به گزارش الف، "مک کورمیک" از سردبیران نشریه فارین پالیسی در گزارشی در نیویورک تایمز، به برنامه های یک آواره سومالیایی برای ادامه تحصیل در آمریکا پرداخت و نوشت، این قانون در دوران سیاه آمریکا سبب شد ستاره وی از درخشش بایستد. 

<<"محمد عبدالرحمن احمد" باید در 30  می 2019  در کلاس های درس حضور می یافت و برای امتحانات آماده می شد. ولی همسایگانش او را در حالی یافتند که خود را در منزلش در اردوگاه آوارگان "داداب" در شمال شرق کنیا حلق آویز کرده بود. این دانش آموز بااستعداد که در سال آخر  دبیرستان بود، به حیات خود پایان داد.  

داداب، دریایی از شن، درختچه های خاردار و و چادرهای ضدآب است که بیش از 200 هزار نفر را در خود جای داده است، شهری به بزرگی ریچموند مرکز ویرجینیا، یا  سپوکین در ایالت واشنگتن، البته بدون آب و برق. این ارودگاه در سال 1992 و یک سال پس از فرورفتن سومالی در جنگ های داخلی و هجوم آوارگان به کشور همسایه – کنیا - ایجاد شد. 

29 سال پس از آن، ساکنان داداب که اکثرشان سومالیایی هستند و اکنون آوارگان نسل های دوم و سومند، اجازه ندارند در مشاغل رسمی فعالیت کنند یا ساکن خارج از اردوگاه شوند. آنها حتی نمی توانند ساختمان های دایم برای اقامت بسازند زیرا چنین کاری برخلاف قوانینی است که وضعیت حقوقی اردوگاه را، "موقت" توصیف می کنند. 

احمد که 26 ساله بود، در داداب بزرگ شد و آرزو داشت با ادامه تحصیل از آنجا خارج شود. او دانش آموزی ممتاز بود، به ویژه در سال های ابتدایی تر، و همکلاسانش او را قذافی صدا می زدند – البته نه به این دلیل که به "معمر قذافی" رهبر سابق لیبی شباهت داشته باشد، بلکه به این دلیل که وی سالیان سال رهبر دانش آموزیِ منتخب آنها بود، آنقدر طولانی که می توانست حاکم مستبدی در خاورمیانه باشد. 

آوارگان ساکن داداب در این سال ها فقط یک امید داشتند: اقامت در خارج از کشور، گاهی در اروپا یا کانادا، و اکثرا در آمریکا. ده ها هزار نفر از ساکنان داداب به آمریکا آمده اند؛ مثلا در سال 2015، بیش از 3 هزار ساکن اردوگاه در آمریکا ساکن شدند.

امید آنها برای زندگی بهتر، در 27 ژانویه ی 2017 نابود شد، زیرا دونالد ترامپ که آن وقت هشت روز از ریاست جمهوری اش می گذشت، پذیرش تمام آوارگان را به تعلیق درآورد و ورود شهروندان هفت کشور مسلمان از جمله سومالی را به آمریکا، ممنوع کرد. 

این ممنوعیت تقریبا تمام درهای آمریکا را بست، کشوری که در چهار دهه قبل سه میلیون آواره را در خود جای داده بود. 

وقتی ممنوعیت آقای ترامپ اجرا شد، حدود 14 هزار از 200 هزار ساکن داداب، در مرحله ای از روند ورود به آمریکا قرار داشتند. فقط هشت آواره از داداب در سال 2018 و 14 نفر در سال 2019 در آمریکا ساکن شده بودند. حتی آوارگانی که به بیماری های خطرناک مبتلا بودند نیز اجازه نیافتند برای درمان وارد آمریکا شوند. 

گرچه پذیرش آوارگان در فوریه 2017 و به دنبال رای دادگاه فدرال ازسرگرفته شد، مسیر ورود این افراد از کشورهایی که مشمول فرمان اجرایی اقای ترامپ شده بودند، اکثرا مسدود مانده است. 

در سال مالیِ منتهی به 30 سپتامبر، آمریکا پذیرای 11 هزار و 814 آواره بود، در حالی که این تعداد در 2016 یعنی آخرین سال دولت اوباما، 85 هزار  نفر بود. این رقم، کم ترین نرخ از زمان ایجاد برنامه ی موسوم به پذیرش آوارگان نوین آمریکا در سال 1980 بوده است. 

در ژوئن 2019  که به داداب رفتم، سنگینیِ سیاست های ترامپ در حوزه آوارگان کاملا مشهود بود. هر جا که می رفتم، مردم به من می گفتند که خود یا عزیزانشان از این که پذیرفته شوند، ناامید شده اند. آنها یا آماده می شدند تا بقیه عمرشان را در داداب سپری کنند، یا امکان بازگشت به سومالی را بررسی می کردند. 

"الیسا ندونگا" مدیر مدرسه ای که احمد در آن درس می خواند، به من گفت " از زمان ریاست جمهوری ترامپ، برنامه اسکان آوارگان به پایان رسید. آوارگان اکنون جایی ندارند که بروند. هیچ برنامه اسکانی وجود ندارد، کاری هم ندارند."

در اردوگاه آوارگان  "کاکوما" نزدیک مرزهای غربی کنیا تقریبا 250 هزار آواره ساکن هستند که عمدتا از جنوب سودان به آنجا رفته اند. به دنبال فرمان اجرایی ترامپ،  9  آواره در این اردوگاه در مدت 16 ماه خودکشی کردند. گزارش شده است، میزان خودکشی آنقدر امدادگران را نگران کرده بود که آنها سیم، اسید باتری و هر شیئی را که می شد از آن برای کشتن استفاده کرد، در آن اردوگاه جمع آوری کردند. 
در شرایطی که تمام راه های ورود به آمریکا عملا بسته شده، چند گزینه ی محدود باقی مانده برای ساکنان اردوگاه هایی نظیر  کاکوما و داداب اهمیت بیشتری یافته اند. از نظر احمد، ممنوعیت ورودی که ترامپ اعمال کرده بود، یعنی مبارزه برای دریافت پذیرش دانشگاه در کانادا به منظور ادامه تحصیل. 

مردمی که احمد را می شناختند، می گویند وی برای رسیدن به این هدف به شدت تلاش می کرد. والدینش به سومالی بازگشته بودند، اما او در آن اردوگاه باقی ماند تا بتواند برای گرفتن نمرات بهتر، آخرین سال دبیرستان را تکرار کند. یک سال قبل، احمد نمرات خوبی در آزمون های نهایی دبیرستانی کسب نکرده بود و آنها را بسیار پایین تر از حد انتظارات خود می دانست. او به تنهایی زندگی می کرد و تقریبا تمام ساعات بیداری خود را به درس خواندن اختصاص داده بود.  

آقای ندونگا، مدیر مدرسه، گفت احمد اغلب از ساعت 5:30 صبح در مدرسه بود و تا دیروقت آنجا می ماند. "رمضان ابراهیم"، مدیر امور تجاری در مدرسه به من گفت " وی اکثر مواقع درباره اسکان صحبت می کرد، درباره خروج از اردوگاه و داشتن زندگی بهتر." وقتی احمد نتوانست از دانشگاه کانادا پذیرش بگیرد، به زندگی خود پایان داد. وی در یادداشتی که از خود برجا گذشته بود، نوشت نتوانست به آرزوهایش برسد. 
رفع محدودیت سفر از کشورهای مسلمان، اقدامی بود که رئیس جمهور بایدن، بعد از آغاز ریاست جمهوری اش بلافاصله اعمال کرد، وعده ای که در کارزارهای انتخاباتی اش داده بود...عمل کردن به این وعده نخستین گام برای احیاء موقعیت آمریکا در خصوص پذیریش آوارگان است، اما میراث ترامپ که  تاثیری عمیق بر زندگی بسیاری دارد، تا چندین نسل از آوارگان همچنان شنیده خواهد شد. رفع خسارات وارد شده به برنامه پذیرش آوارگان شاید سال ها طول بکشد. 

عمل کردن به مسئولیت هایمان و پایبندی به ارزش ها واقعا به این معنا است که حجم پذیرش آوارگان را افزایش دهیم و از حدود  40  کشور ثروتمند دنیا بخواهیم که این گونه عمل کنند. به گونه ای که نسل های چهارم و پنجم آوارگان دیگر در مکان هایی مانند داداب به دنیا نیایند. چنین تلاشی برای احمد دیرتر از آنچه که باید رخ داد، ستاره روشن او در دوران سیاه آمریکا خاموش شد. اما برای افرادی دیگری مانند او، چنین تلاش هایی بارقه ای از امید خواهد بود.>>