تا پیش از این، مقامات آمریکایی اطلاق مفهوم تروریست را به طیف وسیع و متنوعی از دشمنان خارجی خود توسعه داده بودند ولی هفته پیش برای اولین بار از این اصطلاح برای توصیف مخالفان داخلی خود نیز استفاده کردند. مسئله عجیبی که گویا به دلیل اعتیاد طرف آمریکایی به تروریست نامیدن مخالفانش اتفاق افتاده است. وضعیت زمانی جالبتر شد که در میان اطلاق پرتکرار واژه تروریست به طرفداران دونالد ترامپ، دولت ترامپ گروه انصارالله یمن را در لیست بلندبالای گروه­ های تروریستی خود قرار داد. همزمان ایران را هم به گروه القاعده الصاق نمود. به عبارت دیگر، اکنون سردسته تروریست ­های داخل آمریکا، مسئول تعیین تروریست­های خارج آمریکاست!     

البته این آش بیش از آنکه محصول ترامپ باشد، دستپخت مایک پمپئو است. وزیرخارجه ای که بی تفاوت از شرایط وخیم این روزهای رئیسش، پرکارتر از همیشه مشغول پیشبرد سیاست ­های جریان اصلی در آمریکاست. هرقدر ترامپ با جریان اصلی فاصله دارد، پمپئو از جنس همان نخبگان آمریکاست. مهره آن­ها برای کنترل و هدایت رئیس جمهور یاغی آمریکا در جهت منافع جریان اصلی در آمریکاست. اینگونه است که می ­بینیم رئیس خود را به سمت تکرار همان سیاست ­های شکست خورده جرج بوش می­کشاند. آن هم در حالیکه ترامپ خود را به عنوان بزرگترین منتقد سیاست ­های بوش مطرح کرده است. 

یکی از مهم­ترین مباحث کارزار انتخاباتی حزب جمهوری­خواه، حملات پیاپی ترامپ به خانواده بوش بود. خانواده ای که از منظر وی با دروغگویی در خصوص ارتباط القاعده و عراق، زمینه را برای اشغال خسارت بار این کشور فراهم آورده بودند. با یک ضرر هفت هزار میلیارد دلاری برای مردم آمریکا! چه کسی باور می­کند که اکنون دولت همان ترامپ، ایران را به ارتباط با القاعده متهم کند. یعنی هم دروغی بگوید که بسیار بزرگتر از دروغ بوش است و هم هوای خسارتی به سرش بزند که بسیار بزرگتر از جنگ عراق است. 

مسئله اینجا فقط این نیست که دستگاه محاسباتی یک ابرقدرت رو به اضمحلال است. مسئله آنست که پای منافع جریان­ هایی به غیر از مردم آمریکا مطرح است. همانگونه که به اذعان بسیاری از اندیشمندان آمریکایی، در جنگ عراق پای منافع اسراییل و کارتل های بزرگ نفتی و تسلیحاتی مطرح بود، اکنون هم منافع مردم آمریکا در اولویت آخر است. منافع همان هایی که به درون کنگره ریختند تا مخالفت خود را با ترکتازی سردمداران آمریکا اعلام کنند. منافع آن هایی که به وعده های ترامپ مبنی بر عقب نشینی آمریکا از مداخلات نظامی بی حاصل رای دادند. منافع آن هایی که می خواستند بگویند از جنگ های دروغین و پر هزینه با تروریسم خسته شده اند ولی اکنون خودشان در لیست تروریست ها قرار گرفتند. 

سردمداران آمریکا برای پیشبرد منافع خویش، همواره بیش از دیگران احتیاج به دشمن داشته اند. برای همین هم پس از اضمحلال فاشیسم و کمونیسم، شخصاً دست به دامان تروریسم شدند. برپایه یک صحنه آرایی خطرناک به نام 11 سپتامبر، به دشمنی به نام القاعده رسمیت بخشیدند و از آن زمان تا کنون، با دستاویز القاعده جنگ طلبی­ های خود را توجیه نموده اند. 

تکرار بی ضابطه هر واژه ای به از دست رفتن تدریجی معنای آن منجر میشود. این بلایی است که اکنون بر سر واژه تروریسم آمده است. تروریسم، گاهی به معنای تهدیدهای مختلفی است که هیئت حاکمه آمریکا از آن وحشت دارد و گاهی هم به معنای فرصت هایی که به آن رغبت دارد. 

اکنون به بخش زیادی از مخالفان داخلی خود بدین جهت لقب تروریست داده اند که هم از آنان وحشت دارند و هم به این موقعیت به عنوان فرصت مغتنمی برای راحت شدن از شر ترامپ نگاه می کنند. شاید به همین جهت است که بیش از تعداد نظامیانی که برای سرکوب تروریسم در غرب آسیا بسیج کرده اند، اکنون برای مقابله با تروریسم در داخل آمریکا فراخوانده اند. به همین دلیل است که رعب و وحشتی که پیش از این در کشورهای دیگر ایجاد می کردند، اکنون با حکومت نظامی در کشور خود ایجاد کرده اند.