به گزارش الف فریدمن در مقاله ای  در روزنامه نیویورک تایمز نوشت ادامه حضور چهار ساله ترامپ در کاخ سفید به معنای آن است که سرطان در تمام تار و پود  آمریکا رسوخ کرده باشد.

<<هیچ چاره ای نیست: سه شنبه روز رای گیری است – روز تصمیم گیری درباره ثبات و کیفیت نهادهای حاکم، ائتلافاتمان، این که چگونه با هم رفتار می کنیم، تعهد اصلی مان به اصول علمی و کم ترین میزان نجابت که از رهبرانمان انتظار داریم. همه چیز در معرض تصمیم گیری است.

خبر خوب این است که در چهار سال ریاست جمهوریِ توهین آمیز دونالد ترامپ دوام آوردیم و بیشترین ارزش های اصلی ما همچنان دست نخورده باقی مانده  است.  اطمینان داریم خسارات وارد شده بسیار عمیق است، اما معتقدم که این سرطان هنوز به ریشه و بُن ملت مان سرایت نکرده است. آسیب وارد  شده همچنان قابل درمان است.

خبر بد این است که اگر مجبور باشیم چهار سال دیگر را با دونالد ترامپ تحمل کنیم، که لازمه آن محدود نشدن ترامپ است، کشور ما آن آمریکایی نخواهد بود که ما با آن بزرگ شدیم، کشوری که به ارزش ها، هنجارها و نهادهایش اطمینان داشتیم. 

چهار سالِ دیگر با رئیس جمهوری بی شرم، برخوردار از حمایتِ حزبی بدون عزم، کسی که صدایش را از طریق شبکه ای تلویزیونی بدون یکپارچگی اعلام می کرد، این سرطان را دیگر در تمام تار و پود هر نهادی در کشور رسوخ خواهد داد که آمریکا را، آمریکا کرده است.... اگر باز هم ترامپ را انتخاب کنیم، آن هم با علم به این که وی چقدر دروغ گو و ویرانگرِ هنجارها، اختلاف برانگیز و فاسد است، در این صورت دنیا از چهار سال گذشته به عنوان انحراف یاد نخواهد کرد. بلکه آن را تاییدی بر تغییراتی خواهد دانست که ما مسبب آن بوده ایم.

دنیا دیگر به آمریکا از منظری متفاوت نگاه نخواهدکرد، بلکه چنین نگاهی را نسبت به آمریکایی ها خواهد داشت؛ آن هم با دلایل خوب. 

انتخاب مجدد ترامپ به این معنا است که تعدادی زیاد از آمریکایی ها، دیگر از هنجارهایی که به قانون اساسی ما معنا می دهد، حمایت نخواهند کرد. به معنای بی اهمیتی به نظام خدمات غیرنظامی حرفه ای و مستقل است، به معنای بی احترامی به دانشمندان است، بی اهمیتی به اتحاد ملی است، بی توجهی به این که اگر رئیس جمهوری 20 هزار دروغ بگوید، اهمیتی به آن داده نمی شود...

اگر این اتفاق بیفتد، آن چه که آمریکا در چهار سال گذشته از دست داده است، دایمی خواهد شد. و تاثیرات آن در سراسر دنیا حس خواهد شد.... 

رهبران خودکامه در سراسر جهان – در عربستان، ترکیه، چین، روسیه، لهستان، مجارستان، برزیل و کشورهای دیگر- بوی این مسایل را حس کرده اند. دولت ترامپ آنها را جسور کرده است. آنها می دانند تا زمانی که از ما سلاح می خرند و یا تملق ترامپ را میکنند، برای ترور، مسموم کردن، زندانی کردن، شکنجه و خاموش کردن هر کسی که بخواهند، آزادتر هستن؛ بدون آن که آمریکا  از آنها انتقاد کند...

البته که آمریکا بارها نسبت به دیگر کشورها رفتارهای ظالمانه، منفعت طلبانه، آسیب زننده و تحقیر آمیز داشته است. جنگ ویتنام واقعیت بود. کودتاهای ضددمکراتیک در ایران و شیلی،  واقعیت دارد. زندان ابوغریب واقعیت دارد. جدا کردن کودکان از والدینشان در مرزهای جنوبی ما واقعیت داشته است...

آیا تمام آن چه که ترامپ انجام داد غیرضروری بود؟ خیر. وی روابط تجاری آمریکا-چین را به شیوه ای باارزش اصلاح کرد. نیرویی برای مقابله با ایران در خاورمیانه وجود دارد. و او پیامی درست به دیگران داد که اگر بخواهید، به راحتی نمی توانید وارد کشور ما بشوید، دستکم باید زنگ بزنید.

اما این اقدامات هیچ جا، آن تاثیری را که ترامپ وانمود می کند، نداشته و حتی نزدیک به آن نیز نبوده است؛ دقیقا به این دلیل که او تمام این کارها را به تنهایی و بدون لحاظ کردن نظر دیگران انجام داد، بدون درنظر گرفتن مواضع متحدان آمریکا و یا بدون این که حمایت دو حزب آمریکا را جلب کرده باشد. اگر ما با متحدانمان اقدام می کردیم، سیاست هایمان تاثیری بیشتر و ماندگارتر بر چین و ایران داشت. اگر ترامپ به تمرکز سازی تمایل داشت، می توانستیم در خصوص مهاجرت توافقی مناسب داشته باشیم. اما وی این گونه نبود.  

من نگرانم که این ناتوانی آمریکا در انجام دادن کارهای بزرگ و سخت – که زمان آن به قبل از ترامپ و کرونا باز می گردد، اما هر دو آن را تشدید کردند- به زیان های دیگر منجر شده باشد. این نوعی از دست دادن اعتماد به سیستم های دمکراتیک به صورت کلی، در مقابلِ مشخصا سیستم خودکامه در چین اسات.  

سرمایه گذار افسانه ای، "ری دالیو" هفته گذشته در مقاله ای در فایننشال تایمز نوشت در سال کروناییِ گذشته، "اقتصاد چین  تقریبا پنج درصد رشد کرد، بدون بار آوردن بدهی، در حالی که تمام اقتصادهای بزرگ دنیال کوچک شدند. چین بیش از مصرفِ خود، تولید می کند و برخلاف آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای غربی، توازنی از مازاد پرداخت را برقرار می کند..." 

تعجب نکنید اگر در آینده از ریاست جمهوری ترامپ به عنوان دوره ای یاد شد که نه تنها آمریکا را بزرگ نساخت، بلکه سبب شد چین با گام های بزرگ، آمریکا را پشت سر قرار دهد. اگر نگران آن نیستید، به آن چه که در چهار سال گذشته رخ داده است، اهمیت نداده اید.>>