بازی های میدانی، جابجایی در فضا، جستجوگری های محیطی، بازی و سروکله زدن با همسالان، شعر خواندن با ریتم، و هرگونه تحرک، علاوه براینکه به رشد کودک کمک می کند، موجب تخلیه هیجانی و تنظیم انرژی روانی در وی می شود.
متاسفانه با شرایطی که کرونا بوجود آورده و قرنطینه خانگی، کودکان کمترین سطح تحرک و تماس باهمسالان را تجربه می کنند. این وضعیت برای رشد روانی کودکان شرایط مناسبی نیست و البته نمی توان پروتکل های سلامت را نیز نشنیده گرفت. لذا باید فکری کرد که هم موارد سلامت رعایت شود و هم کودکان بتوانند در میدان بازی کنند و تحرک داشته باشند.
متاسفانه صحنه بازی کودکان از میدان و مکان کوچه و محله و مدرسه، به صفحه موبایل و تبلت تبدیل شده است.
دراین فضا، تنظیم هیجانی صورت نمی پذیرد، تحرک کودک ناچیز است، تماس عینی و چهره با چهره او با دیگران به حداقل رسیده و تعامل های او از جنس تعامل انسانی نیست.
از سوی دیگر فرورفتن کودکان در این فضا ممکن است آنها را به صفحاتی ببرد که ذهن و جان آنها را خدشه دار کند و تصاویری را ببینند که ممکن است آرامش آنها را بهم بزنند.
گاهی ادراک خیالی این تصاویر به حدی در ذهن کودکان عمیق می شود که تاسالها حتی در بزرگسالی نیز روح و روان آنها را رها نمی کند. و دائما در یک رنج روانی بسر می برند.
بهداشت روان اقتضا می کند که به این موارد، یعنی ایجاد فضا برای بازی، ایجاد و موقعیت برای تحرک، گردش و تفرج برای حضور کمتر در فضای مجازی توجه جدی شود. البته با رعایت دستورالعمل های بهداشتی مربوط به شرایط کرونایی.
