «در فضای کنونی جهان برای فهم تعارض های طبقاتی داخلی و نزاع های سیاسی یک دولت خاص باید اقتصاد جهانی را بشناسیم!» به سخن دیگر نمی‌توان ایران را به مثابه جزیره ای دور افتاده و منزوی در گوشه ای از جهان تصور کرد که فعل و انفعالات اقتصادی و سیاسی داخلی‌اش مستقل از اقتصاد جهانی و سیاست نظام جهانی باشد. از همین رو برای آنکه بتوان درک درستی از شرایط داخلی حاصل کرد می بایست جمیع شرایط داخلی و خارجی را در نظر داشت.
باتوجه به مستندات موجود پیرامون واکسیناسیون در سایر کشورها در خصوص ایده عقب ماندگی ما در این حوزه، بیش از همه باید به نحوه برساخت واقعیت از سوی رسانه های فارسی زبان عموما لندن نشین و رسانه‌ای‌های ایرانیِ توئیتری و سایبری توجه کرد که بیش از آنکه واقعیت را منعکس کنند در صدد ایجاد موجی از حقارت ملی هستند و از شکاف های موجود دولت-ملت ،که با بی تدبیری مسولان روز به روز بر عمق آن افزوده می شود ، برای اهداف سیاسی معطوف به تغییر قدرت و نه اصلاح بهره می‌برند!
اگرچه اختلاف نظرهای سیاسی و تکثر آراء امری بدیهی و پذیرفتنی است اما در عصری که موسوم به انفجار اطلاعات است و می توان به راحتی به اطلاعات دست یافت، رویکردهای مذکور از سوی اهالی رسانه، آن هم ایرانیان فارسی زبانی که در این سرزمین ریشه دوانده‌اند اصطلاحی جز خیانت را در ذهن تداعی نمی کند. روزگاری میرزا ابولحسن خان ایلچی مزد بگیر انگلیسی ها در ایران برای تخریب چهره قائم مقام فراهانی ماهانه جیره و مواجب می گرفت تا سرانجام جان صدر اعظمی که خدمات بزرگی به این ملک و ملت کرده بود را گرفتند یا خائنان دیگری در عهد ناصری آنقدر در گوش شاه خواندند تا سرانجام تیغ خیانت پیشگان نفس های امیر کبیر ایران را گرفت و سرنوشت این ملک بار دیگر به دست وطن فروشان بی لیاقت افتاد؛ این روزها نیز معدود افرادی رسانه را به ابزاری برای تداوم این سلسله از خیانت ها تبدیل کرده اند و با پنهان سازی بخشی از واقعیت یا وارونه نشان دادن آن با خودتحقیری به فرهنگ وابستگی دامن می زنند و به شکاف های موجود میان دولت-ملت و ازهم‌گسیختگی اجتماعی عمق می بخشند و در نهایت مسیر توسعه را دور تر و دورتر می کنند.
https://www.nytimes.com/interactive/2021/world/covid-vaccinations-tracker.html
https://www.vg.no/nyheter/utenriks/i/kRmykB/de-vaksinerer-raskest-dette-gjorde-de-annerledes