به گزارش الف،"راج پرساد" روانپزشک برجسته مقیم لندن در مقاله ای برای "پایگاه خبری پراجکت سیندیکیت"، تحلیلی روانشناسانه از بی ادبی های انتخاباتی ترامپ ارائه کرده و آن را به نوعی یکی از راهبردهای انتخاباتی وی توصیف کرده است :

«کمیسیون مناظرات ریاست جمهوری آمریکا در جریان مناظره دوم دونالد ترامپ و جو بایدن، میکروفون های دو طرف را در مواقعی که زمان صحبت کردنِ آن ها به پایان رسیده بود، خاموش می کرد. این اقدام جهت جلوگیری از قطع کردن صحبت های هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا توسط طرف مقابل انجام شد. این اقدام کمیسیون مناظرات ریاست جمهوری آمریکا، در واکنش به اقدام مکرر ترامپ در قطع سخنان جو بایدن در جریان مناظره نخست دو طرف اتفاق افتاده است». 

با این حال، نباید از تحلیل این مساله گذشت که یک منطق روانشناسانه قوی، در پسِ تاکتیک ترامپ مبنی بر بی ادبی به بایدن و قطع سخنان وی وجود دارد. آیا ترامپ و بایدن از این تاکتیک می توانستند به نحوی بهره ببرند که برتری آن ها به طرف مقابل دیکته شود؟ 

اقدام کمیسیون مناظران ریاست جمهوری آمریکا مبنی بر استفاده از فناوری جهت جلوگیری از اقدام نامزدهای انتخاباتی آمریکا در قطع کردن سخنان یکدیگر، مبین این حقیقت است که این تاکتیک، مساله ای به مراتب قدرتمند تر و اساسی تر از آن چیزی است که بسیاری ممکن است آن را تصور کنند. استراتژیست های سرشناس در هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات، امکان دارد که این تاکتیک(قطع کردن سخنان طرف مقابل) را به مثابه یک راهبرد کارآمد ارزیابی کنند. در این نقطه باید این سوال را مطرح کرد: آن ها چه چیزهایی می دانند که ما نمی دانیم؟ 

پژوهش های روانشناسی که دربرگیرنده تجربیات علمی نیز هستند دریافته اند که انسان ها، آن هایی را که حرف دیگران را قطع می کنند، تواناتر، با اعتماد به نفس تر، و قانع کننده تر، تحلیل و ارزیابی می کنند. با این حال، اتخاذ این رویکرد از سوی هر فرد، چندان هم بی هزینه نیست زیرا انسان هایی که سخنان دیگران را قطع می‌کنند، کمتر از دیگران، دوست داشتنی و یا جذاب به نظر می رسند. 

در بحبوحه شیوع گسترده ویروس کرونا در آمریکا، بسیاری از رای دهندگان امکان دارد که مایل باشند تا به یک فرد قاطع رای دهند و چندان به اینکه وی دوست داشتنی است یا خیر، اهمیت نمی دهند. تبعات و پیامدهای روانشناسانه قطع کردنِ سخنان دیگر می تواند هم مثبت(زمانی که نشانه ای از قاطعیت و اعتماد به نفس باشد) و هم منفی(زمانیکه نشانه ای از بی ادبی تلقی گردد) باشد. جالب آنکه محققان دریافته اند که این مساله مخصوصا در مورد زنانی که سخنان دیگران را قطع می کنند، بیش از همه مصداق دارد. 

برخی پژوهش ها حکایت از این مساله دارند که مردان بیش از زنان، اقدام به قطع کردن صحبت های دیگران می‌کنند. برخی پژوهش های دیگر معتقدند که زنان بیشتر از مردان، هدف قطع شدن صحبت هایشان قرار می‌گیرند و مردان، صحبت های زنان را بیش از همتایان مَرد خود، قطع می کنند. با این حال، در مورد این مساله(قطع کردن صحبت های دیگران)، مولفه های زیادی ایفای نقش می کنند که مرتبط با ماهیت و زمانِ قطع کردن سخنان دیگران هستند. 

اَشکال مختلف قطع کردن صحبت های دیگران، آثار و نتایج متفاوتی را نیز با خود به دنبال خواهد داشت. ورود ناگهانی و عمیق به صحبت های دیگران، عمدتا معطوف به تغییر موضوع مورد بحث و جلوگیری از صحبت کردن دیگران است. ایجاد "وقفه های هم پوشان"، نوعی از قطع کردن سخنان دیگران است که زمانی اتفاق می افتد که فردی در حال پایان دادن به بیان یک نکته باشد. جالب است که حتی قطع کردن سخنان دیگران در شرایط سکوت نیز اتفاق می افتد. این پدیده زمانی اتفاق می افتد که یک فرد در حال صحبت است و ناگهان جمله ای را فراموش می کند و یا به دنبال جمله مناسب می گردد و درست در همین لحظه، رقیب وی وارد میدان می شود و از فرصت استفاده می کند و صحبت می کند و به نوعی، جو را در کنترل می گیرد. یک آزمایش روانشناسی که به بررسی آثار و تبعات اشکال مختلف قطع کردن سخنان دیگر پرداخته است اظهار می دارد که مخاطبان، عمدتا قطع کردن سخنان دیگران از روی نارضایتی  و عدم موافقت با صحبت های آن ها را(نظیر آنچه ترامپ در مناظرات انتخاباتی با بایدن به نمایش گذاشت) به مراتب مثبت تر از قطع کردن سخنان دیگر که با نیت تغییر موضوع انجام می شوند، ارزیابی می کنند. این احساس رضایت از قطع کردن سخنان دیگران در مخاطبان، حتی با وجود تمسک به این سیاست به طور مکرر، همچنان در آن ها(مخاطبان و افکار عمومی) مشاهده شده است. 

یک دلیل احتمالی برای این مساله این است که مخاطبان و افکار عمومی، قطع کردن سخنان دیگر که از روی عدم موافقت(با آن ها) انجام شود را به مراتب کاربردی و مفید تر از قطع کردن سخنان دیگر که با محوریت تغییر موضوع انجام شود، ارزیابی می کنند. به بیان دیگر، این یافته نشان می دهد که می توان سخنان دیگران را قطع کرد و برای آن توجیح قابل قبولی نیز ارائه کرد(حتی با عِلم به اینکه این عمل، بی ادبی است). 

با این همه، قطع کردن سخنان دیگران وقتی در جریان یک مناظره انتخاباتی و با هدف شکست دادن آن ها انجام شود، از یک منطق روانشناسانه بسیار قوی برخوردار است. برای مثال، اگر شما بدانید که رقیب شما مدام به دنبال قطع کردن سخنان شماست و می خواهد برای خود از این مساله یک دستاورد بسازد، بدون تردید با سرعت بیشتری اقدام به صحبت کردن می کنید. ترس از این مساله که یک نفر مدام در کمین است تا صحبت های شما را قطع کند و از آن برای خود یک دستاورد بسازد موجب خواهد شد تا دقت شما در صحبت کردن پایین بیاید و احتمال گاف دادن های شما، افزیش یابد. این مساله همچنین فشارهای روانی را هم بر شما افزایش می دهد. 

در زمینه تاکتیک های مرتبط با قطع کردن سخنان دیگر، حتی فردی که اقدام به استفاده از این تاکتیک می کند می تواند طرف مقابل را شگفت زده کند و بگوید که با وی موافق است. همین مساله موجب می شود تا دیگران سکوت کنند و فردی که اقدام به قطع کردن صحبت های دیگران می کند این فرصت را داشته باشد که بگوید آنچه وی با آن موافقت دارد، چیزی نیست که دیگران انتظار آن را داشتند. این افراد به نحو مشابه، اجازه صحبت کردن را به رقبای خود نمی دهند. آنچه ترامپ در جریان مناظرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا با قطع کردن صحبت های طرف مقابل از خود نشان داد، نوعی تلاش جهت به هم ریختن ساختار فکری طرف مقابل خود بود. ترامپ سعی داشت تا قدرت فکر کردنِ درست را از جو بایدن بگیرد و وی را وادار به انجام اشتباهاتی کند که می‌توانست تبعات وخیمی برای او به دنبال داشته باشد. درست بر همین اساس است که گفته می شود وقتی ترامپ در جریان مناظرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا سخنان بایدن را مدام قطع می کرد، به دنبال اهداف فراوانی بود و این مساله به خودی خود، از عقبه روانشناسانه بسیار قدرتمندی برخوردار بوده است. 

 ----------------------------------------

***نویسنده: راج پرساد، وی یک روانپزشک برجسته ساکن در لندن است. 

*لینک:  https://www.project-syndicate.org/commentary/psychology-of-donald-trump-debate-interruptions-by-raj-persaud-2020-10